Μια πάπια, μα ποια πάπια!

γράφει ο Πέτρος Καστορίνης

Οι κάτοικοι της πόλης στο Μέιν της Ιρλανδίας γιορτάζουν μια χαρούμενη προσθήκη στην κοινότητά τους, λόγω του γεγονότος ότι μια τεράστια πλαστική πάπια εμφανίστηκε μυστηριωδώς στο λιμάνι τους. Παρόλο που κανείς δεν γνωρίζει για το πώς η πάπια κατέληξε στο λιμάνι, κανείς παρόλα ταύτα, δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να την απομακρύνουν.  

Οι κάτοικοι της πόλης την αγκάλιασαν και ελπίζουν ότι δεν θα φύγει σύντομα, καθώς εισέπραξαν ένα αναπάντεχο μήνυμα "χαράς" στην κυριολεξία, καθώς στο μπροστινό μέρος του τεράστιου πλαστικού πτηνού, αναγραφόταν με μεγάλα γράμματα η λέξη "Joy".

Ίσως τελικά μία νότα φανταστικού, φαντασμαγορικού επιχρίσματος, στην επίπλαστη καθημερινότητά μας, να είναι η λεπτομέρεια που θα μας προσδίδει τόνους ευχάριστης και διορθωτικής διάθεσης, από μια εικόνα σουρεαλιστικής, αλλοφερμένης πραγματικότητας. 

                                  Περισσότερα στη ενότητα:                                              

Μία συμμετοχή, μία διάκριση!

Μια σημαντική διάκριση για τα παιδιά του 1ου και 2ου Δημοτικού του Νέου Ψυχικού, που συμμετείχαν στον Πανελλήνιο Εικαστικό Διαγωνισμός του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, ήρθε για να επιβεβαιώσει μια όμορφη δράση και μια υποδειγματική συνεργασία των μαθητών που εξελίχθηκε στα πλαίσια της παρουσίασης ενός ολοκληρωμένου, έργου ζωγραφικής.

Για την επίτευξη του στόχου, συμμετείχαν εικαστικές ομάδες μαθητών της Στ΄ τάξης. Τίτλος της δράσης  ''...Ο έμμετρος λόγος των ποιητών μας για την απελευθέρωση του 1821...''. Μία δράση που πραγματοποιήθηκε με την αρωγή του Δήμου Φιλοθέης Ψυχικού και την συνεργασία του North Pages. Τα παιδιά ζωγράφισαν και δημιούργησαν έργα εμπνευσμένα από τα τοπωνύμια οδών της κοινότητας του Νέου Ψυχικού και των ποιητών που ύμνησαν την ελληνική επανάσταση του 1821!

Τα έργα των μαθητών υποβλήθηκαν στον Πανελλήνιο Εικαστικό Διαγωνισμός του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού με τίτλο ''Ανακαλύπτοντας την Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης που κατοικεί κοντά μου'' και ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία και με πλήθος συμμετοχών.

Συγκινητική και εντυπωσιακή συνάμα ήταν η συμμετοχή τόσο των μαθητών όλων των σχολικών βαθμίδων, όσο και των ενηλίκων. Συγκεκριμένα συμμετείχαν εκατοντάδες μαθητές από σχολεία από όλη την Ελλάδα, καθώς και ενήλικες από όλες τις περιοχές της χώρας. Αυτό κατέστησε το έργο της Κριτικής Επιτροπής εξαιρετικά δύσκολο! Μετά από πολύωρες συνεδριάσεις, η επιτροπή κατέληξε στην απόφασή της, με βάση τους όρους του διαγωνισμού. Τα έργα των μικρών ζωγράφων των μαθητών του Νέου Ψυχικού διακρίθηκαν, μαζί με άλλων 24άρων, στην κατηγορία 11-14 χρονών, μεταξύ πολλών άλλων κατηγοριών και θα εκτεθούν στην έκθεση που θα διοργανωθεί από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.

