γράφει η Ανδρονίκη ΠαντιώραΤα παράδοξα και τα τραγικά, τα παράλογα και τα λυπηρά, δεν σταματούν να συμβαίνουν, όταν η ιδεολογία και η λάθος εννοούμενη δημοκρατία, οι προκαταλήψεις του παρελθόντος και οι κοινωνικοί απαρχαϊσμοί, έρχονται και στοιχειώνουν κάθε φορά τα πάσχοντα σημεία της δημόσιας ζωής μας.
Ήταν 13 του Νοέμβρη, λίγο πριν τον εορτασμό της επετείου της 17 Νοέμβρη, όταν ανακοινώθηκε και επίσημα το δεύτερο κύμα επέλασης του σαρωτικού ιού και της πανδημίας της covid 19, με την επιβολή του δεύτερου lock down τότε στη χώρα.
Το κράτος και η κυβέρνησή του, λίγους μήνες πριν δηλαδή, κάνοντας χρήση όσων ψηγμάτων λογικής του είχαν απομείνει, ίσα που τόλμησε να ψελλίσει, το αυτονόητο, ότι καλό θα ήταν ίσως να περιορίζαμε στο μέγιστο δυνατό τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις του πλήθους εν όψη πανδημίας, με δεδομένο ότι διανύουμε ένα συγκεκριμένο καθεστώς διαβίωσης όλοι μας ως πολίτες και ως ανθρωπότητα και ότι αυτό θα ήταν φρόνιμο να μην θεωρηθεί από τους γνωστούς αντιρρησίες συνείδησης και τους θεματοφύλακες του συντάγματος, ως καταστρατήγηση των δικαιωμάτων της ελευθερίας και της ελεύθερης διαδήλωσης στους νόμους και τα ψηφίσματα της πολιτείας.
Ευθύς αμέσως ήρθε η απάντηση – διαμαρτυρία, των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η οποία αντιπαρέρχονταν ακριβώς σε αυτό. Στο δικαίωμα του συνέρχεσθε… 
Με την ευαισθησία του ζητήματος να κινείται σε λεπτή «κόκκινη» γραμμή, το δικαίωμα του συνέρχεσθε, έμεινε ελεύθερο και ανοιχτό να «χρησιμοποιείται» υποτίθεται με σύνεση και ευλάβεια, από τους πολίτες, εν καιρώ πανδημίας, παρόλο που η βουλή βρισκόταν και βρίσκεται εν πλήρη λειτουργία όσον αφορά στην ψήφιση νομοσχεδίων, μεταξύ αυτών και αρκετών σοβαρών όπως το περιβαλλοντολογικό, το νομοσχέδιο κατά της λογοκρισίας των ΜΜΕ και το νομοσχέδιο για την παιδεία και την ασφάλεια στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Παράλληλα, την ίδια ώρα που επί μήνες τώρα, ολόκληρος ο κοινωνικός και επαγγελματικός ιστός αιμορραγεί, με κλειστά καταστήματα και επιχειρήσεις, σχολεία και κάθε είδους κοινωνική δραστηριότητα σε παύση, με ότι αυτό συνεπάγεται, η διασπορά του ιού το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έχει αγγίζει τα ανώτατα επίπεδα και το σύστημα υγείας και οι άνθρωποί του, έχουν επίσης χτυπήσει κόκκινο συναγερμό στις αντοχές τους σε όλους τα επίπεδα και αυτοί.
Σε αυτό το κλίμα και σε αυτά τα δεδομένα, να προσθέσουμε τον κατακλυσμό και τις αποκαλύψεις σεξουαλικής και ψυχικής κακοποίησης που έχουν καταλύσει το δημόσιο διάλογο, ενώ οι φοιτητές βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους, αιτούμενοι την λειτουργία των σχολών τους με τις βασικές παροχές στην ποιότητα της εκπαίδευσης.
Ήρθε λοιπόν η αστυνομοκρατούμενη λογική των τελευταίων ημερών να συμπληρώσει το λιθαράκι εκείνο που θα γκρέμιζε ταυτόχρονα, ότι επί μήνες τώρα χτίζεται με περίσσεια ψυχραιμία και σύνεση. Η Ελλάς, κατέρριψε εν μία νυχτί, ένα δύσκολο παζλ, για δυνατούς λύτες και για γερά νεύρα και κατάφερε να ξυπνήσει το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που έχει κουραστεί και που αναζητεί λόγο και αφορμή για να "επαναστατεί" με το γνωστό, ακραίο, εξίσου βίαιο και καταστροφικό τρόπο.
