γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Κάποτε σε αυτό το μικρό χωριό που λέγεται Ελλάδα, ένας πολίτης ο οποίος επιθυμούσε να καταταγεί στο σώμα της Αστυνομίας και να υπηρετήσει τη δημόσια τάξη της χώρας του, αξιολογούνταν μέσω της διαδικασίας των Πανελληνίων εξετάσεων για τη Σχολή Αξιωματικών της Αστυνομίας. Κατά κύριο λόγο όμως, χτυπούσε την πόρτα του βουλευτή του, προκειμένου να περάσει στη λίστα των θέσεων των επιλαχόντων υποψηφίων διοριζόμενων.
Ούτε λόγος για εκπαίδευση, καθώς πολύ απλά, η καλύτερη εκπαίδευση ήταν αυτή στο πεδίο, νοοτροπία που χαρακτήριζε τότε την εποχή. Δεν χρειαζόταν κατά συνέπεια ούτε ειδική πρακτική, αλλά ούτε και θεωρητική κατ' επέκταση εκπαίδευση, βεβαίως. Άλλωστε τι θα μπορούσε να συμβεί και που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει μια τέτοια αντιμετώπιση στην Ελλάδα της δεκαετίας του '80 και του '90. Μια γειτονιά ήταν όλη η χώρα. Το έγκλημα δεν το γνωρίζαμε, δεν είμασταν εξοικειωμένοι με αυτό, κάτι που μόνο τα χρόνια της αθωότητάς μας παρέτεινε.
Τα χρόνια της αθωότητας όμως πέρασαν, οι εποχές διαφοροποιήθηκαν, οι πρακτικές αδιαμφισβήτητα άλλαξαν και στη δημόσια διοίκηση. Η αξιοσύνη και η κατάρτιση των υπαλλήλων των δημοσίων οργανισμών και φορέων περνά πλέον μέσα από την αξιολόγηση του ΑΣΕΠ. Τα παρατράγουδα παρά ταύτα δεν λείπουν, εκτείνονται μάλιστα πολλές φορές και διαβρώνουν μεγάλα κομμάτια μιας δυναμικά εξελισσόμενης χρηστής διοίκησης, καθώς η νοοτροπία δεν αποκολλάται εύκολα και η εκάστωτε κυβερνητική εξουσία δεν φροντίζει για την εκπαίδευση των υπαλλήλων της. Δεν επιδεικνύει το χρέος της με σοβαρότητα, στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μιλά με το παράδειγμα της.
Τα χρόνια πέρασαν και στην Ελλάδα, στη μικρή Ελλαδίτσα, σε αυτό το μικρό χωριό, άρχισαν να συμβαίνουν, γεγονότα συνταρακτικά, γεγονότα αποκαρδιωτικά, που έφεραν τους πολίτες της χώρας και το ίδιο το κράτος προ των ευθυνών τους, υπό τη συνειδητοποίηση της ελαφρότητας της συμπεριφοράς τους, της στάσης τους, της αντιμετώπισής τους.
Το δυστύχημα στα Τέμπη και η δολοφονία της γυναίκας έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αδιαφορίας, υποτίμησης των καταστάσεων με έλλειψη ορθής κρίσης, με αδαημοσύνη, με άγνοια κινδύνου που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στο απόλυτο κακό. Είναι τα δύο τελευταία αποκαθηλωτικά παραδείγματα, που έχουν αφήσει το βασιλιά γυμνό να συλλογιέται τι έχει πάει λάθος...
Ο θανατος, η δολοφονία, αποτελούν το απόλυτο κακό. Όταν το κράτος, η συντεταγμένη πολιτεία δεν έχει φροντίσει, δεν έχει προνοήσει ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο, τότε καταλήγει μαζί με τους πολίτες, να θρηνούν κατόπιν εορτής. Και πως φροντίζει ένα κράτος για την αποτροπή; Παρέχοντας εκπαίδευση και παιδεία στους πολίτες του.
Έχω αρχίσει να πείθομαι ότι αυτή η χώρα θα μάθει από τη σοβαρότητα των επιπτώσεων που απολήγουν, που επιστρέφουν μπούμεραγκ πάνω της, θρηνώντας τους νεκρούς της, τους αδικοχαμένους της. Με τον πιο σκληρό, τον πιο ανελέητο τρόπο.