Ο Δημήτρης Γαλάνης, ο Δήμαρχος Φιλοθέης Ψυχικού ο οποίος στηρίζει κάθε δράση που αφορά στα παιδιά, τόνισε ότι το στοιχείο που έκανε τη συγκεκριμένη δράση ξεχωριστή ήταν η συλλογική εργασία των μαθητών, το γεγονός ότι η δράση τους έδωσε το έρεισμα για την ανάπτυξη συλλογικού συναισθήματος, η συνεργασία μεταξύ τους για ένα κοινό στόχο ο οποίος βασίστηκε στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους και κατ' επέκταση στη χρήση του μέγιστου της απόδοσή τους. "Είμαστε χαρούμενοι που τα έργα των μαθητών του 1ου και του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέου Ψυχικού, έχουν ξεφύγει από τα όρια του δήμου μας. Εμείς θα είμαστε πάντα εδώ και θα στηρίζουμε κάθε πρωτοπόρα πρωτοβουλία.", ανέφερε ο Δημήτρης Γαλάνης. 

Ο Πανελλήνιος Εικαστικός Διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των προγραμματισμένων εκδηλώσεών του για τον εορτασμό της Επετείου των 200 χρόνων από την Εθνική Παλιγγενεσία από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που έχει δημιουργήσει η πανδημία, η ημερομηνία εγκαινίων της προαναγγελθείσας έκθεσης με τα έργα του διαγωνισμού θα ανακοινωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση και εφόσον, όπως ευελπιστούμε, τα μουσεία να παραμείνουν ανοιχτά για το κοινό, τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν είτε με εικονικά - ψηφιακά μέσα, είτε με φυσική παρουσία, τηρώντας τα μέτρα κατά της εξάπλωσης του ιού.

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε θερμά το δήμο Φιλοθέης Ψυχικού και την Κοινότητα Νέου Ψυχικού για τη συνεργασία για τη διεξαγωγή και την υλοποίηση της δράσης, η οποία αποτέλεσε μια ξεχωριστή εμπειρία, προεξέχοντος σημασίας, λόγω της ενεργής συμμετοχής των παιδιών! 

Η φύση δεν αντιγράφεται..!

γράφει ο Πέτρος Καστορίνης

Στις 19 Αυγούστου 2010, 270 φωτογράφοι από 100 διαφορετικές χώρες μοιράστηκαν τις φωτογραφίες τους σε ένα παγκόσμιο διαδικτυακό portfolio. Η εκδήλωση αυτή σηματοδότησε την πρώτη επίσημη Παγκόσμια Ημέρα Φωτογραφίας.

Σαν σήμερα λοιπόν και κάθε χρόνο γιορτάζει η τέχνη, η τεχνολογία, η ιστορία της φωτογραφίας. Ημέρα που ενθαρρύνει τους φωτογράφους από όλο τον κόσμο να μοιραστούν μια φωτογραφία που περικλείει τον κόσμο τους, την αναζήτησή ή τον προβληματισμό τους, τον θαυμασμό τους ή την αντίδρασή τους για ένα γεγονός που μπορούν να το ''περιγράψουν'' στο καρέ μιας εικόνας.

Το είδος της φωτογραφίας που γνωρίζουμε σήμερα χρονολογείται από το 1839. Εκείνη την εποχή, η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών ανακοίνωσε τη διαδικασία Daguerreotype. Η διαδικασία κατέστησε δυνατή τη δημιουργία μιας εξαιρετικά λεπτομερούς εικόνας σε ένα φύλλο χαλκού. Ήταν η πρώτη μέθοδος για τη λήψη μόνιμης εικόνας με κάμερα.

