Όλγα Βασδέκη
Τα "μυστικά" μιας μεγάλης αθλήτριας!
Συναντηθήκαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η αναστάτωση από την εσωτερική συγκίνηση έκδηλη, διαπερνούσε όλο της το είναι. Αντικρύζοντάς την στο Ολυμπιακό στάδιο, παράγοντες, εργαζόμενοι, προπονητές και αθλητές, δεν πίστευαν στα μάτια τους. Την αγκάλιαζαν!. «…Όλγα εσύ εδώ…;» τη ρωτούσαν.
Πότε σταμάτησες να έρχεσαι, είναι το πρώτο πράγμα που της είπα. «...Σταμάτησα το 2006, αλλά ερχόμουν για προπονήσεις. Επειδή όμως δεν διέκοψα το άθλημα λόγω ηλικίας, πήρα τότε την απόφαση να σταματήσω λόγω κάποιων καταστάσεων. Δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση. Ήταν μια πιεστική απόφαση λόγω των συνθηκών και με τις προπονήσεις που συνέχισα για 1 χρόνο μετά, έμπαινα πάλι σε αγωνιστική διάθεση, ανταποκρινόταν το σώμα μου. Από το 2007 έκανα 10 χρόνια να έρθω. Δεν ξαναήρθα από τότε. Ήρθα λόγω της κόρης μου ξανά, να της δείξω που αθλούμουν και να δει η ίδια το χώρο από κοντά...»
Πότε σταμάτησες να έρχεσαι, είναι το πρώτο πράγμα που της είπα. «...Σταμάτησα το 2006, αλλά ερχόμουν για προπονήσεις. Επειδή όμως δεν διέκοψα το άθλημα λόγω ηλικίας, πήρα τότε την απόφαση να σταματήσω λόγω κάποιων καταστάσεων. Δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση. Ήταν μια πιεστική απόφαση λόγω των συνθηκών και με τις προπονήσεις που συνέχισα για 1 χρόνο μετά, έμπαινα πάλι σε αγωνιστική διάθεση, ανταποκρινόταν το σώμα μου. Από το 2007 έκανα 10 χρόνια να έρθω. Δεν ξαναήρθα από τότε. Ήρθα λόγω της κόρης μου ξανά, να της δείξω που αθλούμουν και να δει η ίδια το χώρο από κοντά...»
Ανατριχιαστική στις περιγραφές της, η Όλγα Βασδέκη μας εξομολογείται τα δικά της «μυστικά» και τα «μυστικά» ενός καλού αθλητή. Πως αισθάνεσαι τη ρωτάω; «…Τι να σου πω, από που να ξεκινήσω…» μου απαντάει. «Εμένα εδώ κάποτε, ήταν το σπίτι μου. Πάντοτε όταν πλησιάζω το στάδιο κυριαρχεί το συναίσθημα της υπερδιέγερσης, της υπερέντασης. Είναι σαν να βάλεις ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο στο δρόμο και να το προσαρμόσεις να συμπεριφέρεται σαν ΙΧ. Δεν γίνεται. Θα είναι πάντα αγωνιστικό. Όταν έρχομαι εδώ, στο Ολυμπιακό στάδιο, νιώθω ότι είμαι αθλήτρια. Έχω αυτή την ενέργεια που αισθάνομαι ότι θα μπω μέσα, με αυτήν την υπερβάλουσα δυναμική και θα έχω μια πολύ καλή απόδοση...»
Με
συνεπαίρνει η περιγραφή της, ο τρόπος που μιλάει για αυτό που αισθάνεται και
αυτό που αισθανόταν επί της ουσίας όταν αγωνιζόταν, όταν προετοιμάζονταν για μια μεγάλη αναμέτρηση. Μπαίνω στον πειρασμό.
Θα μου
περιγράψεις αυτό το συναίσθημα;
«...Ίσως τα
λόγια να μην φτάνουν, να μην είναι αρκετά για να πω ακριβώς αυτό που νιώθω.
Είναι σαν μια φλόγα που έχει ανάψει και θέλω να εκραγεί. Δεν το αισθάνονται
όλοι, ούτε μπορούν να το νιώσουν όλοι οι άνθρωποι. Μοιάζει με την ενέργεια και
την ευεξία που αισθάνεσαι όταν γυμνάζεσαι. Είναι οι ενδορφίνες που ανεβάζει ο
οργανισμός...», μου εξηγεί. Βέβαια μου τονίζει ότι η ίδια έχει ξεπεράσει πάρα
πολλές φορές τα συνηθισμένα ανθρώπινα επίπεδα και αυτό, όπως και σε όλους τους
μεγάλους αθλητές, αυτού του επιπέδου, σαν την Όλγα Βασδέκη, είναι πολύ έντονο.
«...Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι μπορώ να κερδίσω τους πάντες, παρόλο που ξέρω ότι
δεν μπορεί να γίνει αυτό, αλλά είναι αυτή η φλόγα που δεν σβήνει...».
Ποια είναι
τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου αθλητή; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θα τον κάνουν να ξεχωρίσει, να αγγίζει τα
επίπεδα του πρωταθλητισμού;
«..Είναι πολλά στοιχεία μαζί. Δεν είναι μόνο ένα. Όταν όλα συνδυαστούν αρμονικά και λειτουργήσουν μαζί σωστά, τότε έρχεται και η επιτυχία. Ένας μεγάλος αθλητής πρέπει να έχει πολύ καλή ψυχολογία, απαραίτητα να είναι άψογη η συγκέντρωσή του και η σωματική και η πνευματική του υγεία επίσης, να είναι σε άριστη κατάσταση. Δεν γίνεται διαφορετικά. Τότε και μόνο τότε θα έρθει ένα καλό αποτέλεσμα...»
Δεν αρκεί μόνο η θέληση;
«...Όχι δεν αρκεί. Δεν φτάνει μόνο αυτό. Εγώ πολλές φορές που ήμουν πάρα πολύ καλά, έχασα τη συγκέντρωσή μου μέσα στον αγώνα και έχασα την απόδοσή μου...»
Τι σε αποσπά; Τι μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή;
«...Το οτιδήποτε, το παραμικρό. Μια σκέψη, ένας θόρυβος, αν το αφήσεις να εξελιχθεί. Δεν το βλέπεις αυτό τόσο έντονα σε άλλους τομείς της ζωής μας. Δεν επηρεάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό την αποτελεσματικότητά μας. Μπορεί μια κακή διάθεση, μια κακή είδηση να επηρεάσει την επαγγελματική μας απόδοση μέσα στη μέρα, όμως στον πρωταθλητισμό, όλα τα συναισθήματά μας χρειάζεται να είναι σε ισορροπία. Αν κάτι στη δουλειά μας δεν το κάνουμε απόλυτα καλά, έχουμε τη δυνατότητα να το διορθώσουμε την επόμενη μέρα.
Στον πρωταθλητισμό, σε αυτό το επίπεδο, δεν έχουμε άλλη ευκαιρία. Έχουμε μόνο εκείνη τη στιγμή. Κρίνεται το μέλλον μας σε μία στιγμή. Η προετοιμασία χρόνων, η κούραση και η αγωνία ετών. Εγώ έχασα την Ολυμπιάδα το 2004 από έλλειψη συγκέντρωσης. Δούλευα την ψυχολογία μου και δεν έδωσα τόσο βάση στην αυτοσυγκέντρωσή μου. Όταν ένας αθλητής μπαίνει σε ένα γήπεδο με 70.000 κόσμο, γυρνάει ένα διακόπτη και δεν ακούει τίποτα. Μόνο όταν θελήσω εγώ θα ακούσω.
