Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2020

Το εφήμερο και το διαχρονικό!


Είναι γεγονός ότι αυτός που θέλει να ξεχωρίζει μπορεί να το επιτύχει σήμερα με διάφορους τρόπους, με έξυπνα και άλλωτε ταλαντούχα σκαρφήματα, με σπινθηροβόλα, εκρηκτικά μείγματα χαρακτήρα και προσωπικότητας, με στιγμές επιτυχίας και λάμψεις εφευρητικότητας και δημιουργίας.

Το διακύβευμα όμως τυγχάνει να απαντάται στη διερεύνηση του εφήμερου και του διαχρονικού. Ας αναρωτηθούμε, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν τη δομή της διαχρονικότητας; Οι καιροί που ζούμε χαρακτηρίζονται από ένα απαράμιλλο κυνήγι τελειότητας. Το καλό, πολλές φορές δεν αρκεί και το μέτριο δεν συμβιβάζει ορισμένους υπαρξιστές, εξερευνητές μιας ολοκληρωμένης απόδοσης. 

Την ίδια στιγμή παράλληλα, ο κόσμος μας είναι γεμάτος από μετριότητα. Μέτριες δουλειές, μέτριες καταστάσεις, φτηνές επιλογές, αναλώσιμές, μέτριους ανθρώπους. Το εφήμερο διαπιστώνουμε ότι φουσκώνει και σκάει και το στοίχημα της διαχρονικότητας στη σκακιέρα της ζωής, παίζεται στον κώδικα αξιών και στον κατάλογο των αρχών.

Η ακεραιότητα κατ' επέκταση και η συνέπεια είναι μια πάλη καθημερινή, μέσα στο χρόνο και αποτιμούνται εκ των υστέρων, σε όλα τα πεδία της ζωής μας, της ενασχόλησής μας. Στα κανάλια της ύπαρξής μας οφείλουμε να συνεχίσουμε όρθιοι, θαρραλέοι και δυνατοί. Μαχητές του συνηθισμένου και του επιφανειακού. Ζούμε κατ' επίφαση. Μου αρέσει ο όρος και τον δανείζομαι από μια παλιά φίλη, συνάδελφο. 

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα φιλοξενεί στους κόλπους της μεγάλη ποσότητα λαϊκισμού, όπως και η πολιτική. Αυτή την χρονική περίοδο μάλιστα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι επαγγελματίες στο χώρο, "...έχουν χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε...". Παρατηρείται εξώφθαλμα το φαινόμενο να μην κρατούνται οι ισορροπίες της ενημέρωσης και η ευθύνη βαραίνει τους δημοσιογράφους, αλλά και τους επιχειρηματίες του τύπου και της ενημέρωσης φυσικά.    

Λαϊκισμοί υπάρχουν πολλοί. Μάλιστα όταν προεξοφλούνται με μια ηθικολογική ρητορική συγκάλυψης των πεπραγμένων, διανθισμένη με αβαρή πολιτικολογία, τότε είναι που οι άνθρωποι στέκονται λίγοι των περιστάσεων, υπενθυμίζοντάς μας, την ανειλικρινή ύπαρξή μας. Το ερώτημα που τίθεται όμως τελικά, μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης είναι σε ποιο στρατόπεδο ανόρθωσης πολιτικού λόγου θέλει κανείς να τοποθετηθεί….Σε αυτό των κατ’ επίφαση, ή σε αυτό της ειλικρινούς αμεσότητας.                                                                                         


 
Ναι, τα 500.000 κλικ είναι αρκετά. Ευχαριστούμε θερμά για τις όμορφες ευχές σας. Μας ζέσταναν την καρδιά και την ψυχή, επισφραγίζοντας εκατέρωθεν μια σχέση εκτίμησης, σεβασμού και εξαίρετης συνεργασίας. 

North Pages / Ανδρονίκη Παντιώρα, Πέτρος Καστορίνης