Η συζήτηση με έναν πολιτικό ενέχει άλλοτε μια αποκαρδιωτική επιβεβαίωση καθιερωμένων, αποστειρωμένων πεποιθήσεων και σκέψεων για τον ξύλινο πολιτικό λόγο, άλλοτε μια σπίθα, μια λάμψη απρόσμενης ικανοποιητικής ευχαρίστησης. Η συζήτηση με το Δήμαρχο Αμαρουσίου Θεόδωρο Αμπατζόγλου, προς τιμήν του, είχε κάτι απ’ το δεύτερο σκέλος. Είχε πάνω απ’ όλα ειλικρίνεια, ευθύτητα, έργο, διότι ως γνωστόν, οι άνθρωποι στις μέρες μας δεν κρίνονται από τα λόγια, αλλά από τα έργα τους και είχε και θάρρος. Καθώς αν είναι κάτι που διαχωρίζει ένα πολιτικό, είναι το θάρρος του.
Μιλήσαμε για τη λογική λειτουργίας του δημοσίου, για τις ελλείψεις και τα κενά της «Ελπίδας», για τις πληγές και τα αγκάθια της αυτοδιοίκησης, μιλήσαμε για τα έργα που προγραμματίζονται τη διετία που έρχεται και για το τι θα δούμε να αναπτύσσεται στο Μαρούσι τα επόμενα χρόνια σε δρόμους και κτίρια.
Μας αποκάλυψε επίσης τις προθέσεις του και πάνω απ’ όλα τη διάθεσή του να συνεχίσει το έργο του στο δήμο Αμαρουσίου για την επόμενη πενταετία μετά τις δημοτικές εκλογές.
Οπαδός της αξιολόγησης και της αξιοποίησης των άξιων, προερχόμενος από το χώρο της διοίκησης μεγάλων δημόσιων οργανισμών ως διοικητής του ΙΚΑ και του ΟΑΕΔ, επί πολλά χρόνια, αλλά και ως πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου,
ο Θεόδωρος Αμπατζόγλου από τη θέση σήμερα του δημάρχου Αμαρουσίου επιδεικνύει τα ίδια τεχνοκρατικά στοιχεία και χαρακτηριστικά στον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης του δήμου και όπως μας λέει ενδεικτικά
«…οι απαιτήσεις στις καθημερινές εργασίες του συγκεκριμένου δήμου προϋποθέτουν εγρήγορση, τάξη, προτεραιοποίηση και αυτοσυγκέντρωση, βεβαίως μέσα στα πλαίσια των ρυθμών που επιβάλλει η ροή του δημοσίου…» και η αλήθεια είναι ότι όσες φορές βρεθήκαμε στο δήμο Αμαρουσίου, η εικόνα που διακρίναμε ταυτιζόταν απόλυτα με την παραπάνω παρατήρηση, η οποία είναι εμφανής.
«…Οι ρυθμοί του ελληνικού δημοσίου όμως, όπως είναι γενικότερα γνωστό δεν είναι ικανοποιητικοί. Εργασίες που μπορούν να γίνουν γρήγορα, πραγματοποιούνται σε πολύ αργό χρόνο. Οι άδειες των υπαλλήλων, οι επικαλύψεις των ρόλων, η τηλεργασία η οποία στο δημόσιο για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι τηλεργασία, όλα αυτά αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τον προγραμματισμό και τη χρονοθέτηση των κινήσεων που χρειάζεται να διευθετήσει ένας δήμαρχος…» και η πρώτη ερώτηση πάνω στη ροή του λόγου από πλευράς μου, είναι εάν αυτή η βραδεία αντίδραση του δημοσίου και η καθυστέρηση,
η υπερβολική και αδιέξοδη πολλές φορές γραφειοκρατία, αντιμετωπίζεται και αν ναι, με ποιον τρόπο; Ο Θεόδωρος Αμπατζόγλου, όντας συνηθισμένος να ανταποκρίνεται σε γρήγορους ρυθμούς, δεν κρύβει τη μη ικανοποίησή του από τους αργούς ρυθμούς του δημοσίου, προκειμένου όμως να γίνουν όλα ομαλά και νόμιμα μου απαντά μεταξύ άλλων ότι