Ήμουνα κάτω,
ετοιμαζόμουν, προετοιμαζόμουν να τρέξω και άκουγα στις κερκίδες ένα ζευγάρι να
μαλώνει. Δεν μπορούσα να σταματήσω να το ακούω. Είχε ανοίξει το μυαλό και δεν
έκλεινε. Πέσμου, είναι δυνατόν να ακούω στις κερκίδες τους ανθρώπους να
μαλώνουν; Εκεί κατάλαβα ότι έχω χάσει τον αγώνα...»
Είμαι σε
σοκ. Την ακούω και την κοιτάω κοκκαλωμένη. Βουρκώνω από τη δική μου ένταση.
Συνειδητοποιώ απόλυτα το τι μου λέει. Ο ανθρώπινος
εγκέφαλος δύναται να φτάσει σε άπιαστα επίπεδα. Οι μεγάλοι αθλητές το
γνωρίζουν. Υπάρχουν άνθρωποι σε συγκεκριμένες υπηρεσίες, που εκπαιδεύονται σε
αυτά τα επίπεδα.
Ο χρόνος φέρνει την άλλη ματιά, την εμπειρία. Τι θα άλλαζες;
«…Δεν θα δεσμευόμουν ποτέ ξανά με τον προπονητή μου. Θα ήθελα ο άνθρωπος που μου κάνει προπόνηση να μην είναι το ζευγάρι μου και στη ζωή. Αυτό θα άλλαζα. Εμένα ο προπονητής μου τότε, εκτός από σύντροφός μου, ήταν η οικογένειά μου. Τις επιλογές μας τις κουβαλάμε...», μου λέει, όχι με την αρνητική έννοια βέβαια.
«…Δεν θα δεσμευόμουν ποτέ ξανά με τον προπονητή μου. Θα ήθελα ο άνθρωπος που μου κάνει προπόνηση να μην είναι το ζευγάρι μου και στη ζωή. Αυτό θα άλλαζα. Εμένα ο προπονητής μου τότε, εκτός από σύντροφός μου, ήταν η οικογένειά μου. Τις επιλογές μας τις κουβαλάμε...», μου λέει, όχι με την αρνητική έννοια βέβαια.
Όταν αποσύρθηκε απ’ τα γήπεδα και από τα άλματα του αθλητισμού, ήρθε και η σχέση της ζωής της, ο τωρινός της σύζυγος, ο Γιάννης με τον οποίο έχουνε κάνει μαζί την υπέροχη κόρη τους, τη Δανάη.
Σήμερα, όντας έξω απ’ το χώρο του αθλητισμού, ποια είναι η γνώμη σου για την εικόνα που παρουσιάζει ο χώρος; «…Όταν εγώ αγωνιζόμουν ήταν άλλες εποχές, πιο ρομαντικές. Οι αθλητές μεταξύ μας ήμασταν δεμένοι, είχαμε πάθος για να δουλέψουμε, διότι δεν είχαμε ακόμα τόσες επιτυχίες στην Ελλάδα. Σήμερα τα παιδιά βάζουν στόχο από την αρχή. Εμείς, ή καλύτερα εγώ, μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν ξεκίνησα με τη λογική να πάω στη Ολυμπιάδα. Σιγά, σιγά, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι ερχόταν σταδιακά η όρεξη και οι διακρίσεις. Δεν είχαμε επίσης αυτές τις εγκαταστάσεις για να κάνουμε προπόνηση. Ήταν πιο φτωχικά σαφέστατα, αλλά θέλω να σταθώ στο εξής σημείο. Δεν βλέπω στα σημερινά παιδιά, το πάθος γι’ αυτό που κάνουν. Αυτή είναι για μένα μια διαφορά σήμερα...»
Τι θα έλεγες σήμερα στα παιδιά που θέλουν να πάρουν μέρος σε μια Ολυμπιάδα ή να κατακτήσουν ένα Ολυμπιακό μετάλλιο;
«…Θα έλεγα ότι καταρχήν πρέπει να αγαπήσουν αυτό που κάνουν, γιατί μια τέτοια επιτυχία μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ξέρω ανθρώπους ικανότατους, που έχουνε δουλέψει σκληρά και δεν είχαν ποτέ μια μεγάλη διάκριση. Επίσης θα έλεγα ότι ο πρωταθλητισμός, έχει ημερομηνία λήξης. Το σταμάτημα, συνοδεύεται από ένα μεγάλο θάνατο για έναν αθλητή. Για το λόγο αυτό ένας αθλητής οφείλει να εμπεδώσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρωταθλητισμός, οφείλει να αναπτύξει και άλλα ενδιαφέροντα.
«…Θα έλεγα ότι καταρχήν πρέπει να αγαπήσουν αυτό που κάνουν, γιατί μια τέτοια επιτυχία μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ξέρω ανθρώπους ικανότατους, που έχουνε δουλέψει σκληρά και δεν είχαν ποτέ μια μεγάλη διάκριση. Επίσης θα έλεγα ότι ο πρωταθλητισμός, έχει ημερομηνία λήξης. Το σταμάτημα, συνοδεύεται από ένα μεγάλο θάνατο για έναν αθλητή. Για το λόγο αυτό ένας αθλητής οφείλει να εμπεδώσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρωταθλητισμός, οφείλει να αναπτύξει και άλλα ενδιαφέροντα.
Η ζωή μας έχει και άλλες ομορφιές και άλλες χαρές.
Αυτό που κάνουμε τελειώνει, έρχονται οι επόμενοι, η επόμενη γενιά. Αυτό που μένει όμως είναι το τι άνθρωπος είσαι. Ωραίες οι επιτυχίες, κανείς όμως δεν θυμάται τα μετάλλια που μπορεί να πήρες. Θυμάται όμως τι άνθρωπος είσαι. Είναι σημαντικό να μην αλλοιωθεί κανείς από τη δόξα. Γιατί αν σε αλλοιώσει η δόξα, η κοινωνία θα σε πετάξει, θα σε χλευάσουν. Σημασία έχει ότι κι αν κάνεις να είσαι καλός άνθρωπος...»
Υπάρχει συνταγή της επιτυχίας;
«…Όχι δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι το κλασικό. Δουλειά, δουλειά, δουλειά και πολλή, πολλή αγάπη. Να πιστέψεις σε αυτό που κάνεις και να προσπαθήσεις πολύ. Μπορεί να προκριθείς σε μια Ολυμπιάδα και να τραυματιστείς. Είναι πολύ ρευστά τα πράγματα...»
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να φτάσει υψηλά επίπεδα επιδόσεων χωρίς απαγορευμένα φαρμακευτικά βοηθήματα. Ποια η δική σου άποψη πάνω σε αυτό; Πόσο δύσκολο είναι να μην περιέλθεις, να μην υποπέσεις σε ένα κυνήγι μαγισσών;
«…Υπάρχουν επιδόσεις που πιάνονται και αυτές που δεν πιάνονται. Όπως και σε όλη την κοινωνία, υπάρχει εκείνος που δουλεύει σωστά και φτάνει στην κορυφή, υπάρχουν και εκείνοι που δουλεύουν υπογείως ή παράνομα και φτάνουν και αυτοί εξίσου ψηλά. Υπάρχουν βοηθήματα φυσικά και ουσίες στον οργανισμό που χρειάζεται να αναπληρώσει ένας αθλητής, ουσίες που ενισχύουν και ενδυναμώνουν το σώμα μας και υπάρχουν και τα αναβολικά. Ορισμένα πράγματα όμως φαίνονται. Μπορεί κάποιες μεγάλες αποκλίσεις στα σκορ και στα ρεκόρ να δείχνουν κάτι, όμως μπορείς να υποστηρίξεις κάτι για έναν αθλητή χωρίς αποδείξεις; Όσο μέσα στη διαδικασία του antidopping control εμπλέκεται ο άνθρωπος και το ανθρώπινο στοιχείο, τόσο τα πράγματα δεν θα είναι σε όλες τις περιπτώσεις ξεκάθαρα...»