40 χρόνια αργότερα, το 1884, ο Τζορτζ Eastman βελτίωσε τη διαδικασία Daguerreotype. Αντικατέστησε την πλάκα χαλκού με ένα στεγνό τζελ σε χαρτί, το οποίο ονόμασε φιλμ. Αυτή η εφεύρεση άμβλυνε την ανάγκη των φωτογράφων να μεταφέρουν βαριές πλάκες χαλκού και τοξικές χημικές ουσίες. Ο Eastman δεν σταματά τις δραστηριότητές του και το 1888 παρουσιάζει την κάμερα Kodak! Ουσιαστικά αυτή ήταν η αρχή της φωτογραφίας, η μετέπειτα ψηφιακή επανάσταση που με τις εφαρμογές της καθημερινά, επαγγελματίες ή μη, δημιουργούν φωτογραφίες και αποτελεί την λογική εξέλιξη της τεχνολογίας.

Επανερχόμενοι στην σημερινή εορτή, τιμώντας την ημέρα, μοιραζόμαστε κι εμείς μία ξεχωριστή φωτογραφία που κάναμε λίγες ώρες πριν από το ανθρώπινο κατάντημα που περιέλαβε την Βόρεια Εύβοια σε μαύρο κάδρο. Είναι μία εικόνα που θα μας θυμίζει την ασέβεια, την ανικανότητα, την ανευθυνότητα, την έλλειψη παιδείας των ανθρώπων, συν την παράνοια ότι αυτό το φυσικό έργο μπορεί να δημιουργηθεί και πάλι. Η φύση δεν αντιγράφεται..!

Άνθρωπος ή Περιβάλλον ;

''Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τί αφανίζετε''
*Δημήτρης Πικιώνης. Η απάντηση στο (Ψευτο)δίλημμα ''Άνθρωπος ή Περιβάλλον'';

Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με φυσικά φαινόμενα, όπως πλημμύρες, σεισμοί ή φωτιές, αναφύεται και προτάσσεται ένα ψευτοδίλημμα γιατί πραγματικό δίλημμα δεν είναι.

Ποιόν θα σώσουμε πρώτα: Τον άνθρωπο ή το περιβάλλον του;
Αυτοί που το ισχυρίζονται προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα χωρίς να απαντούν στα ερωτήματα:
Μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη ζωή εκτός φυσικού περιβάλλοντος ;

Το Περιβάλλον δεν είναι αυτό που συντελεί στη διαμόρφωση της ζωής και του πολιτισμού που αναπτύσσεται μέσα σε αυτό ;

Η ίδια μας η ύπαρξη και η ψυχική μας ισορροπία δεν στηρίζονται στο φυσικό περιβάλλον και τα αναγκαία προς το ζην δεν εξαρτώνται από την γονιμότητα της φύσης ;

Τα μη ανθρώπινα πλάσματα δεν είναι μέρος του ίδιου σύνθετου οικοσυστήματος που ανήκουμε όλοι και έχουν το δικαίωμα της ύπαρξης ;

Ενώ ο αρχαίος κόσμος είχε επίγνωση της οικονομικής σημασίας των φυσικών πόρων οι οποίοι επηρεάζουν, προσδιορίζουν και στηρίζουν το ανθρώπινο γένος, τους δύο τελευταίους αιώνες αδιαφορούμε πιστεύοντας ότι οι φυσικοί πόροι είναι ανεξάντλητοι.
Και εδώ σ’ εμάς στην Αττική, το ''Αττικό τοπίο'', που θαύμασαν και ''ύμνησαν'' συγγραφείς και ζωγράφοι, από τους ξένους περιηγητές του 17ου αιώνα μέχρι τον Νικόλαο Λύτρα και τον Κωνσταντίνο Μαλέα, αποτελεί συνδημιούργημα του ανθρώπου και της φύσης. Αυτό το πολύπαθο σήμερα Αττικό τοπίο, αλλοιωμένο εν πολλοίς, γεμίζει ολοένα και περισσότερο με τσιμεντένια τερατουργήματα μιας αφιλόξενης μεγαλούπολης που τείνει να κατακλύσει ολόκληρη την Αττική.
Ο καθηγητής Νικόλαος Κ. Μουτσόπουλος προσδιόρισε τον χώρο ως 'τον τόπο που ''χωράει'', αλλιώς θα ήταν ''αδιαχώρητος''. Όταν ο τόπος συνδυάζει φιλόξενα το περιβάλλον με τον πολιτισμό, όταν χωράει και εκφράζει τα συναισθήματα, τις προσδοκίες και τα όνειρα των ανθρώπων, τότε γίνεται ''χώρος''. Για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, έχουν γραφτεί πολλές μελέτες και βιβλία που υποστηρίζουν ότι το περιβάλλον της Ελλάδας επέδρασσε καθοριστικά στη διαμόρφωση της φιλοσοφίας και της τέχνης.

