γράφει η Ανδρονίκη ΠαντιώραΛένε ότι η όπερα αγγίζει την ψυχή. Σε αφήνει γυμνό και έκθετο αντίκρυ στη ζωή. Σε κάνει μικρό, γκρεμίζει τα οχυρά, σπάει τις αντιστάσεις. Πολλοί κλαίνε όταν ακούνε. Κλαίνε γοερά...
Κάποιοι άλλοι λένε ότι θεραπεύονται.
Με φωνή τρεμάμενη, σπαστή, στον τελικό φθόγγο, τραγουδιστή θα έλεγα, η μεγάλη Σόνια Θεοδωρίδου, η διάσημη σοπράνο, μας υποδέχτηκε στην οικία της στο Κολωνάκι, λίγες ημέρες πριν την εκπνοή του χρόνου, για την ανταλλαγή των καθιερωμένων ευχών. Για τον απολογισμό του απελθόντος.
Η ευγενική της ύπαρξη διάχυτη, με τα συναισθήματα της προσφοράς και της αγάπης να διαπερνούν ανά πάσα ώρα και στιγμή τη συνάντησή μας, η Σόνια Θεοδωρίδου μου μιλούσε για τα πιο πονεμένα χρόνια με έναν τόνο γλυκό, με μια ευαισθησία που ξεχείλιζε στη χροιά της φωνής της. Κράτησε τη ζεστασιά στην ψυχή της στα δύσκολα χρόνια. «Δεν έχασα ποτέ τη ματιά μου για το διπλανό μου. Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγάλωσα φτωχικά, ήμουν όμως πάρα πολύ τυχερή αργότερα», λέει. 
Με ένα ψέμα συντροφιά, άφησε τη Βέροια για να έρθει στην Αθήνα, να γραφτεί στο Εθνικό Ωδείο και από εκεί κι έπειτα η πορεία της ήταν ασταμάτητη. «Σπούδασα παίρνοντας το πρώτο βραβείο υποτροφίας Μαρία Κάλλας. Κάποια στιγμή στο Λονδίνο έζησα σε ένα ξενοδοχείο αστέγων. Ήμουνα στην Κολωνία, σπούδαζα στη Μουσική Ακαδημία. Αγαπούσα με τόσο πάθος τη ζωή μου και τη δουλειά μου που δεν υπήρχε κάτι να με σταματήσει. Περισσότερο μου κόστισαν οι απώλειες των γονιών μου, τους οποίους έχασα σε μικρή ηλικία. Είχα πλούτη, αγαθά, αλλά ήμουν και πολύ μόνη μου. 
Νιώθω πλήρης και ευτυχισμένη, ειδικά με αυτά που κάνω για τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Μου αρέσει να δίνω ελπίδα σε ανθρώπους που είναι από ένα μικρό χωριό και νομίζουν ότι δεν θα κάνουν πράγματα στη ζωή τους. Μου αρέσει να τραγουδάω σε μέρη που μια λυρική τραγουδίστρια δεν θα πήγαινε ποτέ, στην πλατεία ενός χωριού. Δεν θεωρώ ποτέ ένα μέρος ταπεινό. Εμείς δίνουμε τη μεγαλοσύνη και την αξία ενός μέρους». Όταν τραγούδησε στο Πάγκειον στην Ομόνοια υποστηρίζει ότι τέτοιο κάλος, δεν γίνεται να το αφήνουμε στη δυστυχία του. 
Μέσα σε όλα αυτά ήξερα κάπου μέσα μου ότι όλο αυτό είναι εφήμερο. Ήξερα ότι όταν βγάζεις τα ρούχα της σκηνής και γυρνάς σπίτι σου, είσαι η μάνα, ή ότι άλλο… Αυτό το χάρισμα, αυτό το ανεκτίμητο δώρο που πήρα από το θεό, τη φωνή μου… θεωρώ τον εαυτό μου πάρα, μα πάρα πολύ τυχερό, διότι κάνω κάτι που λατρεύω. Πληρώνομαι για κάτι που είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτό».
Με φωνή τρεμάμενη, σπαστή, στον τελικό φθόγγο, τραγουδιστή θα έλεγα, η μεγάλη Σόνια Θεοδωρίδου, η διάσημη σοπράνο, μας υποδέχτηκε στην οικία της στο Κολωνάκι, λίγες ημέρες πριν την εκπνοή του χρόνου, για την ανταλλαγή των καθιερωμένων ευχών. Για τον απολογισμό του απελθόντος.
Η ευγενική της ύπαρξη διάχυτη, με τα συναισθήματα της προσφοράς και της αγάπης να διαπερνούν ανά πάσα ώρα και στιγμή τη συνάντησή μας, η Σόνια Θεοδωρίδου μου μιλούσε για τα πιο πονεμένα χρόνια με έναν τόνο γλυκό, με μια ευαισθησία που ξεχείλιζε στη χροιά της φωνής της. Κράτησε τη ζεστασιά στην ψυχή της στα δύσκολα χρόνια. «Δεν έχασα ποτέ τη ματιά μου για το διπλανό μου. Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγάλωσα φτωχικά, ήμουν όμως πάρα πολύ τυχερή αργότερα», λέει.