«…Όχι δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι το κλασικό. Δουλειά, δουλειά, δουλειά και πολλή, πολλή αγάπη. Να πιστέψεις σε αυτό που κάνεις και να προσπαθήσεις πολύ. Μπορεί να προκριθείς σε μια Ολυμπιάδα και να τραυματιστείς. Είναι πολύ ρευστά τα πράγματα...»
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να φτάσει υψηλά επίπεδα επιδόσεων χωρίς απαγορευμένα φαρμακευτικά βοηθήματα. Ποια η δική σου άποψη πάνω σε αυτό; Πόσο δύσκολο είναι να μην περιέλθεις, να μην υποπέσεις σε ένα κυνήγι μαγισσών;
«…Υπάρχουν επιδόσεις που πιάνονται και αυτές που δεν πιάνονται. Όπως και σε όλη την κοινωνία, υπάρχει εκείνος που δουλεύει σωστά και φτάνει στην κορυφή, υπάρχουν και εκείνοι που δουλεύουν υπογείως ή παράνομα και φτάνουν και αυτοί εξίσου ψηλά. Υπάρχουν βοηθήματα φυσικά και ουσίες στον οργανισμό που χρειάζεται να αναπληρώσει ένας αθλητής, ουσίες που ενισχύουν και ενδυναμώνουν το σώμα μας και υπάρχουν και τα αναβολικά. Ορισμένα πράγματα όμως φαίνονται. Μπορεί κάποιες μεγάλες αποκλίσεις στα σκορ και στα ρεκόρ να δείχνουν κάτι, όμως μπορείς να υποστηρίξεις κάτι για έναν αθλητή χωρίς αποδείξεις; Όσο μέσα στη διαδικασία του antidopping control εμπλέκεται ο άνθρωπος και το ανθρώπινο στοιχείο, τόσο τα πράγματα δεν θα είναι σε όλες τις περιπτώσεις ξεκάθαρα...»
Εσύ μπήκες ποτέ στον πειρασμό;
«…Ναι, το σκέφτηκα. Ήθελα όμως να δω που φτάνουν τα δικά μου όρια και πόσο μπορώ να τα ξεπεράσω. Για να είμαι ειλικρινής φοβήθηκα και το μετά. Τι γίνεται μετά από 10 χρόνια για παράδειγμα, γιατί όλα αυτά έχουν ένα τίμημα, πληρώνεις ένα κόστος με αντίτιμο την σωματική σου υγεία. Επίσης χρειάζεται να ξέρει κάποιος ότι μπορεί να μην ξεπεράσει ποτέ τα όριά του, αυτό που μπορεί να δώσει στον αθλητισμό, σαν επίδοση, ακόμα και με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών...»
«…Όταν περνάς από ένα χώρο, σημασία έχει τι αφήνεις πίσω σου. Επιβάλλεται να κρατάς χαρακτήρα. Ένα παιδί, ή μια νεαρή ηλικία, είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί μια επιτυχία ή τη μια επιτυχία μετά την άλλη. Ναι αναμφισβήτητα με έσωσε από πολλά. Από την άλλη έχω χάσει και πράγματα. Έχω χάσει χορηγίες από το γεγονός ότι δεν ψωνίστηκα; Έμεινα μακριά από τα μέσα. Δεν προβλήθηκα. Δεν πούλησα τον εαυτό μου. Δεν έβγαλα χρήματα απ’ αυτό. Εξαρτάται πολύ από τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, το τι θα σου πουν, πως θα σε προσεγγίσουν. Είναι γεγονός ότι όσο πιο πολύ εκτίθεσαι, τόσο πιο πολλά έρχονται...»
----------------------------------------------------------------------
Πηγή Περσιάδου
'' Μωβ Νύχτες"
Μου αρέσει να ακούω ιστορίες, δημοσιογραφικές ιστορίες, για τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης και την εξέλιξη της δημοσιογραφίας, προσωπικές ιστορίες και διαδρομές με πρόσωπα που επαναφέρουν στην μνήμη προσωπικότητες και εποχές, στιγμές.
Με την Πηγή Περσιάδου, είχα τη χαρά και την τιμή να ζήσω τέτοιες στιγμές, αφηγηματικές, να νοηθώ φανταστικά, να περπατήσω μέσα στους διαδρόμους της παλιάς ΕΡΤ, να κάνω εικόνες σε ιερά τέρατα της τέχνης και του πολιτισμού, να μιλήσουμε για το ήθος και την ηθική του επαγγέλματος.
Μου μίλησε για το πως έγινε δημοσιογράφος, αναφέροντας ενδεικτικά το εξής: «Ξεκίνησα την καριέρα δημοσιογράφου σε πιο μεγάλη ηλικία από τη συνηθισμένη, στα 32. Ξεκίνησα από ένα πείσμα. Έγινα μέλος της Ένωσης Συντακτών από πείσμα».
Μου μίλησε για τη συνάντηση και τη γνωριμία της με τη Σεμίνα Διγενή, για την εποχή του «Τρεις στον Αέρα» με το Γιώργο Παπαδάκη και το Νάσο Αθανασίου. Από την αμίμητη φράση «Δεν ξέρω να κάνω τηλεόραση, εγώ ξέρω μόνο να γράφω», ξεκίνησε η εποχή της τηλεόρασης, όπου τελικά έμεινε στην τηλεόραση 20 χρόνια, ως αρχισυντάκτρια στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη. Πρόσφατα η Σεμίνα Διγενή, στην παρουσίαση του βιβλίου της «Κίτρινo Υποβρύχιο», την αναφέρει χαρακτηριστικά ως «η μαμά του λόχου».
Μου μίλησε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Θανάση Βέγγο, προσωπικότητες, τεράστιου καλλιτεχνικού βεληνεκούς. Από την εποχή των αυθεντικών κειμένων και των σημειώσεων στο χαρτί όμως, περάσαμε στην ηλεκτρονική εποχή των social media, στην εποχή του «copy, paste». «Εγώ ακόμα επιθυμώ το χαρτί», μου λέει. Γράφονται καλύτερα κείμενα στο χαρτί, πετάγεται ο Πέτρος Καστορίνης, που κάθεται απέναντί της, φίλος από τα παλιά, συνάδελφος και αυτός με τις δικές του ιστορίες. Ιστορίες αξέχαστες, με την ασυμβίβαστη Μαλβίνα και τη «τεράστια» Μελίνα. «Το χαρτί, έχει συναίσθημα, έχει μυρωδιά, έχει αίσθηση. Είναι ζωντανό πράγμα, ζωντανός οργανισμός», προσθέτει η Πηγή.
Έχεις περάσει από μια άλλη εποχή της δημοσιογραφίας. Δεν νομίζεις ότι η δημοσιογραφία σήμερα είναι διαφορετική;
«Ναι! Εγώ πέρασα απ’ την εποχή που βάζαμε την υπογραφή μας και ήμασταν περήφανοι. Γράφαμε αυτό που βλέπαμε και το ευχαριστιόμασταν. Δεν είχαμε πολλές επεμβάσεις-παρεμβάσεις. Ήταν ελάχιστες και σε πολύ σοβαρά θέματα. Είχα μία ατζέντα καλλιτεχνών, ηθοποιών, ιδιόρυθμων ανθρώπων οι οποίοι δεν ζητούσαν κάτι παράξενο, ζητούσαν αυτό που έλεγαν, αυτό να γράφεται. Ότι μου έλεγαν έγραφα… Δεν έχω γράψει ποτέ κάτι παραπάνω, δεν έχω γράψει ποτέ κουτσομπολιό. Η τιμιότητά μου με βοήθησε πολύ. Δεν με ενδιέφερε ποτέ η κιτρινίλα».
