Η στάχτη είναι ακόμα καυτή και η μυρωδιά τρομαχτικά απειλητική. Όταν όλα κοπάζουν, την ώρα που μετράμε τις πληγές μας και αναλογιζόμαστε καρέ καρέ τα πλάνα των συμβάντων, έχει ένα νόημα να στρέψουμε την προσοχή μας, 180μοίρες μακριά, γκρεμίζοντας εκ θεμελίων το οικοδόμημα της σκέψης μας και χτίζοντάς το εκ νέου, εξ ολοκλήρου από την αρχή.
Καθώς όμως αδιαμφισβήτητα το οικοδόμημα έχει προ πολλού καταρρεύσει, πριν ακόμη έρθει η ολοκληρωτική καταστροφή, φτάνοντας να κλαίμε πάνω απ' το πτώμα, δεν έχει νόημα και λογική, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Σε αυτό το κεφάλαιο όμως, δεν θα μιλήσουμε για απόδοση ευθυνών, μήτε για ήρωες και αυτόκλητους μαχητές. Η στιγμή της επέμβασης, η ώρα της μάχης καθορίζεται εκ των πραγμάτων από το σχέδιο προστασίας και οργάνωσης που υφίσταται εκ των προτέρων.
Η κρατική ολότητα ως μηχανισμός και ως φιλοσοφία είναι ξεκάθαρα κατασταλτική. Όταν πλέον έχει γίνει το κακό, τότε αναλαμβάνει τη λάθος δράση. Δεν ασχολείται ούτε με την πρόληψη και σε καμία περίπτωση δεν ασχολείται με την προστασία. Ποτέ δεν ασχολιόταν έτσι κι αλλιώς...! Με μεγάλη μου θλίψη, εν έτη 2021, συνειδητοποιώ ότι γαλουχηθήκαμε χωρίς να μαθαίνουμε πως προγραμματίζονται σωστά οι απαιτούμενες εργασίες στον εκάστοτε τομέα. Δεν έχουμε διδαχτεί τη σειρά των πραγμάτων.
Η πυροσβεστική και όλο το δασονομικό σύστημα, φαίνεται ότι έχει τεράστια ανάγκη από εκπαίδευση των στελεχών της και εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών της. Στο όνομα της προσφοράς και της εργασίας στον δημόσιο τομέα, έχει γίνει πολλά χρόνια πίσω μια άνευ προηγουμένου παρανόηση, που παρόμοιά της δεν υπάρχει σε άλλο κράτος. Ότι οι υπάλληλοί του, δεν χρειάζεται να δουλεύουν και να παράγουν αξιόλογο έργο, λόγω ότι εργάζονται για το κράτος.
Για το λόγο αυτό δεν φταίει ο σημερινός πρωθυπουργός, ούτε ο χθεσινός που ασχολούνταν με την επιβίωση και την έξοδό μας από την τεράστια οικονομική κρίση, στην οποία περιήλθαμε ως χώρα, επειδή ακριβώς δεν μάθαμε στην πλειοψηφία μας, να δουλεύουμε σκληρά, να προγραμματίζουμε και να οργανώνουμε τις υποχρεώσεις μας σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης. Από τον προσωπικό προϋπολογισμό, μέχρι τον οικογενειακό και τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ο σημερινός όμως Πρωθυπουργός και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είναι νέοι σε ηλικία πολιτικοί και έχουν χρέος απέναντι στον εαυτό τους και απέναντι στη χώρα τους, στην οποία ζουν και αγαπούν, να αρχίσουν να βάζουν τα πράγματα σε μια σειρά. Να ξεκινήσουν από μια νέα οργανωτική βάση, προκειμένου να επιδεικνύουμε μια διαφορετικού τύπου σοβαρότητα, μία στιβαρότητα, επιχειρησιακά και στον τρόπο λειτουργίας της κρατικής μηχανής.
Η Πολιτική Προστασία, η Υγεία, η Παιδεία, είναι τομείς στους οποίους τα πολιτικά παιχνίδια, οι σκοπιμότητες και η γάγγραινα της δημοσιοϋπαλληλικής ακινησίας, περισσεύουν. Δεν χωρούν και το σύστημα μαζί με το λαό του, καλό θα ήταν να ξεκινήσει να τα "ξεβράζει" ως απορρίμματα. Να τα καταδικάζει. Η κοινωνία είναι έτοιμη, μένει η πολιτική βούληση, η πολιτική πρωτοβουλία, που θα δώσει την κατεύθυνση, θα δώσει τον τόνο των επιτάσεων της εποχής.
Οι εύκολες ημέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για την Ελλάδα. Σε μια γρήγορη ανασκόπηση και απλοϊκή πολιτική ανάλυση των γεγονότων που διαμόρφωσαν τη χώρα, από το 1980 και έπειτα και επί 30 συναπτά έτη, η χώρα χαρακτηρίζεται από την επικράτηση μιας πλήρους και απόλυτης ασυδοσίας. Ασυδοσία στη σκέψη, μια αχόρταγη αντιμετώπιση συνολικά των θεμάτων και των πτυχών της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας και μια αναρχία, πολιτών και πολιτικών, οδεύοντας όλοι μαζί στο δρόμο προς το αδιέξοδο.
Αυτή η αναρχία και το λάθος στον τρόπο σκέψης, οδήγησε έτσι απλοϊκά στα κατασκευαστικά τερατουργήματα που κατέκλυσαν την Αττική, την έπνιξαν και έναν αρχικά τόπο μαγικό, που είχε όλες τις προϋποθέσεις να διαμορφωθεί όμορφα, τον μετέτρεψαν εν ριπή οφθαλμού με την ανεξέλεγκτη δόμηση, σε μια ασχήμια που δεν έχει τελειωμό. Η κακογουστιά σταματημό δεν έχει, σε όλα τα επίπεδα. Αυθαιρεσίες κρατικού λειτουργού και παράθυρο νόμου επιτρέποντος ή και νόμου μη επιτρέποντος σε πολλές των περιπτώσεων. Η λογική του "γρήγορα να τελειώνουμε". Η ελπίδα πάντα όμως πεθαίνει τελευταία. Σκεφτείτε ότι στο οδοιπορικό μας στην Αττική από τους δρόμους της φωτιάς, στις Αφίδνες και στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, μέσα από τη στάχτη κυριολεκτικά, εντοπίσαμε ένα πράσινο δεντράκι να αναγεννάται.