Τι θα ήταν ο Κυκλαδικός, ο Μινωικός, ο Μυκηναϊκός και οι άλλοι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια σε αυτόν τον τόπο πριν τόσους αιώνες, χωρίς το ελληνικό φως, χωρίς τη θάλασσα, τα ποτάμια ή χωρίς την ελληνική χλωρίδα ;

Μπορούμε να φανταστούμε την ελληνική κουζίνα από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα χωρίς το λάδι της ελιάς, το θυμάρι, τη ρίγανη, τον δυόσμο, την κάπαρη ;

Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς τα ελληνικά βότανα από τα χρόνια του Ιπποκράτη μέχρι και πριν λίγες γενιές χωρίς το φασκόμηλο, το χαμομήλι, τη μέντα, το τίλιο ;

Μπορούμε, εμείς σήμερα, να φανταστούμε τους αρχαίους ελληνικούς ναούς και τα αγάλματα, να είναι φτιαγμένα από άλλη πέτρα και όχι από το λευκό μάρμαρο της Πεντέλης, της Πάρου ή της Νάξου ;

Αλλά και στο σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, μπορούμε να φανταστούμε τον Ελύτη ή τον Σεφέρη χωρίς τη θάλασσα, τον Βρεττάκο χωρίς τον Ταΰγετο, τον Ρίτσο χωρίς να υπάρχει ο βράχος της Μονεμβασιάς, ή τον Καζαντζάκη χωρίς εκείνο το μικρό ξωκλήσι δίπλα στην κορφή του Ψηλορείτη ;

Μπορούμε να φανταστούμε τα δημοτικά μας τραγούδια, τους θρύλους και τις παραδόσεις μας, χωρίς τα δάση, τους ρύακες, τα πουλιά ή χωρίς τα αγριολούλουδα μας ;

Όλες αυτές οι συσχετίσεις μάς φαίνονται εντελώς φυσικές, προφανείς, σχεδόν αυτονόητες. Αξίζει όμως να τις αναλογιστούμε και να τις συνειδητοποιήσουμε.

*Το προφητικό κείμενο που ακολουθεί είναι η κραυγή της γης δια στόματος του μεγάλου αρχιτέκτονα και στοχαστή Δημητρίου Πικιώνη γραμμένο το 1954!

''Είχαμε χρέος να τη φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Τόσο περισσότερο, όσο απ’ τη φύση της γης τούτης και τ’ ουρανού, από τη σύνταξη τούτη δεν μπορείς να αφαιρέσεις τίποτα χωρίς να καταστρέψεις την Αρμονία των ισορροπημάτων που συνέχει το όλον. Αλλ’ είναι πλέον αργά...
Η γη τούτη κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματος όπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια. Κι αν είχε μιλιά κι έχει, αλλά δεν την ακούμε θά ‘λεγε:
Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε; τι αφανίζετε ;
Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα κι η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου. Δεν ξέρετε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημά της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Tι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυό αγιάσματά μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς των θεών επάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των Εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν απόμεινε παρ’ η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση, η εκμετάλλευση. Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολής μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμά του.
Πού είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα ;
Πού οι σπηλιές και τα θρονιά του Πανός ;
Έτσι έψαλλαν εκείνοι, δεν ήταν γωνιά τούτης της γης, γκρεμνός, σπηλιά, πηγή, ρέμα, βράχος, όπου δεν εκόρεσαν για να θυμηθώ μιά φράση του Ταγκόρ σ’ ανάλογη περίσταση ειπωμένη μ’ ευλάβεια και έρωτα.
Μα τί τ’ όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πιά δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα. Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Κι όχι μονάχα απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευθεί αυτή η χρεία''.