Αυτή είναι η κακώς εννοούμενη δημοσιογραφία;
«Αυτή είναι η κακή δημοσιογραφία. Το σχόλιο που ψάχνεις για την προσωπική ζωή του άλλου. Όχι, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν θέλουν αυτό, ενδιαφέρονται για την προσωπικότητα, το έργο, τη δημιουργία, δεν τους αφορά το κουτσομπολιό και η προσωπική ζωή του άλλου. Έχουμε περάσει περίοδο μεγάλης κιτρινίλας. Έχουν κινδυνεύσει και κινδυνεύουν άνθρωποι από την κίτρινη δημοσιογραφία».
Συναντηθήκαμε στο «Replace», σε αυτόν τον απίθανο πολυχώρο της φίλης της, Έρρικα Πρεζεράκου, όχι τυχαία. Μου μίλησε και γι’ αυτό. Έτσι ξεκίνησε η συζήτησή μας. «Μου αρέσουν όλα τα εναλλακτικά, αλλά δεν είχα χρόνο όσο δούλευα. Περίμενα να αποκτήσω λίγο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι βρήκα και τον κατάλληλο άνθρωπο, για όταν ζητάς στη ζωή, θα βρεις και θα σου έρθει και η πληροφορία. Η Έρρικα είναι μια εξαιρετική life coach και μου άλλαξε τη ζωή. Όταν πέρασα μέσα από πένθος, την περίοδο που πέθανε ο άντρας μου, ήθελα να ενεργοποιηθώ, γιατί ξέρω τι σημαίνει απώλεια, να φύγει ένας άνθρωπος απ’ τη ζωή σου. Το έχω περάσει μία φορά στο παρελθόν, αλλά το ξαναέζησα και πρόσφατα. Αυτό όμως με κάνει να πηγαίνω απέναντι, με κινητοποιεί».
Σου αρέσει η ζωή;
«Ναι! Βεβαίως! Βρίσκω συνεχώς καινούργια ενδιαφέροντα. Θέλω συνεχώς να μαθαίνω και όλα αυτά τα χρόνια ήταν πολυτέλεια για μένα να καθίσω να διαβάσω ένα βιβλίο. Τώρα έχω ξεκινήσει δύο σεμινάρια αυτοβελτίωσης και μετά έχω ένα Φιλοσοφικό».
Ο τίτλος μωβ νύχτες δεν είναι τυχαίος. Είναι ο επικρατέστερος του βιβλίου που ετοιμάζει και θα ήθελε κάποια στιγμή να εκδοθεί. Τα κείμενα είναι έτοιμα, γραμμένα, βιωματικά και άμεσα συνδεδεμένα με την ίδια. Οι «Μωβ νύχτες» είναι μια αφήγηση λυρική για τις ένδοξες νύχτες μιας ζωής μυθιστορηματικής, για όλες εκείνες τις μακρόσυρτες νύχτες της σκέψης. Μωβ γιατί είναι το αγαπημένο, το λατρεμένο. Πάρτε μία μικρή γεύση, από ένα κομμάτι γραφής της Πηγής Περσιάδου. Βγαλμένο από τις αλήθειες του παρελθόντος.
Ένας Στέλιος απ’ τα παλιά
«Δεν έχω καλή σχέση με τις γιορτές και τις ημερομηνίες τους, όμως του Αγ. Στυλιανού θα τη θυμάμαι πάντα. Την περίμενα πως και πως αυτή τη μέρα για να πω χρόνια πολλά στο Στέλιο. Στέλιο έλεγαν τον πρώτο μου έρωτα, εκεί κάπου στα 14 μου. Έμεινε πλατωνικός γιατί απ’ ότι φαίνεται δεν του άρεσα. Επειδή όμως ήταν άτακτος και λίγο αληταμπουράκος, αν και από καλή οικογένεια (από τότε μου άρεσαν οι ταπεραμεντόζοι), εγώ του έγραφα κρυφά απ’ τους γονείς μου όλες τις τιμωρίες που του έβαζαν οι καθηγητές, για να μην κουράζεται το παλικάρι. Άσε που δεν θα τις έγραφε και θα τον ξανατιμωρούσαν. Από τότε προετοιμαζόμουν για θύμα των αντρών, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι δεν έκανα καλά και είπα να το αλλάξω. Έτσι προήχθη σε προσκυνήτριά τους όταν το άξιζαν, σε θαυμάστριά τους όταν με ενέςπνεαν και σε ισότιμη συνοδοιπόρο όταν το αισθανόμουν. Όποτε συνέβαιναν και τα τρία, τότε ήταν τα χρόνια της ευτυχίας. Είμαι σίγουρη ότι θα ξανάρθουν. Η ζωή και η προσμονή, θα τελειώσουν μόνο όταν εγώ παραιτηθώ και μέχρι στιγμή δεν επιτρέπω να συμβεί. Να είσαι καλά βρε Στέλιο όπου κι αν βρίσκεσαι. Ήσουν σήμερα η αιτία να θυμηθώ τα χρόνια της αθωότητα και να επαναπροσδιορίσω τα θέλω μου, τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τις προσδοκίες, τις ευχές μου».
Τι είναι για σένα ο έρωτας;
«Θαυμασμός! Εγώ βέβαια γουστάρω τους καλλιτέχνες, εμένα δεν με αφορούν οι αριθμοί και οι άνθρωποι που ασχολούνται με τους αριθμούς. Οι καλλιτέχνες είναι δύσκολοι άνθρωποι, αλλά έχω μάθει να ακολουθώ τα πάνω τους και τα κάτω τους και εν πάση περιπτώσει, έχω και ένα ρόλο δίπλα τους. Μου αρέσει να είμαι groupy». Και στο σημείο αυτό η συζήτηση μας, μοιραία οδηγήθηκε στον πρώην σύζυγο, τον πιανίστα του Ντέμη Ρούσσου και ιδρυτικό μέλος των Idols.
Κλείνοντας τη συνέντευξή μας, η τελευταία ερώτηση ήταν η εξής:
Τώρα σε ποιον είσαι groupy;
«Θα τον βρω»!
-------------------------------------------------------------------
Σία Κοσκινά
"Αν δεν ταχθείς, είσαι παρωχημένος".
Το πάθος της με τη Barbara Streisand, την οδήγησε στο μουσικό θέατρο. Με φωνή λυρική, σοπράνο που την μεταμορφώνει με περίσσια άνεση σε «μαύρες», βραχνές τονικές αποχρώσεις και με μία jazzy δυναμική κίνηση, η Σία Κοσκινά είναι καλλιτέχνης με ακαταμάχητο και πηγαίο ταλέντο. Ένα πολυεργαλείο, με κόντρα συνδυασμούς που προσφέρει στην τέχνη απλόχερα την υπερβολή της.
Στη σχολή της την Professional Music Theatre Perfomance, PMTP, διδάσκει μουσικό θέατρο, υποκριτική, χορό και τραγούδι. Ήταν η εποχή του “Fame” που όλοι είχαμε ξεσηκωθεί. «But if you want fame, fame cost»! Με τις Barbara Streizant, Deby Allen, Judy Garland, Liza Minnelli, Sirley Macklein, ως πρότυπα, ξεκίνησε με κλασικό μπαλέτο από τη Θεσαλλονίκη, παράλληλα χόρευε εξαιρετικά, ώσπου ανακάλυψε τη φωνή της και το υποκριτικό της ταλέντο και οδηγήθηκε με αυτά τα ταλέντα στη φαρέτρα της στις μεγαλύτερες σχολές στο Λονδίνο και το Λος Άτζελες, δίπλα σε σημαντικούς δασκάλους χορού και μουσικής, παγκόσμιας κλάσης.
