γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Ένας χρόνος lockdown, ένας χρόνος τελείως διαφορετικός από κάθε άλλον, καθότι τα δεδομένα της πανδημίας είναι αυτά που καθορίζουν το εύρος της κινητικότητάς μας και της ύπαρξής μας.
Παράλληλα η πανδημία στη χώρα μας συνοδεύεται με θύελλα αποκαλύψεων και σεξουαλικών κακοποιήσεων στο χώρο της τέχνης και του θεάτρου. Νέες καταγγελίες κατακλύζουν το φως της δημόσιας σφαίρας ασταμάτητα και αυτό είναι μόνο η αρχή λένε αυτοί που ξέρουν.
Ο κύβος ερρίφθη και η εξυγίανση της ύπαρξής μας ψάχνει απεγνωσμένα ένα εξιλαστήριο θύμα. Όμως δεν υπάρχει κανείς για να αποκρούσει τη σφαίρα. Ο καθένας στέκει μόνος, γυμνός και έκθετος στις επιλογές του και στις ορέξεις του. Το ηθικό δίδαγμα της εποχής, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε μέσα από την εμπειρία μας αυτό το χρόνο της πανδημίας, αλλά και με αφορμή τις ραγδαίες εξελίξεις κακοποίησης που λαμβάνουν χώρα αυτό το διάστημα στη χώρα, είναι ένα, είναι κοινό και είναι το εξής:
Είναι άκρως εγωϊστικό ή εγωκεντρικό να θεωρεί κανείς ότι η ζωή του είναι αποσπασματική και ξεχωριστή. Όλα γύρω μας βρίσκονται σε ευθεία συνάρτηση μεταξύ τους και ο τρόπος που υπάρχει ο καθένας από εμάς, επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα τη ζωή και την ύπαρξη όλων μας. Αυτό μας το απέδειξε ξεκάθαρα η πανδημία αρχικά και συνεχίζουν να μας το αποδεικνύουν περίτρανα, οι αποκαλύψεις βίας και σεξουαλικής αναρμοστίας, προσβλητικής και αποτρόπαιας ανθρώπινης συμπεριφοράς από άνθρωπο σε συνάνθρωπο, τελευταία.
Όσοι λοιπόν μερικοί από εσάς, νομίζετε ότι σκεφτόμενοι τον εαυτούλη σας και μόνο θα ξεγλιστρήσετε ελαφρώς και αποθεωμένοι από αυτή τη ζωή, είστε γελασμένοι οικτρά. Η έκπληξη πάντα φυλάσσεται για το τέλος και αναλόγως τον πρότερο βίο, είναι αντίστοιχα ευχάριστη ή δυσάρεστη.
