γράφει ο Πέτρος ΚαστορίνηςΤο ταλέντο σε κάθε τι που έχουν οι άνθρωποι, διαμορφώνει και τον τρόπο ζωής τους. Το ανθρώπινο σώμα έχει κάποιες δεξιοτεχνίες που ναι μεν δεν είναι μοναδικές, όμως το αποτέλεσμα της εφαρμογής τους είναι μοναδικό.
Για παράδειγμα υπάρχουν εκατομμύρια ηθοποιοί στον πλανήτη όμως ο τρόπος που ''παίζει'' ο καθένας είναι ένας και μοναδικός. Η ψυχή σε κάθε ζωή καλείται να εκφράσει τα ταλέντα του σώματος που φέρει. Έτσι, πολλοί άνθρωποι κάνουν το ταλέντο τους επάγγελμα, άλλοι χόμπι και άλλοι δεν το έχουν ακόμη ανακαλύψει...
Στο ''ζεστό'' θέατρο ''ΕΝ-Α'' είδαμε την τελευταία παράσταση του έργου ''Κόκκινος Ιπποπόταμος'' του Γιάννη Παπάζογλου όπου μια καθηγήτρια Ιστορίας, το αστείο όνομα ενός μπαρ, ένας πιανίστας, μία μοιραία συνάντηση, έντονο πάθος με πλούσια εσανς τζαζιστικης μελωδίας συνθέτουν ένα έξυπνο σενάριο βαθιά ριζωμένος στον πολιτικό-κοινωνικό διαμελισμό που ζουσε, έζησε και ζει ακόμα και σήμερα αυτός ο τόπος!
Τον μοναδικό ρόλο στον ''Κόκκινο Ιπποπόταμο'' ερμηνεύει, επί μιάμιση ώρα μία γυναίκα. Που ερμηνεύει κι έχει σκηνοθετήσει την παράσταση. Και εδώ σε αυτό το θέατρο ανακαλύπτουμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ταλέντα. Είναι ο τρόπος που μπορεί να βιώσει το σύμπαν στην πιο αγνή μορφή του. Το καταλαβαίνεις γιατί τη στιγμή που ασκεί την υποκριτική, ο νους δεν σκέφτεται και απλά οδηγεί η καρδιά. Η απουσία σκέψεων και η πληρότητα που νιώθει η καρδιά είναι το σημάδι πως εκφράζεις το ταλέντο σου. Σημαίνει πως έχεις παρουσία. Κι έτσι γνωρίσαμε, απολαύσαμε και συγκινηθήκαμε την ηθοποιό, μουσικό, σκηνοθέτη, ενδυματολόγο και μουσικοθεατρική δασκάλα, Ελπίδα Αμίτση! Που ζωντανεύει... τον κόκκινο ιπποπόταμο ερμηνεύοντας και σκηνοθετώντας.
Πολύ θα θέλαμε να υπάρχει ένα ''ταλεντόμετρο'' να μετρήσουμε την υποκριτική αξία της Αμίτση. Η Αμίτση έχει κάτι μέσα της μοναδικό και τολμά να παρουσιάζετε στην σκηνή με απίστευτη γαλαντομία. Η υποκριτική πληρότητα της θα έθετε σε κίνδυνο τον ''μηχανισμό'' του ''ταλεντόμετρου'', θα πέρναγε τα επιτρεπτά όρια μέτρησης, θα έδειχνε, κόκκινο. Στην καθομιλουμένη λέμε πως η Ελπίδα Αμίτση το τερμάτισε! Και πράγματι η ερμηνεία της είναι σπάνια!
Στο ''ζεστό'' θέατρο ''ΕΝ-Α'' είδαμε την τελευταία παράσταση του έργου ''Κόκκινος Ιπποπόταμος'' του Γιάννη Παπάζογλου όπου μια καθηγήτρια Ιστορίας, το αστείο όνομα ενός μπαρ, ένας πιανίστας, μία μοιραία συνάντηση, έντονο πάθος με πλούσια εσανς τζαζιστικης μελωδίας συνθέτουν ένα έξυπνο σενάριο βαθιά ριζωμένος στον πολιτικό-κοινωνικό διαμελισμό που ζουσε, έζησε και ζει ακόμα και σήμερα αυτός ο τόπος!
