γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Οι ηλίανθοι είναι το εθνικό λουλούδι της Ουκρανίας. Διαβάζοντας για αυτήν την πληροφορία θυμήθηκα τα ηλιοτρόπια της Εύβοιας, στο δρόμο για Μαντούδι, τα οποία δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πια, μετά τη στάχτη που άφησε πίσω της η πύρινη λαίλαπα του καλοκαιριού. Από το σημείο η εικόνα.
Αφήνοντας όμως την Εύβοια και πηγαίνοντας νοερά στην Ουκρανία, οι ήλιοι της χώρας δεν φαίνεται να βγούνε σύντομα ξανά εκεί, με τις πολεμικές συρράξεις να κατακερματίζουν τη χώρα, ισοπεδώνοντας τις όποιες διεκδικήσεις τρίτων και προκλήσεις.
Το τραγικό ενός πολέμου είναι οι άμαχοί του. Οι άνθρωποι μιας χώρας που ξεριζώνονται και φεύγουν, αφήνουν τον τόπο τους και τα σπίτια τους και μετατρέπονται σε πρόσφυγες σε ξένες πατρίδες. Ένας πόλεμος αφήνει συντρίμμια, καταστροφές, ερημιά και ισοπέδωση. Δεν είναι οι πολιτικές ισορροπίες, μήτε τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα που προάγονται και προέχουν, αλλά η ανελέητη, άγρια και αδυσώπητη στρατιωτική εισβολή που εγείρει απανωτά ζητήματα, κατάφορης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης.
Εξίσου ουσιαστικής σημασίας σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, είναι το γεγονός ότι η γύρω ανθρωπότητα, έως ότου να αναλάβει δράση και να κινητοποιηθεί, παρακολουθούσε ως παρατηρητής τις εξελίξεις στο σημείο και οι οποίες ήταν άμεσα εξαρτώμενες από ταις βουλαίς της ψυχρής Ρωσίας. Τελικά ο πρόεδρος του κράτους της Ουκρανίας αμφιβόλου ηγετικής πυγμής έτσι όπως διαφαίνονταν το πρώτο διάστημα μετά την εκλογή του, στάθηκε μόνος, με μηδενική διπλωματική ισχύ και με καμία απολύτως Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αρχικά, απέναντι στο ρωσικό γίγαντα, έσυρε εν συνεχεία έναν ολόκληρο λαό σε πολεμική διαμάχη θέλοντας και μη, καθώς η ρωσική εισβολή προφανώς βασίστηκε σε κάποιο προηγούμενο. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο για τους πολίτες και τον κόσμο της Ουκρανίας. Μια ανεπίτρεπτη βαρβαρότητα και ένας οδυνηρός πόνος. Ενώ τις πρώτες ημέρες που ξεκίνησε ο πόλεμος αυτός όλα έδειχναν ότι θα ήταν μία "βόλτα" του Ρώσικου τάγματος, σήμερα είναι άγνωστο το πότε θα τελειώσει. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πως θα εξελιχθεί. Όπως και να έχει καμία χώρα δεν αντέχει τη δυναμική ενός πολέμου και δυστυχώς οι ήλιοι της μακρινής Ουκρανίας, θα αργήσουν να ξαναβγούν.
Η Ρωσία κήρυξε πυρ στην Ουκρανία, φέρνοντας επιπλέον σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση τους ισχυρούς συνομιλητές της, για τις κυρώσεις και τα μέτρα που χρειαζόταν να πάρουν απέναντί της, προκειμένου να αντιδράσουν, αποδοκιμάζοντας τον πόλεμο αυτό. Σαφέστατα δεν τον επικροτούν, αλλά δεν μπορούν να κινηθούν στρατιωτικά εναντίον της. Οι πρώτες καμπάνες σε οικονομικό, επιχειρηματικό και θεσμικό επίπεδο έχουν αρχίσει να ακούγονται, όμως οι σειρήνες του πολέμου πρόκειται να σιγήσουν μόνο όταν καμφθεί η δυναμική του κράτους της Ουκρανίας, όταν θα μείνει ένα άδειο κουφάρι, ένας ουδέτερος, απενεργοποιημένος οργανισμός, πλήρως κατευθυνόμενος και ελέγξιμος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, δεν χρειάζεται να είναι κάτι από τα δύο, ήταν αναμφισβήτητα όμως για την πλευρά που στόχευε διά της πλαγίας οδού, ένα "απαγορευτικό" πολιτικό "παιχνίδι" για να εξελιχθεί στο κατώφλι της Ρωσίας.
