Στις παρυφές του Υμηττού, σε ένα από τα πανέμορφα βουνά δίπλα μας, απευθυνόμαστε στα δύσκολα για να μας δώσει τις απαντήσεις, για να χαρούμε τις ομορφιές της μητέρας φύσης, βρίσκοντας μια γρήγορη διέξοδο ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Με ποδήλατα, αυτοκίνητα, πεζοί και καθιστοί στα πέτρινα και χωμάτινα ανοίγματά του, το βουνό υποδέχεται καθημερινά χιλιάδες Αθηναίους, που επιλέγουν τα αμέτρητα σημεία του και τα καταπράσινα, μονοπάτια του, να περπατήσουν, να αθληθούν, να αναπνεύσουν καθαρό αέρα και να νιώσουν την μοναδική και χαλαρωτική ενέργεια της φύσης.
Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις των εποχών που ζούμε, μας έκαναν όλους περιπατητές, μοναχικούς αναζητητές της λύσης, στις προκλήσεις των καιρών. Άλλωστε η δράση και ο τρόπος δράσης διαφοροποιείται σήμερα από τα εσκαμμένα, δεν ακολουθεί πια τις συνηθισμένες οδούς και είτε από περιορισμένη επιλογή, είτε από μοναδική πρόταση και σκέψη αφιέρωσης του ελεύθερου χρόνου μας καθημερινά, είναι γεγονός αδιαμφησβήτητο ότι η καραντίνα, η επιδημία και όλη αυτή η υγειονομική κρίση που βιώνουμε, θέλοντας και μη, μας έχει φέρει κοντά στον αληθινό εαυτό μας.
Να ανοίξουν τα σχολεία ή όχι; Κι αν ανοίξουν, ποιες βαθμίδες της εκπαίδευσης έχουν προτεραιότητα; Θα ανοίξει τελικά σύσσωμη η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια. Ενδείκνυται το άνοιγμα έστω και των δημοτικών μόνο; Τα ερωτήματα κρίσιμα, μόνο που οι απαντήσεις πολιτικής και υγειονομικής ηγεσίας δεν συντονίζονται, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κλίμα, να βγαίνει στην πορεία ένας γιατρός, διαφωνώντας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η λογική να παραδίνει τα σκήπτρα της στην τρέλα. Τουλάχιστον αν διαφωνείτε, μην σπεύδετε κύριοι. Συνεννοηθείτε πρώτα...!