Τον μοναδικό ρόλο στον ''Κόκκινο Ιπποπόταμο'' ερμηνεύει, επί μιάμιση ώρα μία γυναίκα. Που ερμηνεύει κι έχει σκηνοθετήσει την παράσταση. Και εδώ σε αυτό το θέατρο ανακαλύπτουμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ταλέντα. Είναι ο τρόπος που μπορεί να βιώσει το σύμπαν στην πιο αγνή μορφή του. Το καταλαβαίνεις γιατί τη στιγμή που ασκεί την υποκριτική, ο νους δεν σκέφτεται και απλά οδηγεί η καρδιά. Η απουσία σκέψεων και η πληρότητα που νιώθει η καρδιά είναι το σημάδι πως εκφράζεις το ταλέντο σου. Σημαίνει πως έχεις παρουσία. Κι έτσι γνωρίσαμε, απολαύσαμε και συγκινηθήκαμε την ηθοποιό, μουσικό, σκηνοθέτη, ενδυματολόγο και μουσικοθεατρική δασκάλα, Ελπίδα Αμίτση! Που ζωντανεύει... τον κόκκινο ιπποπόταμο ερμηνεύοντας και σκηνοθετώντας.
Πολύ θα θέλαμε να υπάρχει ένα ''ταλεντόμετρο'' να μετρήσουμε την υποκριτική αξία της Αμίτση. Η Αμίτση έχει κάτι μέσα της μοναδικό και τολμά να παρουσιάζετε στην σκηνή με απίστευτη γαλαντομία. Η υποκριτική πληρότητα της θα έθετε σε κίνδυνο τον ''μηχανισμό'' του ''ταλεντόμετρου'', θα πέρναγε τα επιτρεπτά όρια μέτρησης, θα έδειχνε, κόκκινο. Στην καθομιλουμένη λέμε πως η Ελπίδα Αμίτση το τερμάτισε! Και πράγματι η ερμηνεία της είναι σπάνια!
Η ίδια ταπεινή και δοτική καια εκτός σκηνής, στη ερώτηση: Τι είσαι ηθοποιός, σκηνοθέτης, ενδυματολόγος μουσικός; η απάντησή της, σαφής και ξεκάθαρη ''... Για να οργανωθεί μία ολοκληρωμένη παράσταση απαιτούνται όλες αυτές οι ιδιότητες. Όλες αυτές οι επιμέρους ιδιότητες είναι απαραίτητες για την ολοκληρωμένη καλλιτεχνική μου έκφραση...''
Όταν την ρωτήσαμε τι αισθάνεται πάνω στην σκηνή όταν την παρακολουθούν σε μία παράσταση; Ήταν απίστευτα ειλικρινής: ''...Όταν βρίσκομαι πάνω στην σκηνή καταρρίπτεται το εγώ. Είμαι ένα ηχείο μεταφοράς των νοημάτων του συγγραφέα και προβολής της εργασίας όλων των συντελεστών, έτσι ώστε να οικοδομηθεί ένα άρτιο καλλιτεχνικό και εικαστικό αποτέλεσμα. H σχέση με το κοινό, αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι. Είναι αναγκαίο να είναι αμφίδρομη δηλαδή αυτό που εκπέμπει ο ηθοποιός από σκηνής να το εισπράττει ο θεατής και να το επιστρέφει στον ηθοποιό μέσα από τα συναισθήματα που βιώνει...''
Με τη Ελπίδα Αμίτση όπως παρακαλάς παρακολουθόντας την στον ''Κόκκινο Ιπποπόταμο'' να μη τελειώσει η παράσταση, μην πάψει να σου προσφέρει πλούτο συναισθημάτων, έτσι κι όταν μιλάς μαζί της, νιώθεις άβολα όταν τελειώνει ο χρόνος μιας λίγων λεπτών συνέντευξης. 'Ομως ο ιπποπόταμος, επίστρέφει την Οκτώβριο, οπότε θα το δούμε και πάλι και θα έχουμε νέα συνέντευξη!