«…ακολουθούμε και προσαρμοζόμαστε και ναι, λύνετε το πρόβλημα. Με καλή συνεργασία με τις υπηρεσίες, με πολύ φιλότιμο, με αξιοποίηση των καλύτερων υπαλλήλων και ναι γιατί όχι με αξιολόγηση. Δεν γίνεται τελικά όλοι να αξιολογούνται το ίδιο, όλοι να πληρώνονται το ίδιο, όλοι να έχουν τα ίδια προνόμια και υποχρεώσεις, όταν βλέπουμε καθημερινά ότι υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό με προσήλωση και πολλή αγάπη και κάποιοι άλλοι που αποφεύγουν τη δουλειά. Αυτό είναι βέβαια μία κατάσταση, ένα γεγονός που δεν αφορά μόνο το δήμο Αμαρουσίου, αφορά συνολικά τη δημόσια διοίκηση και την Ελλάδα, αλλά πλέον οι ανάγκες μας, οι απαιτήσεις των καιρών, η συγκυρία, οι ανάγκες της χώρας αν θέλετε, μας υπαγορεύουν πιο γρήγορους ρυθμούς. Είναι ένα ευρύτερο ζήτημα που αφορά πολιτικές συναινέσεις και συμφωνία με τα σωματεία. Ο δήμος Αμαρουσίου είναι ένας δήμος με κεντρικό ρόλο. Είναι μια περιοχή που αποτελεί μαγνήτη επενδύσεων. Δέκα μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα που θα φιλοξενήσουν τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου, αυτή τη στιγμή χτίζονται στο Μαρούσι (Google, Amazon), συν το ότι οι επιχειρήσεις που εδρεύουν στο Μαρούσι αντιπροσωπεύουν το ¼ του ΑΕΠ της χώρας, του πλούτου που παράγεται στη χώρα. Το Μαρούσι έχει ένα μητροπολιτικό ρόλο και είναι ένα μητροπολιτικό κέντρο πλέον. Έχει ξεφύγει από τα πλαίσια ενός μικρού δήμου. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται ένα μοντέλο διοίκησης που να λαμβάνει υπόψιν του τις νέες εξελίξεις, τα νέα δεδομένα. Δεν γίνεται να χειριζόμαστε τα πράγματα πλέον με την παλιά λογική του ρουσφετιού, του παλαιοκομματισμού, του παραγοντισμού.
Όμως, είναι σημαντικό να γνωρίζουν όλοι, ότι εμείς παραλάβαμε ένα δήμο ο οποίος είχε μεν ένα καλό δημόσιο προφίλ, αλλά συγχρόνως έπρεπε να ρυθμιστούν και οικονομικές υποθέσεις που ήταν ανοιχτές. Είναι ενδεικτικό ότι μέσα στην προηγούμενη χρονιά ρυθμίσαμε χρέη από παλιά δάνεια του δήμου που υπερβαίνουν τα 60εκ. ευρώ, εκ των οποίων 30εκ. έχουν αποπληρωθεί ήδη. Αυτή η αναδιάρθρωση χρέους είναι μεν πολύ σημαντική, αλλά και πολύπλοκη και συγχρόνως απελευθερώνει τους δημότες από μεγάλα ποσά. Υπολογίζω ότι μέχρι το τέλος της θητείας μας, κάθε Αμαρουσιώτικη οικογένεια, θα γλιτώσει πάνω από 6.000 – 7.000 ευρώ από τις ρυθμίσεις χρεών που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια. Αυτό ήταν το πρώτο, το πιο δύσκολο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Η εξυγίανση των οικονομικών είναι πολύ σημαντική σε ένα οργανισμό.
Το δεύτερο θέμα που κληθήκαμε να δώσουμε μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική λύση ήταν το θέμα της καθαριότητας. Σήμερα, μπορώ να πω ότι είμαι περήφανος για την καθαριότητα στο Μαρούσι. Το μέτωπο της καθαριότητας είναι μετρήσιμο καθημερινά από τους πολίτες, φαίνεται και είναι ο τομέας που έχουμε κάνει τις καλύτερες επιδόσεις μας.
Πάντως σίγουρα, ο σχεδιασμός της Πολιτικής Προστασίας έχει ανάγκη εκ νέου από επανασύνταξη, προκειμένου να ανταποκριθούμε στα καιρικά φαινόμενα που απ’ ότι φαίνεται ήρθαν για να μείνουν και θα είναι επαναλαμβανόμενα. Αφού καλύψουμε το ζήτημα του διαλόγου που πρέπει να ξεκινήσει με τις επιστημονικές υπηρεσίες για τα δέντρα, τι πρέπει να κόψουμε και τι να φυτέψουμε και αφού λοιπόν ξεπεράσουμε και αυτή τη συζήτηση, χρειάζεται να αναφερθούμε στο γεγονός ότι δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία, συνεννόηση και ιεράρχηση των παρεμβάσεων μεταξύ του ΔΕΔΔΗΕ και των δήμων.
