Διέξοδος στη θάλασσα!

γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα

Με τα οικονομικά μέτρα και τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού να εγκαινιάζουν και φέτος τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ως είθισται, η νύφη του βορρά, φόρεσε την επίσημη ένδυσή της για να υποδεχθεί χιλιάδες επισκεπτών της στα εμπορικά και τουριστικά της περίπτερα, τονώνοντας την επιχειρημματική δραστηριότητα της πόλης, μιας πόλης που η οικονομική δυσπραγία και η αναπτυξιακή καθίζηση των τελευταίων πολλών χρόνων, είναι εμφανής απότοκος της κρίσης.

Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντοτε διαφορετική. Τη χαρακτήριζε μια μοντέρνα, εναλλακτική άποψη, αντιπροσώπευε αυτό το διαφορετικό. Η πόλη διατηρούσε μια ζωντάνια, είχε ενέργεια, μια συνεχή κινητικότητα. Οι φοιτητές της και ο κόσμος της προσέδιδαν μια νεανική δυναμική, μια νεανική αύρα στην ατμόσφαιρα, που ήταν άμεσα αισθητή. Μετά από μια επίσκεψή μου στη Θεσσαλονίκη, διαπίστωσα μετά λύπης μου ότι η ενέργεια αυτή της πόλης έχει χάθει. Τα χρόνια της κρίσης μαράζωσαν όποια καλοπροαίρετη προσπάθεια έμεινε ζώσα.

Περπατώντας από την παραλιακή προς το κέντρο, ένα κύμα ξαφνικής απογοήτευσης άρχισε να με κατακλύζει. Το κυκλοφοριακό μάλλον δεν τίθεται πλέον ως πρόβλημα, αλλά ως ασφυξία. Η κίνηση παραλύει τους δρόμους και την κυκλοφορία, την ίδια στιγμή που όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια στα μικρά εσωτερικά δρομάκια, είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα. Ταυτόχρονα, όλοι μιλούν για το Flyover, αποδίδοντας την κίνηση στα έργα που γίνονται για το νέο αυτοκινητόδρομο και τη γέφυρα που θα συνδέεει περιφερειακά τη Θεσσαλονίκη και θα αποφορτίζει το κέντρο της πόλης.  

                                                                              

Πολλά καταστήματα παραμένουν κλειστά. Η πόλη δεν είναι περιποιημένη, αντιθέτως, δίνει την αίσθηση υπό μία έννοια, ότι είναι παραμελημένη. Το άνοιγμα της Αγοράς Μοδιάνο, έφερε κοσμοπολίτικη αύρα. Οι κάτοικοι κατεβαίνουν στην παραλία να περπατήσουν, να αναπνεύσουν τον αέρα της θάλασσας, να κάνουν τις βόλτες τους με τα ποδήλατα. Μόνο αυτό το κομμάτι της πόλης, της παραλιακής, παραμένει αναλλοίωτο, ανεξίτηλο, όμορφο, απαράμιλλα ελκυστικό. Η μαγεία όμως κάπου έχει χαθεί. Κάπου βαθιά εκεί στο σαρωτικό, ισοπεδωτικό κατακλυσμό της εποχής, στην απώλεια των μικρών χαρών, του επιούσιου της στιγμής, στην επιδειξιομανία της επίπλαστης ευτυχίας, στην εξάλειψη του εαυτού, της προσωπικότητας και την εξομοίωση αυτού με τις τάσεις, στην εξειδανίκευση του πολυτελούς και στο ανελέητο κυνήγι μιας επιτηδευμένης ομορφιάς. Και η λίστα δεν σταματά...