γράφει η Ανδρονίκη ΠαντιώραΑλήθεια τώρα, είναι τόσο καλά φροντισμένη η δημόσια παιδεία μας και τα δημόσια πανεπιστήμιά μας που αποφασίσαμε να ανοίξουμε το δρόμο για την ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση ή αλλιώς στα μη κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα; Συνήθως όταν εξαντλείται η προσφορά σε ένα πεδίο, όταν έχεις δώσει το καλύτερο δυνατό σε ένα χώρο τότε όπως είναι φυσικό,
περνάς στο λογικό άλμα, προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω, κάνοντας μια επόμενη κίνηση εξέλιξης, που σηματοδοτεί την πρόοδο, την αλλαγή,
την εναρμόνιση με την ευρωπαϊκή πρακτική και το ενωσιακό δίκαιο, όπως χαρακτηριστικά τόνισε και ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης στη Βουλή.
Πραγματικά είμαστε όλοι τόσο ικανοποιημένοι από την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν άκουσα κανέναν να θίγει τους βανδαλισμένους χώρους, την απρέπεια και την ασέλγεια την οποία επιτρέπει το κράτος να συμβαίνει σε αυτούς τους ιερούς χώρους της γνώσης και της εκπαίδευσης.
Η εικόνα των δημόσιων πανεπιστημίων μοιάζει, με την εικόνα των δημόσιων σχολείων. Με υψηλού επιπέδου έμψυχο δυναμικό και τα δύο συστήματα υποφέρουν από έλλειψη, ουσιαστικής προσοχής.
Ο κορμός της εκπαίδευσης στη χώρα, ένα αυτοκίνητο υψηλού κυβισμού, με δυνατότητες μεγαλύτερων διακρίσεων, σε αξιοζήλευτα πρότυπα, κινείται εν είδει περιπάτου, τοπικά, γύρω στη γειτονιά . Δεν ενσκήπτουν σοβαρά πάνω τους οι ελληνικές κυβερνήσεις, δεν θέλουν προφανώς. Μεταπηδώντας με μια γρήγορη ματιά στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε κατά γενική ομολογία ότι εμείς οι Έλληνες, δεν πάμε σχολείο για να μάθουμε στην Ελλάδα,
πάμε σχολείο για να πάμε μετά φροντιστήριο, να κατανοήσουμε τι μας υπαγόρευσαν στο σχολείο!
Τα ποσά που διοχετεύονται στην ιδιωτική εκπαίδευση, στα φροντιστήρια και στους προσωπικούς δασκάλους και καθηγητές από τους γονείς, όχι μόνο επαρκούν για να λύσουν το ζήτημα της αναγκαίας, επιπρόσθετης χρηματοδότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα και της περαιτέρω ενίσχυσης και οικονομικής υποστήριξης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά για να αρχίσουμε να επιδεικνύουμε σιγά σε όλους τους τομείς λειτουργική επάρκεια, μια ολοκληρωμένη διαχείριση, αστραφτερή, χωρίς μουτζούρες, που βγάζει μάτι, που δεν θα χωρά αμφισβήτηση.
Πως δείχνει το σεβασμό της η Πολιτεία στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην εκπαίδευση, στην ύπαρξή της την ίδια, όταν επιδεικνύει τόσο χαλαρές αντιστάσεις στα φαινόμενα καταπάτησης του δημόσιου χώρου, αναρωτιέμαι.
Έχω κουραστεί να βλέπω μουτζούρες παντού. Να μην μένει καθαρή καμία σπιθαμή δημόσια επιφάνειας πια.
Οι φοιτητές φοβούνται, δεν εμπιστεύονται το ελληνικό κράτος. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το ελληνικό κράτος και για να αρχίσουν να το εμπιστεύονται χρειάζεται να δουν δείγματα συνετισμού, δείγματα αξιοπιστίας, σοβαρότητας και σεβασμού. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι ο ιδιώτης. Ο ιδιώτης τη φροντίζει την επιχείρησή του.
Το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε μόλις, την Παρασκευή στη Βουλή, διακηρύττεται ότι ναι μεν εισάγει – θεσμοθετεί τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στη χώρα από τη μία και από την άλλη αναβαθμίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο, με επιπλέον κονδύλια και χρηματοδότηση γι’ αυτό, συνολικά να υποθέσουμε, όχι μόνο για το Δημοκρίτειο, όπως τονίζεται χαρακτηριστικά!