Δυστυχώς όπου δεν πίπτει σκέψη, εκπαίδευση, πίπτει ράβδος. Έχει πολύ δρόμο ακόμη η ελληνική αστυνομία να καθαρίσει τα μυαλά της από τα σκουπίδια της βίας και της τρομοκρατίας που παρανόμως εξασκεί ενάντια στους πολίτες της. Μάλλον έχει χάσει κάπου το ρόλο της και το δρόμο της, καθώς καλώς ή κακώς καλείται να δώσει το παράδειγμα και δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάπου εκεί στο βάθος συμμόρφωση ή επιμόρφωση, των μελών της, όταν η γενικότερη πολιτική που ασκείται, κινείται προς εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση.
Με την ευαισθησία του ζητήματος να κινείται σε λεπτή «κόκκινη» γραμμή, το δικαίωμα του συνέρχεσθε, έμεινε ελεύθερο και ανοιχτό να «χρησιμοποιείται» υποτίθεται με σύνεση και ευλάβεια, από τους πολίτες, εν καιρώ πανδημίας, παρόλο που η βουλή βρισκόταν και βρίσκεται εν πλήρη λειτουργία όσον αφορά στην ψήφιση νομοσχεδίων, μεταξύ αυτών και αρκετών σοβαρών όπως το περιβαλλοντολογικό, το νομοσχέδιο κατά της λογοκρισίας των ΜΜΕ και το νομοσχέδιο για την παιδεία και την ασφάλεια στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Παράλληλα, την ίδια ώρα που επί μήνες τώρα, ολόκληρος ο κοινωνικός και επαγγελματικός ιστός αιμορραγεί, με κλειστά καταστήματα και επιχειρήσεις, σχολεία και κάθε είδους κοινωνική δραστηριότητα σε παύση, με ότι αυτό συνεπάγεται, η διασπορά του ιού το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έχει αγγίζει τα ανώτατα επίπεδα και το σύστημα υγείας και οι άνθρωποί του, έχουν επίσης χτυπήσει κόκκινο συναγερμό στις αντοχές τους σε όλους τα επίπεδα και αυτοί.
Σε αυτό το κλίμα και σε αυτά τα δεδομένα, να προσθέσουμε τον κατακλυσμό και τις αποκαλύψεις σεξουαλικής και ψυχικής κακοποίησης που έχουν καταλύσει το δημόσιο διάλογο, ενώ οι φοιτητές βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους, αιτούμενοι την λειτουργία των σχολών τους με τις βασικές παροχές στην ποιότητα της εκπαίδευσης.
Ήρθε λοιπόν η αστυνομοκρατούμενη λογική των τελευταίων ημερών να συμπληρώσει το λιθαράκι εκείνο που θα γκρέμιζε ταυτόχρονα, ότι επί μήνες τώρα χτίζεται με περίσσεια ψυχραιμία και σύνεση. Η Ελλάς, κατέρριψε εν μία νυχτί, ένα δύσκολο παζλ, για δυνατούς λύτες και για γερά νεύρα και κατάφερε να ξυπνήσει το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που έχει κουραστεί και που αναζητεί λόγο και αφορμή για να "επαναστατεί" με το γνωστό, ακραίο, εξίσου βίαιο και καταστροφικό τρόπο.
Δυστυχώς όπου δεν πίπτει σκέψη, εκπαίδευση, πίπτει ράβδος. Έχει πολύ δρόμο ακόμη η ελληνική αστυνομία να καθαρίσει τα μυαλά της από τα σκουπίδια της βίας και της τρομοκρατίας που παρανόμως εξασκεί ενάντια στους πολίτες της. Μάλλον έχει χάσει κάπου το ρόλο της και το δρόμο της, καθώς καλώς ή κακώς καλείται να δώσει το παράδειγμα και δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάπου εκεί στο βάθος συμμόρφωση ή επιμόρφωση, των μελών της, όταν η γενικότερη πολιτική που ασκείται, κινείται προς εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση.