Με ένα ψέμα συντροφιά, άφησε τη Βέροια για να έρθει στην Αθήνα, να γραφτεί στο Εθνικό Ωδείο και από εκεί κι έπειτα η πορεία της ήταν ασταμάτητη. «Σπούδασα παίρνοντας το πρώτο βραβείο υποτροφίας Μαρία Κάλλας. Κάποια στιγμή στο Λονδίνο έζησα σε ένα ξενοδοχείο αστέγων. Ήμουνα στην Κολωνία, σπούδαζα στη Μουσική Ακαδημία. Αγαπούσα με τόσο πάθος τη ζωή μου και τη δουλειά μου που δεν υπήρχε κάτι να με σταματήσει. Περισσότερο μου κόστισαν οι απώλειες των γονιών μου, τους οποίους έχασα σε μικρή ηλικία. Είχα πλούτη, αγαθά, αλλά ήμουν και πολύ μόνη μου.
Νιώθω πλήρης και ευτυχισμένη, ειδικά με αυτά που κάνω για τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Μου αρέσει να δίνω ελπίδα σε ανθρώπους που είναι από ένα μικρό χωριό και νομίζουν ότι δεν θα κάνουν πράγματα στη ζωή τους. Μου αρέσει να τραγουδάω σε μέρη που μια λυρική τραγουδίστρια δεν θα πήγαινε ποτέ, στην πλατεία ενός χωριού. Δεν θεωρώ ποτέ ένα μέρος ταπεινό. Εμείς δίνουμε τη μεγαλοσύνη και την αξία ενός μέρους». Όταν τραγούδησε στο Πάγκειον στην Ομόνοια υποστηρίζει ότι τέτοιο κάλος, δεν γίνεται να το αφήνουμε στη δυστυχία του.
«Το Πάγκειον μοιάζει σαν μία γυναίκα που παράτησε τον εαυτό της. Δεν ξέχασα ποτέ από που είμαι. Ένας σταρ, απλώνει το χέρι του σε εκείνον που τον χρειάζεται. Πιστεύω στην αγάπη του κόσμου. Εγώ λούζομαι σε αυτήν την αγάπη. Γι’ αυτό και τραγουδάω. Μάλιστα αυτόν τον καιρό που κάνω περισσότερο κονσέρτα, παρά όπερα στη σκηνή, νιώθω την εγγύτητα με τον κόσμο, γιατί η σκηνή έχει μια απόσταση. Εγώ προσωπικά αυτό το είχα πάρα πολύ ανάγκη. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η επαφή με τον κόσμο, όπως και η αγάπη που εκδηλώνεται μετά. Στο εξωτερικό, αυτή η εκδηλωτικότητα είναι πολύ έντονη.
Έχω ζήσει στιγμές ονειρικές. Να μου πετάνε λουλούδια στον κήπο μου, με το ελικόπτερο, να είμαι στις τοιχογραφίες των σπιτιών. Σε 20 παραστάσεις μου, ο ίδιος άνθρωπος να βρίσκεται στην ίδια θέση κάθε φορά και πολλά άλλα… Όμως δεν αγαπούν τη Σόνια, αγαπούν αυτό που εκφράζω μέσο του τραγουδιού. Όταν ήμουνα πιο νέα, με μεθούσε αυτή η δόξα, με συνέπαιρνε…! Μου έδινε την αίσθηση της αιωνιότητας.
Μέσα σε όλα αυτά ήξερα κάπου μέσα μου ότι όλο αυτό είναι εφήμερο. Ήξερα ότι όταν βγάζεις τα ρούχα της σκηνής και γυρνάς σπίτι σου, είσαι η μάνα, ή ότι άλλο… Αυτό το χάρισμα, αυτό το ανεκτίμητο δώρο που πήρα από το θεό, τη φωνή μου… θεωρώ τον εαυτό μου πάρα, μα πάρα πολύ τυχερό, διότι κάνω κάτι που λατρεύω. Πληρώνομαι για κάτι που είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτό».
Τι είναι για σένα η μουσική; «Η ύπαρξή μου, ο ανώτερός μου εαυτός. Είναι αυτό το μεγάλο δώρο που μου δόθηκε απ’ τη φύση, για να μπορέσω να υπηρετήσω το συνάνθρωπο και να μπορέσω και εγώ μέσα από την εμπειρία της μουσικής, να αναπτυχθώ».
Πόσο σημασία έχει να υπηρετείς το συνάνθρωπο; «Αυτή είναι η σημασία της ανθρώπινης ύπαρξης για μένα. Δεν έχει κανένα νόημα να υπάρχεις, αν δεν υπάρχει ο διπλανός σου. Μέσα από τον κόσμο της όπερας, συνάντησα ανθρώπους από άλλες χώρες, από διαφορετικές κουλτούρες και είδα ότι ο πυρήνας του ανθρώπου είναι ίδιος. Είναι η αγάπη».
