γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Το νέο βιβλίο του Στέλιου Μάϊνα «Να θυμηθώ να παραγγείλω», από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», είναι ένα βιβλίο για το βίωμα του πόνου και την αντιμετώπισή του, σωματικού και ψυχικού. Η Ελένη Νικολέλη, υποδέχτηκε τον ηθοποιό στο «Χαρτόπολις», στην παρουσίαση του βιβλίου του.
Ηρωίδα του μία αναισθησιολόγος, η οποία στην ιατρική της διαδρομή, βρέθηκε εν όψη του διλλήματος που ισορροπεί στην επιστήμη της ιατρικής μεταξύ ηθικού και ανήθικου, επιτρεπτού και μη, για το αν θα αφήσει έναν άνθρωπο που είναι άρρωστος, να υποφέρει και να πονά ή θα πάρει την απόφαση να τον ανακουφίσει με τον ορό της ευθανασίας. Η ηρωίδα του Στέλιου Μάϊνα, έκανε τη δική της επιλογή, η οποία την οδήγησε στο κελί της φυλακής, εκεί απ' όπου αφηγείται και την ιστορία της ζωής της. Μια ιστορία που προβληματίζει και συγκλονίζει ταυτόχρονα.
Όλοι έχουμε βρεθεί στην κατάσταση να σκεφτούμε για εμάς ή για κάποιον δικό μας άνθρωπο που νοσεί, τι νόημα έχει να ζεις αν πονάς. Η ευθανασία με ιατρική καθοδήγηση επιτρέπεται μόνο σε τέσσερις χώρες στην Ευρώπη. Στην Ολλανδία, Ελβετία, Σουηδία, Δανία. Συναντώντας τον ηθοποιό στο «Χαρτόπολις», είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τον πόνο, τον αβάσταχτο κύριο «Π» που επισκέπτεται τη ζωή μας για να μας μάθει κάτι. «Ο πόνος δεν έχει όριο. Είναι ένα μηχανισμός του οργανισμού που ενεργοποιεί τα συστήματα άμυνάς του και μας προειδοποιεί ότι κάτι συμβαίνει στον οργανισμό μας. Δεν είναι καλό να μένει μόνιμα ο πόνος στον οργανισμό μας, διότι αλλοιώνει το βιολογικό μας σύστημα, αλλά περισσότερο απ’ όλα, αλλοιώνει τη σκέψη μας. Ένας άνθρωπος που πονάει διαρκώς, δεν μπορεί να παραμείνει υγιής ψυχικά.
Το θέατρο είναι ένας τρόπος, ένας παράγοντας που δημιούργησε ο άνθρωπος για να απαλύνει τον πόνο, όπως και η διέξοδος προς την κοινωνικοποίησή μας, απαλύνει τον πόνο της μοναξιάς μας και της συνείδησης ότι θα φύγουμε μόνοι. Επομένως ο πόνος είναι καλός μέχρι ενός σημείου και για να τον αντιμετωπίσουμε, εφεύρουμε τα λεγόμενα παυσίπονα», υπογραμμίζει ο Στέλιος Μάϊνας.
Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου, στάθηκε ένας φίλος, ο οποίος επικοινώνησε μαζί του για να του πει ότι υπέγραψε συμβόλαιο ευθανασίας, αφού ενημερώθηκε για την ασθένειά του, όμως προς έκπληξη ακόμα και του ιδίου, επέζησε των προγνώσεων. Ένα σημείο που ενισχύει ακόμη περισσότερο το δίλλημα μπρος στο άκουσμα μιας ασθένεια του "...να ζήσω ή να μην ζήσω".
«Οι θεατρικοί ρόλοι είναι υποδεέστεροι της προσωπικότητας, του χαρακτήρα. Οι ηθοποιοί δεν μπαίνουν σε κανένα ρόλο. Υποδύεσαι ένα χαρακτήρα με τον εαυτό σου, προκειμένου να τον οδηγήσεις κάπου. Είναι μια διαδικασία εργασίας. Σε μια παράσταση δίνεις ότι έχεις συνεννοηθεί με το σκηνοθέτη. Εδώ, στο βιβλίο, στο γράψιμο, είμαι εγώ. Ένας ηθοποιός που γράφει, βγάζει τον εαυτό του», επισημαίνει ο Στέλιος Μάϊνας, ένας καλλιτέχνης που άφησε απλόχερα το ταλέντο του μέσα από τις παραστάσεις του, αλλά και που διατηρεί ταυτόχρονα μια καθαρή, αφοπλιστική ματιά στα γεγονότα
Αυτή την περίοδο ο ηθοποιός βρίσκεται στο θέατρο «Πορεία» όπου γίνονται οι πρόβες για το «Labor», ένα έργο που αποτελεί την πρώτη θεατρική γραφή της Ανθής Τσιρούτ, μιας νέας συγγραφέα. Παίζουν η Ιωάννα Παππά και ο Ορέστης Χαλκιάς, με σκηνοθέτη την Άνυ Λοίζου, ενώ ολοκληρώνονται τα γυρίσματα της ταινίας του Σωτήρη Γκορίτσα με τίτλο «Εκεί που ζούμε», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Κηρθαιώτη που αποτυπώνει το σύγχρονο προβληματισμό της εποχής και των καιρών που διανύουμε, σχετικά με έναν νέο άνθρωπο που ταλαντεύεται για το αν θα αποφασίσει να μείνει στην πατρίδα του ή θα φύγει προς αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό.
