Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2022

Τα σημάδια μένουν!


γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα

Σίγουρα είναι αρκετοί εκείνοι που αναρωτιούνται πόσο η εξέλιξη των κοινωνιών και των ανθρώπων, η επέλαση της ανάπτυξης και η παγκοσμιοποίηση των ζωών μας, έχει ισοπεδώσει τις αξίες μας. Στο βαγόνι των αλλεπάλληλων αλλαγών, τρέχουμε σε τόσο υψηλές ταχύτητες που δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε, να αναρωτηθούμε το πως και το γιατί. 

Το μάτριξ και τα παράλληλα σύμπαντα, κάπου μας έχουν πετάξει έξω απ' τα όρια. Είναι πολλοί αυτοί που παρασύρονται απ' την ορμή της προόδου, της καταιγιστικής συχνότητας της πληροφορίας, της ενημέρωσης και της τεχνολογίας, που χάνουν το νόημα, βαδίζοντας ολοταχώς προς την πτώση. Το γκρέμισμα. Τουλάχιστον η πτώση έχει ένα νόημα, αν είναι να γίνει ολική επαναφορά. Άλλοι πάλι δεν πληρούσαν ποτέ τις προϋποθέσεις μιας ενάρετης ύπαρξης. Κυλιούνται επαίσχυντα στο βούρκο του ανήθικου φραγμού σε όλες τους τις υποθέσεις.

Οι άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να προχωρήσουν, βλάπτουν στο διάβα τους, τους γύρω, τους διπλανούς τους, τους διασταυρώμενους της πορείας τους και η κακοποίηση όλων των ειδών, εκτός από μια κακή, προβληματική πρακτική, είναι και ύπουλο πράγμα. Δυσνόητη πολλές φορές, δυσδιάκριτη, όπου το θύμα συνηθίζει θα λέγαμε το ρόλο και η δύναμη της συνήθειας του κλείνει πολλές φορέςς τα μάτια. Αυτό είναι ίσως το πιο τραγικό όταν συμβαίνει, καθώς οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται άσχημα, που κακοποιούν σε όλες τις διαβαθμίσεις της κλίμακας, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το καινούργιο που φέρει η εποχή μας είναι η αντίδραση, η αντίσταση, η γνώση, η ενημέρωση. Η φωνή, η κραυγή που ηχεί μέσα από τη λάσπη. Μην ξεχνάμε ότι δεν απέχουμε πολύ χρονικά από τα χρόνια της σιωπής. Τα χρόνια που στην ελληνική κοινωνία τα στόματα έμεναν κλειστά. Την εποχή που τα θέματα παρέμεναν ορμητικά κλειστά, μυστικά. Ουδείς μίλαγε. Οι γυναίκες εισέπρατταν βία και κακοποίηση και υπέμεναν ηρωϊκά μέσα σε γάμους φωτιά.   
                                                                                         

Η εξαίρετη και πολύ αγαπητή Τένια Μακρή, στην παρουσίαση του βιβλίου της "Τα σημάδια μένουν" από τις εκδόσεις "Κάκτος", έχει μιλήσει για την κακοποίηση, καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της και από όλες τις θέσεις που υπηρέτησε τον συνάνθρωπο και με ποικίλλους τρόπους. Πάρα πολλοί γνωστοί και φίλοι, βρέθηκαν το βράδυ της Δευτέρας, στην αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου, δίπλα στην Τένια Μακρή και μίλησαν για το βιβλίο της. Άνθρωποι της τηλεόρασης, δημόσια πρόσωπα, ήταν εκεί, κοντά στην Τένια. Μεταξύ αυτών η Ζίνα Κουτσελίνη, ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο Μάκης Δελαπόρτας και ο αξιαγάπητος Πάνος Σόμπολος. 
                                                                                 
                                                                            

Είναι γεγονός ότι τα σημάδια, ναι, όντως μένουν. Εγώ θα έλεγα ότι μένουν εκεί, που δημιουργούνται εξαρχής, για να μας θυμίζουν. Λένε ότι όταν θυμάσαι, δεν ξεχνάς. Τα σημάδια είναι τα τρόπαιά μας. Οι σφραγίδες της ζωής, πάνω μας. Η κατοχύρωση του πτυχίου της ζωής, η επιβεβαίωση ότι περάσαμε κάπου από εδώ, αφήνοντας ως παρακαταθήκη τις εμπειρίες μας, καλές, κακές, αμαρτωλές, ποικίλλες. Η εξέλιξη των κοινωνιών όμως και η πρόοδος του ανθρώπου σε όλους τους τομείς της ζωής του σαφέστατα, στοχεύει και επικεντρώνεται στην εξάλειψη των κακοποιητικών φαινομένων, στην καλυτέρευση του εσωτερικού εαυτού, στη βελτίωση του μοντέλου μας. Τι  νόημα έχει άλλωστε το αντίθετο.