Όταν σε κάθε περίπτωση γίνονται πολύωρες επικοινωνίες για να συντονιστούμε με τους εργολάβους του ΔΕΔΔΗΕ που θα κόψει τα κλαδιά των δέντρων που ακουμπάνε καλώδια, καταλαβαίνετε ότι κάπου πάσχει το θέμα και το καταθέτω όλο αυτό, το οποίο γεννά καθυστερήσεις που πληθαίνουν και πολλαπλασιάζονται και μια σειρά στη συνέχεια από καθυστερήσεις άλλων εργασίες που πρέπει να ακολουθήσουν. Ακόμα μάλιστα μέχρι σήμερα, δεν έχει λυθεί το θέμα.
Επίσης το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι χρειαζόμαστε επιπλέον μηχανήματα, χρειαζόμαστε και προσωπικό, χειριστές, που θα τα οδηγούν, αν θέλουμε να γίνουν σωστά αυτές οι δουλειές. Χρειάζεται να ξεκαθαριστούνε επίσης τα επίπεδα αρμοδιοτήτων διακυβέρνησης μεταξύ κεντρικής κυβέρνησης, Περιφέρειας, Αποκεντρωμένης Περιφέρειας και Δήμων. Αυτή η επικάλυψη αρμοδιοτήτων και το αλαλούμ ρόλων, πρέπει να τελειώνει. Αυτή είναι και μια επόμενη μεγάλη συζήτηση που θα γίνει σε επίπεδο κυβέρνησης, με τα όργανα της αυτοδιοίκησης και την ΚΕΔΕ και να καταλήξουμε σε μια αλληλουχία ενεργειών. Δεν χρειάζεται η Ελλάδα να ανακαλύψει τον τροχό στο θέμα των βέλτιστων πρακτικών τρόπου λειτουργία της αυτοδιοίκησης. Αυτό που βασικά χρειάζεται είναι οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες που αναλογούν στους δήμους, να συνοδεύονται και από τους αντίστοιχους πόρους και από το αντίστοιχο προσωπικό.
Για τη διετία που έρχεται προγραμματίζουμε μαζικές ασφαλτοστρώσεις, πολλές διανοίξεις οδών, ανακαινίσεις συγκεκριμένων πολιτιστικών κτιρίων και γηπέδων. Επιπλέον, δίνουμε σημασία στην ανανέωση του δημοτικού στόλου. Προμηθευτήκαμε τρία ολοκαίνουργια λεωφορεία, στολίδια για την διατοπική μετακίνηση των πολιτών και μάλιστα σε επόμενη φάση θα πάρουμε άλλα τέσσερα. 15.000 – 18.000 εξυπηρετούνται καθημερινά από τη δημοτική συγκοινωνία του Αμαρουσίου. Τους αξίζει το καλύτερο και θα το έχουνε. Το ίδιο κάνουμε με την ανανέωση του δημοτικού στόλου, με 17 νέα οχήματα, με 6 μηχανήματα έργου, σε μία κίνηση να δοθούν στις υπηρεσίες μας όλη η υλικοτεχνική υποδομή που απαιτείται.
Τέλος, ανέκαθεν το Μαρούσι είχε μια κοινωνική πολιτική. Εμείς την αναπτύξαμε ακόμα περισσότερο. Θέλουμε ένα δήμο δίπλα στο δημότη, ένα δήμο φάρος αλληλεγγύης και συνέργειας δυνάμεων. Να είναι ένας πόλος ανθρωπιάς. Θέλω ο πολίτης να αισθάνεται ότι ο δήμος είναι κοντά του.»
Τα πρόσωπα, η δυναμική τους και πάνω απ’ όλα η νοοτροπία που φέρουν ο καθένας ξεχωριστά στις συναλλαγές τους, αποτελούν την ελπίδα του μέλλοντός μας, μετά την απογοητευτική «Ελπίδα» που έπληξε ολοκληρωτικά και με διαφορετικό τρόπο, την κάθε κοινωνική και πολιτική ομάδα ανθρώπων.
Ζούμε εποχές ανοιχτές, διάπλατες στην καταιγιστική πληροφορία, αγωνιζόμαστε για την αλήθεια και η συνείδηση του ελάχιστου χρόνου ζωής μας, αλλάζει τις απαιτήσεις των σχέσεών μας. Αφήνει το ψέμα στην άκρη, στο περιθώριο και τις ανοχές και αντοχές μας σε ότι περιστρέφεται ή σχετίζεται με αυτό, μηδενικές.