Απόσπασμα από το κείμενο ''Γαίας ατίμωσις /1954'' που εμπεριέχεται στο βιβλίο του Δημήτρη Πικιώνη ''Κείμενα'', εκδόσεις Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Το χρονικό μιας αδιαφορίας!

γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα

Σύσσωμα πλην εξαιρέσεων, τα καλοπληρωμένα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, αναπαράγουν την ενημέρωση από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ότι σήμερα, 6 ημέρες μετά το άναμμα της πρώτης φωτιάς, της πρώτης σπίθας στη βόρεια Εύβοια, το σύνολο της εναέριας δύναμη της πυροσβεστικής, κατασβήνει με όλη της τη δυναμική στην ευρύτερη περιοχή. 

Λυπάμαι που το αναφέρω, παρότι η γνώση της μηχανής της Πολιτικής Προστασίας προελαύνει της ντροπής, αλλά σήμερα είναι ήδη αργά. Είναι αργά, διότι η Εύβοια κάηκε και μαζί της κάηκε κάθε ίχνος υποβασταζόμενης θεωρητικά στήριξης των πολιτών στη βοήθεια του κράτους, αρχής γενομένου του κακού και όχι οδεύοντας προς το οδυνηρό, ανεκδιήγητο και ανομολόγητο τέλος του.                       

Οι κάτοικοι στην Εύβοια είναι εξαγριωμένοι, αγανακτισμένοι, καταγγέλλοντας, ότι εκλιπαρούσαν μαζί με την Περιφέρεια για εναέρια μέσα και εναέρια μέσα επί έξι ημέρες δεν έβλεπαν. Τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα, επί έξι ημέρες από την Τρίτη 3 Αυγούστου που ξέσπασε η φωτιά, είχαν εξαφανιστεί από το χάρτη στην Εύβοια. Η περιοχή εγκαταλείφθηκε στο έλεος της πύρινης λαίλαπας και η Πολιτεία δυστυχώς ήταν απούσα από αέρος. Ξέρετε, αν μέσα σε όλο αυτό το διάστημα πέταγε και κάποιο υδροφόρο, η συμβολή του μηδαμινή έως και απειροελάχιστη καταγράφεται στην κατάσβεση μιας τόσο μεγάλης και άγριας δασικής πυρκαγιάς.                                              

Το χρονικό μιας δραματικής, εγκληματικής καταστροφής έχει αρχίσει ήδη να καταγράφεται, δίχως ακόμη να έχουν μπει οι τίτλοι τέλους για την Εύβοια, αφού η φωτιά μαίνεται με τρομαχτικές διαστάσεις, παρακολουθώντας όλοι μας έναν απίστευτο πύρινο εφιάλτη.    

Η Αττική φλέγεται!

γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα

Η Αττική φλέγεται λυσσαλέα, ενώ η φωτιά στη βόρεια Εύβοια προχωράει τόσο ορμητικά, κάνοντας στάχτη απ' άκρη σ' άκρη,  αυτό το απίστευτο, πυκνόφυτο και πανέμορφο δάσος της βόρειας Εύβοιας, από δυτικά στις Ροβιές, μέχρι το Μαντούδι, το Δρυμώνα και βορειοανατολικά στην Αγία Άννα.

