γράφει ο Ανδρέας Λαλίωτης
Το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαρτίου, μετά και από την ευκαιρία που μου έδωσαν οι καλοί μου φίλοι, Πέτρος και Ανδρονίκη, βρέθηκα να …έχω πάρει τα βουνά.
Αφορμή το χωμάτινο ράλλυ σπριντ στις Καρυές Λακωνίας. Με την Ανδρονίκη έχουμε μοιραστεί φοιτητικά χρόνια (Συμφοιτητές), με τον Πέτρο επαγγελματικές ανησυχίες και …ανατροπές (Παλιοί συνεργάτες).
Σάββατο πρωί, μετά από μία όμορφη διαδρομή στα κεντρικά ορεινά της Πελοποννήσου, από Καλάβρυτα, φτάσαμε στην Τρίπολη. «Οδηγημένοι» από τα πρωτόλεια ένστικτα μας, «προσκυνήσαμε» σε ένα μικρό αλλά τόσο αξέχαστο (Όπως αποδείχθηκε) αρτοποιείο με ξυλοφουρνο, με τη συνέχεια να μας αφήνει ένα ηδονικό «βάρος» σε γευστικούς κάλυκες και στομάχια.
Παίρνοντας το δρόμο για τη Σπάρτη, αποφασίσαμε να κάνουμε το ρεπεράζ (Σημ.: ρεπεράζ = «διάβασμα» του χώρου πριν το ρεπορτάζ, την δημοσιογραφική κάλυψη) από τις πανέμορφες Καρυές όπως θα γινόταν ο αγώνας, την επόμενη μέρα, την Κυριακή. Ήταν όλοι εκεί ένα πολύβουο μελίσσι, έτοιμο να ξεχυθεί στις πλαγιές του Πάρνωνα και να τρυγήσει την άνοιξη…από την ευγενέστατη Μαργαρίτα (Που μας σέρβιρε τους καφέδες στις Καρυές) μέχρι τους ευχάριστα σαστισμένους κατοίκους του χωριού, ο τόπος έδειχνε να είχε ξυπνήσει…
Κυριακή πρωί και το βουνό άρχισε να μουγκρίζει. Κλασικά και σύγχρονα τετράτροχα αριστουργήματα, μας «κέρναγαν» θέαμα και μπόλικο χώμα και όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό το μουγκρητό, αυτή η βουή, προσέλκυσε πολλούς περισσότερους από τους άμεσα «εμπλεκόμενους» (58 συνολικά συμμετοχές, επί δύο το κάθε πλήρωμα, κάτι οι μηχανικοί, κάτι οι ομάδες υποστήριξης, κάτι οι συγγενείς και φίλοι, κάτι οι εκπρόσωποι του τύπου, κάνετε τους υπολογισμούς! Τώρα, αν στην παραπάνω εξίσωση, προσθέσουμε τους θεατές και τους κατοίκους των χωριών και της πόλης της Σπάρτης που ξύπνησαν από όλη αυτή τη βοή, μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι ήταν ομολογουμένως ένα πολυπληθές Σαββατοκύριακο.
Έχουμε το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου, την Ελλάδα μας, από άκρη σε άκρη γιατί να αφήνουμε άλλους να στήνουν τραπεζάκια στην αυλή μας; Αγαπημένοι φίλοι Πέτρο και Ανδρονίκη, σας ευχαριστώ θερμά που με «παρασύρατε» σε αυτή τη βουή χαρά μου και τιμή μου.
Αγαπητοί αναγνώστες, αναζητήστε και εσείς τη δική σας βουή με αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ΚΤΕΛ, πλοία, αεροπλάνα, χαρείτε με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που μόνο η χώρα μας μπορεί να προσφέρει, αυτό το πανέμορφο…οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα, με αγώνα ή χωρίς. Άλλωστε ο αγώνας ήταν η αφορμή. O καθένας ας βάλει τη δική του «αιτία» και αφορμή προκειμένου να απολαύσει το δικό του ταξίδι!
