γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Γενέθλια ημέρα η σημερινή, για το North Pages, σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν, ξεκινήσαμε να αποτυπώνουμε την πληροφορία με απαρέγκλιτα εικαστική ματιά, αναδεικνύοντας και στοχεύοντας στην αισθητική και στην καλλιτεχνική πλευρά των γεγονότων, που συνήθως κρύβονται κάπου δίπλα στο προφανές.
Δηλώσαμε οπαδοί του πολιτισμού, του αθλητισμού, της πολιτικής και της κοινωνίας, καταθέτοντας ανελλιπώς άποψη. Άποψη που χαϊδεύει, που περνά αθόρυβα. Χωρίς να κακοποιεί, να επιτίθεται, να προσβάλλει. Όπως το αεράκι που φυσά και αισθάνεσαι την κατεύθυνση, πάντοτε δίνοντας έμφαση στην εικόνα. Αφοπλιστική, να παγιδεύει.
Δίνοντας λοιπόν ένα στίγμα προθέσεων και υποθέσεων, με κινητήριο δύναμη ανέκαθεν την ποιότητα, αποφεύγοντας προκλήσεις και υπερβολές, προβάλλουμε ένα χώρο γεωγραφικά της Αττικής, το βόρειο τομέα της, που έχει ακόμα πολλά να προσφέρει στον άνθρωπο, στην εκπαίδευσή του και στη διαμόρφωση του ήθους του και της καλαισθησίας του περαιτέρω.
Διαλέξαμε μια εικόνα μοναδική, καταπληκτική, από τις γυμναστικές επιδείξεις στο Αθλητικό Κέντρο του Νέου Ψυχικού, τον Ιούνιο του 2019, που φημίζονται για τη χάρη τους και το στόμφο τους. Με επίκεντρο τα παιδιά, κατά συνέπεια τους γονείς και τη διαπαιδαγώγηση τους, το σημείο κλειδί από το οποίο εξαρτάται η πορεία του έθνους μας και το μέλλον του τόπου μας, ως λάτρης, υπέρμαχος του ιδεώδους και των αρχών του αθλητισμού, μου κεντρίζει το ενδιαφέρον η προετοιμασία των αθλητών και αθλητριών για τη διεξαγωγή μιας αθλητικής παράστασης.
Με τρελαίνει η διαδικασία του βαψίματος, του χτενίσματος, οι απίθανες φανταχτερές στολές που λάμπουν και τονίζουν τις χορευτικές κινήσεις, προκειμένου να είναι όλα άψογα κατά τη διάρκεια του σόου. Αλλά πάνω απ' όλα με ενθουσιάζει η επιστράτευση μέχρι και της τελευταίας σπιθαμής πείσματος, θάρρους, συγκέντρωσης, τακτικής, τεχνικής, προετοιμασίας, ανειλιπούς προπόνησης, στόχευσης και δύναμης ψυχής για να έρθει εις πέρας και να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, ολοκληρώνοντας αλάθητα, ο καθένας ξεχωριστά, το ρόλο του.
Σκέφτομαι, αν κάθε μέρα είχαμε να δώσουμε μια παράσταση, παρουσία πλήθους θεατών, είναι αλήθεια ότι θα κάναμε όλη αυτή την προετοιμασία για να παρουσιάσουμε ένα τέλειο αποτέλεσμα. Διερωτώμαι όμως ακόμη, μήπως δίνουμε τελικά καθημερινά μία παράσταση ο καθένας στη δική του ζωή και στο δικό θέατρο, έχοντας μάλιστα την ψευδή πεποίθηση ότι η παράστασή του, δεν έχει θεατές; Αν πειστούμε με κάποιο τρόπο ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι το θέαμα στο θέατρο της δικής του ζωής, ίσως να μην ήταν τόσο αδιάφορος για την ουσία του φαίνεσθαι και του "είναι". Αναρωτιέμαι...ίσως!