Η κατάσταση είναι σοκαριστική, απελπιστική, απλά τραγική. Τα λόγια περισσεύουν για την τεράστια οικολογική καταστροφή που συντελείται. Η Αττική ψυχοραγεί χάνοντας το κομμάτι του δάσους στους πρόποδες της Πάρνηθας, ενώ ακόμα το μέτωπο βρίσκεται σε εξέλιξη, με άγνωστη κατεύθυνση τη νύχτα, κινούμενο ανεξέλεγκτα, χωρίς σταματημό.

Η χώρα αυτές τις ημέρες ζει έναν εφιάλτη, βιώνει έναν πολύ κακό συμβάν, μια απύθμενη μέχρι στιγμής καταστροφή, περιβαλλοντική, υλική, ανθρωπιστική, που ραγίζει τις καρδιές μας. Οι προσευχές μας, να κοπάσει σύντομα αυτή η λαίλαπα, δίχως άλλες πληγές, χωρίς περαιτέρω επιδείνωση, διότι η κατάσταση προδιαγράφεται εξόχως δύσκολη. 

Από τη μια στιγμή στην άλλη!

γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα

Υπέρμετρη δυσφορία και ασφυκτική δυσανεξία προκαλεί η κατάσταση της τρομακτικής πυρκαγιάς που ξέσπασε το απόγευμα της Τρίτης 3 Αυγούστου, στη βόρεια Εύβοια, αλλά και σε διάσπαρτα, πολλά μέτωπα σε όλη την Ελλάδα, ψηλά στο βουνό, πίσω από την Λίμνη Ευβοίας, στην περιοχή Μαντουδίου.

Η φωτιά αποτεφρώνει ανεξέλεγκτα την κατάφυτη, πευκόφυτη βόρεια Εύβοια, ένα ευρύ μέρος, τεράστιες εκτάσεις, που ήταν μόνο δάσος, δάσος που έφτανε από ψηλά στα βουνά, μέχρι τις παραλίες, από το Δρυμώνα μέχρι τη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, τις Ροβιές, την Αιδηψό και την Ιστιαία. Πλαγιές καταπράσινες, με φαράγγια και καταρράκτες.    

Δάσος Δρυμώνα

Διαδρομή προς τον Όσιο Δαβίδ

Από τη μια στιγμή στην άλλη, μια εστία φωτιάς γιγαντώθηκε και εξελίχθηκε σε έναν τρομαχτικό πύρινο εφιάλτη, που έχει αλώσει στο διάβα της αυτήν την πανέμορφη παρθένα ζώνη πρασίνου στη βόρεια Εύβοια, μια περιοχή Natura. Σπαραγμός και λύπη, απόγνωση και σοκ, είναι τα συναισθήματα που περιγράφουν τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή με τις πυρκαγιές σε όλη τη χώρα. Η καταστροφή ανείπωτη, ανυπολόγιστη. 

Η μάχη με τη φωτιά που μαίνεται μανιασμένη σε τόσο πλούσια βλάστηση, είναι άνιση. Τα μέσα λιγοστά, αν σκεφτεί κανείς τα πολλαπλά μέτωπα σε όλη τη χώρα. Που να πρωτοπάνε τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα και πόσα έχουμε για να προστατεύουμε και να φυλάμε τα δάση μας; Η απάντηση είναι λίγα, ελάχιστα.                                                        

Οι Ροβιές, κλαίνε, λυγούν. Τα πάντα θα αλλάξουν, θα είναι εντελώς διαφορετικά για τα μέρη αυτά την επόμενη μέρα. Θα είναι μαύρα. Πένθιμα. Καμένη γη, καμένες περιουσίες, νεκρά ζώα.... Λυπάμαι, λυπάμαι ειλικρινά! Λυπάμαι για όλους εμάς που έχουμε εμποτιστεί στο τσιμέντο, που χάνουμε εστίες αναψυχής, εστίες οξυγόνου, πράσινο περιβάλλον, μέρη ανυπέρβλητης ομορφιάς!