Στη σχολή της την Professional Music Theatre Perfomance, PMTP, διδάσκει μουσικό θέατρο, υποκριτική, χορό και τραγούδι. Ήταν η εποχή του “Fame” που όλοι είχαμε ξεσηκωθεί. «But if you want fame, fame cost»! Με τις Barbara Streizant, Deby Allen, Judy Garland, Liza Minnelli, Sirley Macklein, ως πρότυπα, ξεκίνησε με κλασικό μπαλέτο από τη Θεσαλλονίκη, παράλληλα χόρευε εξαιρετικά, ώσπου ανακάλυψε τη φωνή της και το υποκριτικό της ταλέντο και οδηγήθηκε με αυτά τα ταλέντα στη φαρέτρα της στις μεγαλύτερες σχολές στο Λονδίνο και το Λος Άτζελες, δίπλα σε σημαντικούς δασκάλους χορού και μουσικής, παγκόσμιας κλάσης.
Επέστρεψε στην Αθήνα, με τους "Δαίμονες" του Νίκου Καρβέλα, τον πρώτο σταθμό μιας πλούσιας επαγγελματικής, καλλιτεχνικής διαδρομής.
«Δούλευα στα θέατρα στην Αθήνα, στα μιούζικαλ, με το χαρτάκι στην ουρά, περίμενα να με ανακαλύψουν και όπερ και εγένετο. Έφυγα για το Λονδίνο χωρίς τίποτα, είχα μόνο μια πίστη και ένα όνειρο. Αγόρασα ένα εισιτήριο με επιστροφή και ήταν η μόνη ασφαλιστική δικλείδα που είχα» μου αναφέρει.
«Σήμερα στη σχολή, από το 2010, εκπαιδεύουμε παιδιά, δημιουργούμε καλλιτέχνες».
«Δούλευα στα θέατρα στην Αθήνα, στα μιούζικαλ, με το χαρτάκι στην ουρά, περίμενα να με ανακαλύψουν και όπερ και εγένετο. Έφυγα για το Λονδίνο χωρίς τίποτα, είχα μόνο μια πίστη και ένα όνειρο. Αγόρασα ένα εισιτήριο με επιστροφή και ήταν η μόνη ασφαλιστική δικλείδα που είχα» μου αναφέρει.
«Σήμερα στη σχολή, από το 2010, εκπαιδεύουμε παιδιά, δημιουργούμε καλλιτέχνες».
«Στο μιούζικαλ ο ήρωας πάσχει μες το συναίσθημά του και επειδή δεν τον χωρούν οι λέξεις, έρχεται η μουσική να τον ηρεμήσει, να καταλαγιάσει την ένταση του συναισθήματος.
Ο καλλιτέχνης ζει την υπέρβασή του τη στιγμή εκείνη, δεν του φτάνει η ομιλία, θέλει και τη μουσική δεκανίκι, αρωγό. Αυτό είναι το μιούζικαλ», δηλώνει η Σία Κοσκινά.
«Πρέπει να καίγεσαι για να το κάνεις, πρέπει να είσαι απελπισμένος, διαφορετικά εμένα δεν με αφορούν άλλοι άνθρωποι, για την επαγγελματική τους πορεία στο χώρο».
Εσύ ήσουν απελπισμένη τη ρωτώ. «Φυσικά εννοείται», μου απαντά, «διαφορετικά δεν θα άντεχα τον πόνο, την κριτική. Είναι βασανιστικό όλο αυτό, μαζοχισμός, είναι σκληρό.
Μέσα στην τέχνη, σε κάθε μορφή τέχνης βασανίζεται πάρα πολύ εσωτερικά, μάχεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αντιπαλεύεις με τον εαυτό σου. Θέλει πείσμα».
Δεν είναι οξύμωρο το απελπισμένος τη ρωτώ και πάλι.
«Όχι είναι συνώνυμο του αποφασισμένος. Εγώ διδάσκω την υπέρβαση. Να βρούμε την ισορροπία και μετά να βγούμε από αυτήν. Στην Ελλάδα πρέπει να κάνουμε μια δουλειά για να ζήσουμε.
Παρόλ’ αυτά πρέπει να αυτοταχθείς στην τέχνη, γιατί είναι ένα αδηφάγο ζώο που σε θέλει ολοκληρωτικά. Δεν θα σου επιτρέψει να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Η τέχνη δεν σε ισορροπεί, σε απογειώνει».
Παρόλ’ αυτά πρέπει να αυτοταχθείς στην τέχνη, γιατί είναι ένα αδηφάγο ζώο που σε θέλει ολοκληρωτικά. Δεν θα σου επιτρέψει να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Η τέχνη δεν σε ισορροπεί, σε απογειώνει».
«Η ζωή του perfomer είναι πρωταθλητισμός. Όταν ετοιμάζεσαι για μαραθώνιο, η ζωή σου είναι αυτό, όλα εξυπηρετούν το στόχο. Διαφορετικά μοιράζεσαι.
Ζω μία συναρπαστική ζωή με τα παιδιά στη σχολή. Τα βλέπω να εξελίσσονται και ξαναγεννιέμαι».
Τι εμπεριέχει ένα μάθημα μιούζικαλ, σε τι σε βοηθάει;
«Βοηθάει στην ομοψυχία, στην ομαδικότητα, διεκδικείς το χώρο, χωρίς να καταπατάς το χώρο του άλλου, διδάσκει ήθος, ηθική, αγωγή, άρθρωση, ορθοφωνία, γνωριμία με το χώρο, με το χρόνο, με το τέμπο, με τον τόνο και πάνω απ’ όλα βοηθάει στην έκφραση, βοηθάει στο να αναγνωρίσω τη δική μου φωνή, να την ανακαλύψω και να την ακολουθήσω.
«Βοηθάει στην ομοψυχία, στην ομαδικότητα, διεκδικείς το χώρο, χωρίς να καταπατάς το χώρο του άλλου, διδάσκει ήθος, ηθική, αγωγή, άρθρωση, ορθοφωνία, γνωριμία με το χώρο, με το χρόνο, με το τέμπο, με τον τόνο και πάνω απ’ όλα βοηθάει στην έκφραση, βοηθάει στο να αναγνωρίσω τη δική μου φωνή, να την ανακαλύψω και να την ακολουθήσω.
Ασχολούμαστε με το υλικό της ψυχής μας. Χρειαζόμαστε όμως στόχο, συγκέντρωση, να βλέπουμε μακριά σε προοπτική. Τα περισσότερα παιδιά είναι κοντόθωρα και πάνε όπου φυσάει ο άνεμος.
Ο καλλιτέχνης ακούει την εσωτερική του φωνή η οποία τον οδηγεί. Η τέχνη αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων, βελτιώνει τους ανθρώπους, τους κάνει καλύτερους. Ο καλλιτέχνης είναι ο στρατιώτης της αγάπης και η φωνή του έχει δύναμη.
Πιστεύω πολύ στην ανακύκλωση της ενέργειας.
Όταν εκφράζεσαι μέσα από την τέχνη, αλλάζεις τις ζωές των ανθρώπων γιατί το κοινό ταυτίζεται με τους ρόλους και επιστρέφει στις ζωές του και τις αλλάζει από τα μηνύματα των ρόλων που έχει πάρει. Γινόμαστε καθρέφτης του κοινού, άλλωστε το θέατρο ανέκαθεν ήταν κοινωνικοπολιτικός καθρέφτης της εποχής του».
Και για όσους δεν γνωρίζουν και αυτή την πτυχή της Σία Κοσκινά, είναι γνωστή μεταγλωτίστρια και αγαπημένη στα παιδιά.
Η φωνή της Barby σε 27 ταινίες και τρεις κούκλες, η φωνή της Έλσας στη Disney, όπου ετοιμάζεται για το Frozen 2, η φωνή της Mrs Potts, της τσαγέρας στο Beauty and the Beast, τη mama Imelda-koko, έχει κάνει Shrek, Happy Feet, τους περισσότερους ήρωες της Disney, της Dreamworks και της Mattel.
