Ο Λουκάς Δούκας (1890 – 1925) ήταν γλύπτης, τηνιακής καταγωγής, ο οποίος γεννήθηκε το 1890 και πέθανε το 1925 στο Μαρούσι, σε ηλικία μόλις 35 ετών. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από 1905 έως το 1912.
Και ενώ ακόμη υπηρετούσε, επιστρατευμένος για τους Βαλκανικούς Πολέμους, πήρε το 1914 το πρώτο βραβείο του Αβερώφειου Διαγωνισμού για σπουδές στο Παρίσι. Πήγε στη γαλλική πρωτεύουσα το 1919, τελειοποιώντας τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Ecole Superiere des Beaux Arts), όπου παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής με δάσκαλο τον Ζαν Μπουσέ (Jean Bousset).
Το εξαιρετικό ταλέντο του διέκρινε ο Γάλλος δάσκαλός του και τον αποκαλούσε, '...Νέο Φειδία...' Επιστρέφοντας το 1925 διορίστηκε καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, αλλά μετά από μερικούς μήνες πέθανε, λόγω της σοβαρά κλονισμένης υγείας του από τις κακουχίες του πολέμου.
Η θεματογραφία της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Λουκά Δούκα αποδίδεται, ως επί το πλείστον, με ακαδημαϊκή αντίληψη, τεχνική αρτιότητα και ρεαλισμό. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά έργα του περιλαμβάνονται: Ο Κάιν (Ένθετη φωτογραφία), Κεφαλή γέροντος φιλοσόφου, Νεαρός Σάτυρος, Βούλγαρος αιχμάλωτος, Η Φόνισσα, Μιστριώτης... δύο από τα πιο γνωστά υπαίθρια γλυπτά του, στημένα σε δημόσιους χώρους της Αθήνας, είναι: Προτομή του ποιητή Ιωάννη Πολέμη (Αθήνα – Κήπος Ζαππείου) και Ο Ζητιάνος (1918, Αθήνα – Πλατεία Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών) που τοποθετήθηκε στη σημερινή θέση του το 1937. Τέλος γλυπτά του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας και στο Μουσείο Τήνου.
Το εξαιρετικό ταλέντο του διέκρινε ο Γάλλος δάσκαλός του και τον αποκαλούσε, '...Νέο Φειδία...' Επιστρέφοντας το 1925 διορίστηκε καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, αλλά μετά από μερικούς μήνες πέθανε, λόγω της σοβαρά κλονισμένης υγείας του από τις κακουχίες του πολέμου.
Η θεματογραφία της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Λουκά Δούκα αποδίδεται, ως επί το πλείστον, με ακαδημαϊκή αντίληψη, τεχνική αρτιότητα και ρεαλισμό. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά έργα του περιλαμβάνονται: Ο Κάιν (Ένθετη φωτογραφία), Κεφαλή γέροντος φιλοσόφου, Νεαρός Σάτυρος, Βούλγαρος αιχμάλωτος, Η Φόνισσα, Μιστριώτης... δύο από τα πιο γνωστά υπαίθρια γλυπτά του, στημένα σε δημόσιους χώρους της Αθήνας, είναι: Προτομή του ποιητή Ιωάννη Πολέμη (Αθήνα – Κήπος Ζαππείου) και Ο Ζητιάνος (1918, Αθήνα – Πλατεία Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών) που τοποθετήθηκε στη σημερινή θέση του το 1937. Τέλος γλυπτά του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας και στο Μουσείο Τήνου.
