συνέντευξη Ανδρονίκη Παντιώρα
Ένα έργο δεν τελειώνει ποτέ. Είναι στο χέρι του καλλιτέχνη πότε θα επιλέξει να το αφήσει. Tο πιο δελεαστικό στοιχείο για το δημιουργό είναι η πορεία ενός έργου, το λεγόμενο non finito.
Όπως αιχμαλωτίζεται στη μνήμη η στιγμή, όπως ο φακός και η κάμερα αποτυπώνει το δευτερόλεπτο, έτσι και ο ζωγράφος, εγκλωβίζει στο πινέλο του την ανθρώπινη εσωτερικότητα. Το βάθος της ψυχής. Συμπτύσσει στο χρωματικό του καμβά, τη δυσαρέσκεια, τη χαρά, τη λύπη, την απόγνωση, τη λαχτάρα, την τρομάρα, τη φρίκη, την ευτυχία, τη μιζέρια, το φόβο και ούτω καθεξής...
Με αφορμή την έκθεση του Σάββα Γεωργιάδη "Εν προόδω", στη γκαλερί "Ευριπίδης", αντικρύσαμε τα πρόσωπα του Σάββα, διασταυρωθήκαμε με τα βλέμματα, με την ευρεία γκάμα της ψυχολογικής παλέτας των ανθρώπων και των συναισθηματικών διακυμάνσεων που μας διατρέχουν, σαστίσαμε με την αληθοφάνεια των εκφράσεων, εκπλαγήκαμε με τη διαπερατότητα της ματιάς.
"Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και το μυστήριο που τους συνοδεύει, με ενδιαφέρει η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου είδους. Αυτή η σύνθεση με κρατά σε εγρήγορση. Μου αρέσει να πειραματίζομαι, να ανακαλύπτω... Πολλά πρόσωπα στα έργα μου, δεν υπάρχουν, τα παραποιώ. Σε άλλα ζωγραφίζω την πρώτη ανάμνηση, την πρώτη εντύπωση", αναφέρει ο καλλιτέχνης. Την περίοδο αυτή δουλεύει πολύ με το κίτρινο. Στην ερώτηση αν σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο τα χρώματα στη ζωγραφική, μας διευκρινίζει ότι στη ζωγραφική ότι κάνουμε υποκινείται υποσυνείδητα.
"Ποτέ δεν βγαίνει κάτι προγραμματισμένο ή απόλυτα προσχεδιασμένο. Υπάρχει κάτι, μια σκέψη στο μυαλό και από εκεί και πέρα προχωράει χωρίς να γνωρίζεις που θα καταλήξει και προκύπτει αβίαστα και όταν το συναίσθημα βγαίνει αβίαστα, είναι αληθινό. Η ελευθερία που έχει ο καλλιτέχνης είναι το Α και το Ω, διαφορετικά αν μπει κανείς σε καλούπια, όποτε έχω μπει σε τέτοια διαδικασία, το έργο έχει πάει για πέταμα". Για ποιο λόγο έχεις μπει σε μια τέτοια διαδικασία, ρωτώ αυθορμήτως. "...Γιατί μου το έχουν ζητήσει σε έργο", απαντά ο Σάββας. "Αυτό που κάνω όμως είναι να μην χάνω τον εαυτό μου, να μην μπαίνω στον κόσμο του άλλου, έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο θεατής θέλει τη δική μου καλλιτεχνική άποψη, δεν θέλει την άποψη του άλλου αποτυπωμένη με τα δικά μου χέρια".
"Το εν προόδω για μένα σημαίνει πρώτον ότι η δουλειά εξελίσσεται και δεύτερον ότι ο θεατής αντιλαμβάνεται τη διαφάνεια της συνεχούς εξέλιξης και πορείας ενός έργου, είναι σαν να βρίσκεται μέσα στο εργαστήρι του καλλιτέχνη. Για εμένα η πορεία, ενός έργου είναι πιο σημαντική από το αποτέλεσμα", υπογραμμίζει ο Σάββας Γεωργιάδης. Είναι το ταξίδι, να συμπληρώσουμε εμείς, με τα απρόοπτα και τα γοητευτικά. Είναι η διαδρομή, η εστίαση και η αφοσίωση στο τώρα. Είναι το μάθημα που παίρνουμε μέσα από κάθε βήμα. Μέσα από κάθε στραβοπάτημα. Μέσα από κάθε χειροκρότημα, πανηγυρισμό, μέσα από κάθε μετάνοια. Σε αντίθεση με την προηγούμενη έκθεση του Σάββα που το θέμα ήταν "Οι γυναίκες" και η έμφαση στην ομορφιά της ανθρώπινης οντότητας, η φετινή επικεντρώνεται σε έντονα, χαρακτηριστικά βλέμματα.
Τα πρόσωπα του Σάββα Γεωργιάδη, είναι τα πρόσωπα της ζωής του. Τα πρόσωπα που ζουν στην ψυχή του. Τα πρόσωπα της καρδιάς του. Ένα απ' αυτά, το σημαντικότερο και πολυτιμότερο όλων, είναι η γυναίκα του, η Ελευθερία Τσέικο, την οποία και έχει ζωγραφίσει. Η Ελευθερία Τσέικο, είναι ζωγράφος και η ίδια και στο πρόσωπό της αντικατοπτρίζονται συναισθήματα πληρότητας, αγάπης και αρμονίας, ανατροφοδοτούμενα μέσα από το περιβάλλον και την οικογένεια του ζευγαριού.
Λένε ότι οι άνθρωποι δεν θυμούνται τα γεγονότα, αλλά τα συναισθήματα που αυτά τους προκάλεσαν. Τα συναισθήματα είναι ζωή και καλούμαστε να τα βιώσουμε σε όλο τους το μεγαλείο και σε όλες τους τις εκφάνσεις. Τα μάτια και το πρόσωπο, ζωγραφίζουν το πως νιώθουμε, αποτελούν το διερμηνέα της ψυχής μας. "...Το κίτρινο είναι ένα οξύ, επιθετικό χρώμα και ίσως βοηθάει στο να αποσπά το βλέμμα μας και πιθανόν να βοηθάει στο σκοπό της ζωγραφικής μου, που είναι να ενεργοποιώ το συναίσθημα", καταλήγει ο Σάββας Γεωργιάδης.