Η φωνή της Barby σε 27 ταινίες και τρεις κούκλες, η φωνή της Έλσας στη Disney, όπου ετοιμάζεται για το Frozen 2, η φωνή της Mrs Potts, της τσαγέρας στο Beauty and the Beast, τη mama Imelda-koko, έχει κάνει Shrek, Happy Feet, τους περισσότερους ήρωες της Disney, της Dreamworks και της Mattel.
Έχοντας ερμηνεύσει όλους τους πρώτους ρόλους, την Grizabella στο Cats, την Christine στο Phantom of the Opera, την Αννίτα στο West Side Story, την Kim στο Miss Saigon, ανατρέχει στους δασκάλους της και θυμάται όλους τους ανθρώπους που την έχουν βοηθήσει στα πρώτα της βήματα, τη Ρουλα Καφαντάρη και τη Νεκτάρ Αλγιανάκ, τη γιαγιά που της έδωσε φτερά, της δυνάμωσε τη θέληση για να φύγει στο εξωτερικό.
Στη σχολή της, την πρώτη σχολή μιούζικαλ στην Ελλάδα, συνεργάζονται τα πιο δυνατά ονόματα στο χώρο, συνολικά 16 καθηγητές, ο καθένας εμβαθύνοντας από τη δική του ειδικότητα και δίνοντας κατεύθυνση από το δικό του πόστο.
Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η Πέμυ Ζούνη και η Θεοδώρα Σιάρκου, ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, αναγνωρισμένοι δάσκαλοι υποκριτικής, ο Νίκος Ρουσάκης δίνει την κλασική τοποθέτηση στη φωνή, η Φώφη Ρούσσου-belt voice, ο Chuck Foster, Αμερικανός, jazz dancer performer, ο οποίος ζει 30 χρόνια στην Ελλάδα, η Ευφροσύνη Δημοπούλου που διδάσκει σύγχρονο χορό, ο Κυριάκος Κοσμίδης-κλασικό μπαλέτο, πρώτος χορευτής στη λυρική σκηνή, στα μπαλέτα του Μόντρεαλ, στο Bezar, είναι head of dance στη σχολή, η Άντεια Ολυμπίου-κλακέτες, βραβευμένη στο Actor Studio και η αγαπημένη Mary Poppins της Μαριάνας Τόλη, ο Διονύσης Δημητρακόπουλος-hip-hop, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος ο οποίος διδάσκει ιστορία θεάτρου, ο Αντώνης Καρατζίκης-Μουσική Θεωρία και Διδασκαλία Χορωδίας και τέλος η Ελένη Κατζόλα, με την υποτροφία Jakob's Pillow, βοηθός και αναπληρώτρια της Σία.
------------------------------------------------------------------------
Πέγκυ Τρικαλιώτη
''Δεν πιστεύω σε θεό τιμωρό''!
Η νέα μεγάλη πρόκληση, ο ρόλος της Ιούς, στον Προμηθέα δεσμώτη στην Επίδαυρο, είναι ένας ρόλος που της ταιριάζει «γάντι». Ερμηνεύοντας ένα έργο προχριστιανικό, με έντονα θρησκευτικά μηνύματα και ιδιαιτέρως μυστικιστικό, η ίδια μας εκμυστηρεύεται τη μεγάλη της χαρά που θα βρεθεί για τρίτη φορά στον ιερό χώρο της Επιδαύρου.
«Ο Προμηθέας από μόνος του είναι ένα σπουδαίο κείμενο, από τα σπουδαιότερα κείμενα που έχουν γραφτεί. Μπορεί σαν έργο να μην έχει τη δράση που έχει ο Οιδίποδας, η Μήδεια, ή η Ηλέκτρα, αλλά μέσα απ’ αυτό, ο Αισχύλος φιλοσοφεί. Μιλά για την εξουσία και την κατάχρηση της εξουσίας.
Πολλοί το χαρακτηρίζουν άθεο, για μένα όμως είναι ένα πολύ ένθεο έργο. Βρίζει το Δία. Μιλά για τους τιμωρούς θεούς, τονίζοντας το ότι είναι αδιανόητο να υπάρχουν θεοί που τιμωρούν ή ζηλεύουν».
Πιστεύω εις έναν Θεό τιμωρό; Σε τι Θεό πιστεύεις;
Εγώ πιστεύω στο θεό, όχι το Θεό της εκκλησίας μας, είναι λίγα τα κομμάτια της Χριστιανικής Εκκλησίας που με αντιπροσωπεύουν. Δεν πιστεύω σε έναν Θεό εκδικητή, δεν πιστεύω σε ένα Θεό τιμωρό, δεν πιστεύω στον Παράδεισο και στην Κόλαση.
Αυτό που ζούμε σήμερα, αυτό είναι για εμάς τους ανθρώπους ο Παράδεισος ή η Κόλαση αντίστοιχα. Αν υπάρχει κάτι μετά, νομίζω ότι θα είναι κάτι πιο εξαγνισμένο από το «εδώ», ή αυτό που ζούμε είναι απλά μια μετάβαση. Σε αυτό το Θεό πιστεύω και όσο περισσότερο προσπαθούμε να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, αρχίζει να μετουσιώνεται μέσα μας. Αυτό είναι για μένα.
Έχουμε πάντα δύο δρόμους που καλούμαστε να επιλέξουμε και χρειάζεται να διακρίνουμε αν εκεί που κατευθυνόμαστε είναι προς όφελός μας και εναντίον των υπολοίπων ή για το κοινό καλό.
Κάθε φορά παίρνουμε μία απόφαση για το πως θέλουμε να ακολουθήσουμε τη ζωή. Μπορεί να θέλεις να την ακολουθήσεις μέτρια, αλλά και αυτό είναι μια πολύ σημαντική απόφαση.
Νομίζω ότι όσο περισσότερο προσπαθούμε να διευρύνουμε το ένστικτο της επιβίωσης και να συμπεριλαμβάνουμε μέσα σ’ αυτό, τη φροντίδα του διπλανού μας και όσο περισσότερο συνειδητά ενεργούμε στο οι πράξεις και οι αποφάσεις μας να συνάδουν με το κοινό καλό, τόσο πιο ένθεοι γινόμαστε.
Έχουμε ευθύνη αυτών που λέμε και όσων πράττουμε για τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Επηρεάζουμε με τις λέξεις, με τις κινήσεις, με τις φράσεις. Μεταφέρουμε ενέργεια, μεταφέρουμε συναίσθημα.
Ο Προμηθέας βρίσκεται καθηλωμένος στο βράχο, γιατί έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους. Ο παραλληλισμός με τα καμώματα των εχόντων την εξουσία, είναι απαράμιλλος.
Η Πέγκυ τον χαρακτηρίζει ως προγενέστερο Χριστό, καθώς αυτός ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί για το καλό που έκανε στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα δεν τους έφερε μόνο το πυρ, τους έδωσε τη γνώση πως να πολεμήσουν το Δία, προκειμένου μην τους καταστρέψει. Ο Προμηθέας είναι η συνείδηση.
«Είχανε μάτια και δεν βλέπανε, είχανε αυτιά και δεν ακούγανε»…, ήταν σαν να βρίσκονται μέσα σε ένα πήλινο δοχείο το οποίο ήταν άδειο και ο Προμηθέας τους έδωσε τη ζωή.
