Έφυγες και είναι κρίμα...

γράφει ο Πέτρος Καστορίνης

Είμαστε φτιαγμένοι από ένα σχέδιο ανάπτυξης, που αποτυπώνει όλη τη μέχρι τώρα εξέλιξη μας, που υλοποιείται σε αδιάλειπτη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, με σκοπό τη διαιώνιση του. 

Παράλληλα η φύση, η εξέλιξη, για τον προσανατολισμό μας σ’ αυτή την αλληλεπίδραση, μας εφοδίασε με τους μηχανισμούς της ευχαρίστησης, της ηδονής από την μια μεριά και του πόνου από την άλλη. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι οι ουσιαστικοί οδηγοί των πράξεών μας, για την επιβίωση και σαν ξεχωριστά άτομα και σαν είδος. Συνειδητά ή ασυνείδητα, η ευχαρίστηση από τη μία μεριά και ο πόνος από την άλλη είναι οι δείκτες, οι οδηγοί, που καθορίζουν τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεών μας στην προσπάθεια του εαυτού να εκφρασθεί, να αναπτύξει τις δυνατότητες του στον αέναο αγώνα της επιβίωσης. Η διατήρηση της ζωής και η εξέλιξη της είναι γενικά συνδεδεμένη με τα ευχάριστα αισθήματα και η απειλή της είναι με τον πόνο.

Από την στιγμή που σε ''γνώρισα'' στις σελίδες του πρώτου σου βιβλίου..."Τα μηχανάκια" (1962) και με πλημμύρισες με ευχάριστα συναισθήματα... ο δικός σου αυστηρά μοναδικός αγώνας σου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας με την συμμετοχή σου στην αντιστασιακή έκδοση "18 Κείμενα" που σε οδήγησε σε τόσες δίκες... πόσο ''ταπεινός'' και ''πλούσιος'' στάθηκες απέναντι στους ''γιαλαντζί'' αντιστασιακούς, κρατώντας αυτό μακριά από την ''παγίδα'' της αυτοπροβολής που προτίμησαν οι δήθεν...και να το ... "Το αρμένισμα" κι απλόχερη ευχαρίστηση που μου πρόσφερες! 

Και κατόπιν ''Τα καημένα'' (1972), την "Βιοτεχνία υαλικών" (1975), και το ''Η κυρία Κούλα'' (1978) είχα την τιμή να σε γνωρίσω... να ξεφυλλίσω βλέποντάς σε, καπνίζοντας μαζί, πηγαινοερχόμενοι το κέντρο της πόλης, Σταδίου, Δραγατσανίου... Σοφοκλέους όλες αυτές τις ευχάριστες στιγμές που συνέθετες με μοναδικό απλό τρόπο στις σελίδες των βιβλίων σου. 

Και να τα ''Σεραφείμ και Χερουβείμ'' (1981), το ''Ο ωραίος λοχαγός'' (1982)... κι οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας να φθάνουν στη Φειδίου, Τρικούπη... ''Κέδρο''. Το ''Η φανέλα με το εννιά'' (1986), ήταν σημαδιακή, είχα εγκαταλείψει το στέκι της Σταδίου, πορευόμενος αλλού. Εσύ εκεί! 

Σαν τους σκληρούς καπεταναίους που δεν εγκαταλείπουν ποτέ το πλήρωμα τους... από το ''Πλανόδιος σαλπιγκτής'' (1989) μέχρι σήμερα στον ''Ο θησαυρός του χρόνου'' (2014)... να με ταξιδεύεις και να με κάνεις καλύτερο δημιουργώντας εικόνες με τις λέξεις σου... να με γεμίζεις. 

Και να προσπαθώ με την φωτογραφική μου μηχανή ως αφελής να τις παγώσω εσαεί... μάταια οι δικές σου είχαν μια ξεχωριστή 'εσάνς'... Και σε όλο αυτό τον πλούτο χαράς που μου πρόσφερες... μία στιγμή με πόνεσες, βαθιά. Έφυγες τέτοια εποχή πριν οκτώ χρόνια... και είναι κρίμα!