Τους επιλέγεις τους ρόλους σου;
Αυτό που ζούμε σήμερα, αυτό είναι για εμάς τους ανθρώπους ο Παράδεισος ή η Κόλαση αντίστοιχα. Αν υπάρχει κάτι μετά, νομίζω ότι θα είναι κάτι πιο εξαγνισμένο από το «εδώ», ή αυτό που ζούμε είναι απλά μια μετάβαση. Σε αυτό το Θεό πιστεύω και όσο περισσότερο προσπαθούμε να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, αρχίζει να μετουσιώνεται μέσα μας. Αυτό είναι για μένα.
Έχουμε πάντα δύο δρόμους που καλούμαστε να επιλέξουμε και χρειάζεται να διακρίνουμε αν εκεί που κατευθυνόμαστε είναι προς όφελός μας και εναντίον των υπολοίπων ή για το κοινό καλό.
Κάθε φορά παίρνουμε μία απόφαση για το πως θέλουμε να ακολουθήσουμε τη ζωή. Μπορεί να θέλεις να την ακολουθήσεις μέτρια, αλλά και αυτό είναι μια πολύ σημαντική απόφαση.
Νομίζω ότι όσο περισσότερο προσπαθούμε να διευρύνουμε το ένστικτο της επιβίωσης και να συμπεριλαμβάνουμε μέσα σ’ αυτό, τη φροντίδα του διπλανού μας και όσο περισσότερο συνειδητά ενεργούμε στο οι πράξεις και οι αποφάσεις μας να συνάδουν με το κοινό καλό, τόσο πιο ένθεοι γινόμαστε.
Έχουμε ευθύνη αυτών που λέμε και όσων πράττουμε για τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Επηρεάζουμε με τις λέξεις, με τις κινήσεις, με τις φράσεις. Μεταφέρουμε ενέργεια, μεταφέρουμε συναίσθημα.
Ο Προμηθέας βρίσκεται καθηλωμένος στο βράχο, γιατί έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους. Ο παραλληλισμός με τα καμώματα των εχόντων την εξουσία, είναι απαράμιλλος.
Η Πέγκυ τον χαρακτηρίζει ως προγενέστερο Χριστό, καθώς αυτός ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί για το καλό που έκανε στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα δεν τους έφερε μόνο το πυρ, τους έδωσε τη γνώση πως να πολεμήσουν το Δία, προκειμένου μην τους καταστρέψει. Ο Προμηθέας είναι η συνείδηση.
«Είχανε μάτια και δεν βλέπανε, είχανε αυτιά και δεν ακούγανε»…, ήταν σαν να βρίσκονται μέσα σε ένα πήλινο δοχείο το οποίο ήταν άδειο και ο Προμηθέας τους έδωσε τη ζωή.
Τους επιλέγεις τους ρόλους σου;
Τους επιλέγω τους ρόλους μου και μετά τους αγαπώ.
Είσαι τόσο εκφραστική!
Είσαι τόσο εκφραστική!
Δεν ξέρω πως να το κάνω αλλιώς. Εγώ παίζω την Ιό στο έργο. Η Ιό είναι η μοναδική γυναίκα στο έργο. Γυναίκα και θνητή. Έπειτα από ένα δύσκολο Χειμώνα, με παραστάσεις και συνεχόμενες περιοδείες, είχα αποφασίσει ότι φέτος θα κάνω διακοπές, και ήρθε η πρόταση από το Σταύρο Τσακίρη. Μου ήταν πολύ δύσκολο να αρνηθώ!
Κάτι μου θυμίζει αυτό; Είμαι σίγουρη ότι το έχεις ξαναπεί…
Το έχω ξαναπεί πολλές φορές. Έχω πει πάρα πολλά «Όχι» στη ζωή μου. Όταν όμως μου δίνονται σπουδαίοι ρόλοι, έρχονται οι στιγμές αυτές που χρειάζεται να λες και «Ναι».
Τιμωρημένη απ’ το Δία, η Ιό, στρέβλωσε πρόσωπο και μυαλό. Τρελάθηκε σε τέτοιο βαθμό, που παραμορφώθηκε το πρόσωπό της. Γίνεται ένας άνθρωπος, ασταμάτητος, ασταμάτητη όπως είναι και η ίδια η Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Με μία αστείρευτη γκάμα από σεξουαλικά μηνύματα και θέματα εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα, στον άνδρα και τη γυναίκα, το έργο, παραμένει πολιτικά επίκαιρο και με τεράστια φιλοσοφική ανάπτυξη. Αυτό το κορίτσι λοιπόν, βρίσκεται στο δρόμο του Προμηθέα και ανακαλύπτει ότι μέσα από τελείως διαφορετικές ζωές, όταν συναντιούνται, βοηθάει ο ένας τον άλλον. Άλλωστε ο τρόπος που συνδεόμαστε ως άνθρωποι στις σχέσεις μας, είναι παρόμοιος, είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Το απόσταγμα των συνειδητοποιήσεών σου!
Ως άνθρωπος, όταν κατά καιρούς έχω βιώσει τη σκιά μου, την ανήλεη πλευρά μου να βγαίνει μπροστά, πάντα στο τέλος, βγαίνω χαμένη. Πολύ συνειδητά πια, προσπαθώ να πάω προς την άλλη κατεύθυνση, αυτή της καλοσύνης και της αγάπης…Με αυτό τον τρόπο, προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί μου.
Σε έχει αλλάξει η κόρη σου;
Πάρα πολύ! Με έχει κάνει πιο υπομονετική, γιατί εγώ δεν έχω υπομονή, με έχει κάνει λιγότερη νευρική. Καθρεφτίζομαι απόλυτα στη Φρατζέσκα, την κόρη μου. Είναι οδηγός μου και φάρος μου και αισθάνομαι πολύ μεγάλη ευθύνη, στο πως θα την μεγαλώσω.
Ευχαριστώ πολύ το θεό για την ικανότητα που μου έχει δώσει να μπαίνω σε ρόλους και να χωράω στα παπούτσια κάποιου άλλου. Μου είναι πολύ εύκολο, να το κάνω. Μπορώ πολύ γρήγορα να καταλάβω τι σου συμβαίνει, με δυο λόγια που θα μου πεις. Κάνω συνδέσεις πολύ εύκολα. Το έχω από μικρή και το έχω καλλιεργήσει με το θέατρο. Καθημερινά δίνω παραπάνω απ’ ότι αντέχει, το μυϊκό μου, το συναισθηματικό μου και αδειάζουν οι μπαταρίες μου.
Ποια η σχέση σου με τη ματαίωση και την απογοήτευση;
Θυμώνω πολύ. Αλλά κάθε φορά, με το πέρας του χρόνου και τις εμπειρίες που προστίθενται, αλλάζει και ο τρόπος που τις αντιμετωπίζω, γιατί ο χρόνος τελικά είναι φίλος μας και όχι εχθρός μας. Για την ψυχή και το μυαλό μας.
Τα πρώτα χρόνια με τις ματαιώσεις, «καθόμουν» πάνω σ’ αυτές και θρηνούσα, τώρα φεύγω πιο γρήγορα, δεν μένω. Εξακολουθώ να θυμώνω, αλλά δεν κάθομαι.
Η ματαίωση σε κάνει πιο δυνατό. Από τις αποτυχίες προχωράμε και όχι απ’ τις επιτυχίες. Άλλωστε δεν υπάρχουν ροζ συννεφάκια στη ζωή για πολύ καιρό, σε κανέναν.
Περνάς εξ όσων γνωρίζω, μια πολύ όμορφη περίοδο, στην προσωπική σου, αλλά και στην επαγγελματική σου ζωή.
Ναι ισχύει! Είμαι με έναν άνθρωπο 8 χρόνια τώρα. Ήταν ένας έρωτας, αλλά και μια συνειδητή επιλογή ταυτόχρονα, καθώς συναντηθήκαν οι δρόμοι μας όταν και οι δύο είχαμε αρκετές εμπειρίες απ’ τη ζωή μας, οι καριέρες μας και η επαγγελματική μας κατάσταση, βρισκόταν σε πολύ καλό σημείο. Επιπλέον αντέχει και ανέχεται ο ένας τον άλλον, καθώς μετά από κάποια χρόνια στη σχέση, δεν φτάνει μόνο να θέλεις ή να αγαπάς τον άλλον άνθρωπο. Το παιδί μας, ήταν επίσης μια συνειδητή επιλογή!
Για να αντέχω να κάνω αυτή τη δουλειά, πολλά κομμάτια μου στη συμβίωση, είναι δύσκολα και απαιτούν μεγάλη κατανόηση. Όπως και οι φιλίες μου. Τον καιρό που παίζω, εξαφανίζομαι, ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και αυτό ως κατάσταση, χρειάζεται να είναι ανεκτό από τους κοντινούς ανθρώπους γύρω μου.
Είμαι πολύ καλά στην επαγγελματική μου ζωή, τα τελευταία δύο χρόνια.
Για μένα η μητρότητα είναι ένα παράλληλο γεγονός με την υπόλοιπη ζωή μου. Φυσικά και είναι απόλυτο, φυσικά και με έχει αλλάξει, αλλά για μένα προσωπικά, δεν μπορεί να καλύψει όλα τα κομμάτια της ύπαρξής μου. Για μένα η δουλειά μου, η δημιουργία, είναι υπαρξιακό θέμα, δεν είναι απλώς μια δουλειά. Καλύπτει τις υπαρξιακές μου ανησυχίες και τα υπαρξιακά μου ζητήματα.
Όταν ήρθε η Φραντζέσκα στη ζωή μου, ολοκληρώθηκε το πάζλ, υπήρξε ολοκλήρωση. Εγώ νόμιζα ότι θα μπορώ να είμαι μόνο εκεί, ότι θα μπορώ να αφήσω το θέατρο. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα.
Σε έχει αλλάξει η κόρη σου;
Πάρα πολύ! Με έχει κάνει πιο υπομονετική, γιατί εγώ δεν έχω υπομονή, με έχει κάνει λιγότερη νευρική. Καθρεφτίζομαι απόλυτα στη Φρατζέσκα, την κόρη μου. Είναι οδηγός μου και φάρος μου και αισθάνομαι πολύ μεγάλη ευθύνη, στο πως θα την μεγαλώσω.
Ευχαριστώ πολύ το θεό για την ικανότητα που μου έχει δώσει να μπαίνω σε ρόλους και να χωράω στα παπούτσια κάποιου άλλου. Μου είναι πολύ εύκολο, να το κάνω. Μπορώ πολύ γρήγορα να καταλάβω τι σου συμβαίνει, με δυο λόγια που θα μου πεις. Κάνω συνδέσεις πολύ εύκολα. Το έχω από μικρή και το έχω καλλιεργήσει με το θέατρο. Καθημερινά δίνω παραπάνω απ’ ότι αντέχει, το μυϊκό μου, το συναισθηματικό μου και αδειάζουν οι μπαταρίες μου.
Ποια η σχέση σου με τη ματαίωση και την απογοήτευση;
Θυμώνω πολύ. Αλλά κάθε φορά, με το πέρας του χρόνου και τις εμπειρίες που προστίθενται, αλλάζει και ο τρόπος που τις αντιμετωπίζω, γιατί ο χρόνος τελικά είναι φίλος μας και όχι εχθρός μας. Για την ψυχή και το μυαλό μας.
Τα πρώτα χρόνια με τις ματαιώσεις, «καθόμουν» πάνω σ’ αυτές και θρηνούσα, τώρα φεύγω πιο γρήγορα, δεν μένω. Εξακολουθώ να θυμώνω, αλλά δεν κάθομαι.
Η ματαίωση σε κάνει πιο δυνατό. Από τις αποτυχίες προχωράμε και όχι απ’ τις επιτυχίες. Άλλωστε δεν υπάρχουν ροζ συννεφάκια στη ζωή για πολύ καιρό, σε κανέναν.
Περνάς εξ όσων γνωρίζω, μια πολύ όμορφη περίοδο, στην προσωπική σου, αλλά και στην επαγγελματική σου ζωή.
Ναι ισχύει! Είμαι με έναν άνθρωπο 8 χρόνια τώρα. Ήταν ένας έρωτας, αλλά και μια συνειδητή επιλογή ταυτόχρονα, καθώς συναντηθήκαν οι δρόμοι μας όταν και οι δύο είχαμε αρκετές εμπειρίες απ’ τη ζωή μας, οι καριέρες μας και η επαγγελματική μας κατάσταση, βρισκόταν σε πολύ καλό σημείο. Επιπλέον αντέχει και ανέχεται ο ένας τον άλλον, καθώς μετά από κάποια χρόνια στη σχέση, δεν φτάνει μόνο να θέλεις ή να αγαπάς τον άλλον άνθρωπο. Το παιδί μας, ήταν επίσης μια συνειδητή επιλογή!
Για να αντέχω να κάνω αυτή τη δουλειά, πολλά κομμάτια μου στη συμβίωση, είναι δύσκολα και απαιτούν μεγάλη κατανόηση. Όπως και οι φιλίες μου. Τον καιρό που παίζω, εξαφανίζομαι, ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και αυτό ως κατάσταση, χρειάζεται να είναι ανεκτό από τους κοντινούς ανθρώπους γύρω μου.
Είμαι πολύ καλά στην επαγγελματική μου ζωή, τα τελευταία δύο χρόνια.
Για μένα η μητρότητα είναι ένα παράλληλο γεγονός με την υπόλοιπη ζωή μου. Φυσικά και είναι απόλυτο, φυσικά και με έχει αλλάξει, αλλά για μένα προσωπικά, δεν μπορεί να καλύψει όλα τα κομμάτια της ύπαρξής μου. Για μένα η δουλειά μου, η δημιουργία, είναι υπαρξιακό θέμα, δεν είναι απλώς μια δουλειά. Καλύπτει τις υπαρξιακές μου ανησυχίες και τα υπαρξιακά μου ζητήματα.
Όταν ήρθε η Φραντζέσκα στη ζωή μου, ολοκληρώθηκε το πάζλ, υπήρξε ολοκλήρωση. Εγώ νόμιζα ότι θα μπορώ να είμαι μόνο εκεί, ότι θα μπορώ να αφήσω το θέατρο. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα.
Είσαι πολύ αισθαντική, δεν κρατάς απόσταση.
Δεν βρίσκω το λόγο να κρατήσω απόσταση.
Τι επιλέγεις στους ανθρώπους;
Τη θετικότητα. Στη ζωή μου δεν μιλάω πολύ, είμαι πολύ σιωπηλή και για το λόγο αυτό επιλέγω χαρούμενους ανθρώπους. Το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη.
Μου αρέσει επίσης να συναναστρέφομαι μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, ρουφάω γνώση, εμπειρία και σοφία. Εκεί όμως που περνάω καλά, είναι με τους ανθρώπους εκείνους που είναι στον αφρό, γιατί εγώ βαραίνω με τους ρόλους που παίζω.
Δεν βρίσκω το λόγο να κρατήσω απόσταση.
Τι επιλέγεις στους ανθρώπους;
Τη θετικότητα. Στη ζωή μου δεν μιλάω πολύ, είμαι πολύ σιωπηλή και για το λόγο αυτό επιλέγω χαρούμενους ανθρώπους. Το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη.
Μου αρέσει επίσης να συναναστρέφομαι μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, ρουφάω γνώση, εμπειρία και σοφία. Εκεί όμως που περνάω καλά, είναι με τους ανθρώπους εκείνους που είναι στον αφρό, γιατί εγώ βαραίνω με τους ρόλους που παίζω.
ΑπάντησηΠροώθηση
|
