γράφει ο Πέτρος Καστορίνης
Μα και αναμνήσεις όμορφες, που φέρνουν στα μάτια σου δάκρυα χαράς, αναμνήσεις παιδικές, με μια γεύση αγάπης και παγωτού φράουλα, χωρίς όρια κι όρους, αναμνήσεις φιλιών κι αναμνήσεις κεντημένες μ’ αγκαλιές, αναμνήσεις από φίλους κι από εποχές που εύχεσαι να μπορούσες να ξαναζήσεις το ίδιο έντονα.
Το κουτί σου μπορεί να χωράει όσες αναμνήσεις θες εσύ. Όσες επιτρέπεις να μπουν μέσα. Κι αυτό το κουτί θα μπορείς να το ανοίγεις μόνο εσύ, όποτε και για όσο θες. Δε θα είναι πλέον οι μνήμες όλες αφημένες ανεξέλεγκτα στο μυαλό σου. Δε θα επιτρέπεται πλέον να ξεπροβάλλουν μια Κυριακή πρωί, καθώς πίνεις τον καφέ σου ανέμελος στο μπαλκόνι του σπιτιού σου. Πλέον θα πρέπει να τις καλείς για να έρχονται, να τους επιτρέπεις να μπουν μέσα, να τους δίνεις την άδεια.
Αλήθεια, μοιάζει κάπως σαν ευχή και κατάρα μαζί. Κι αυτό γιατί οι όμορφες αναμνήσεις δε μας ενοχλούν, ακόμα κι αν έρχονται απρόσκλητες. Κι όχι μόνο δε μας ενοχλεί η εισβολή τους, μα κάποτε τις λαχταράμε να έρχονται έτσι απροσδόκητα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κάποιοι από μας θα θυσίαζαν το απρόσκλητο των όμορφων αναμνήσεων, για να ησυχάσουν έστω και για λίγο απ’ την οδύνη των πικρών. Θα διάλεγαν το κουτί στο κεφάλι τους και θα κλείδωναν εκεί μέσα όποια ανάμνηση είχαν, με σκοπό να ζουν για το παρόν και το μέλλον, κι όχι για ένα παρελθόν.
Μα το παρελθόν μας διδάσκει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όσα ζήσαμε. Το παρελθόν μας δεν πρέπει να μας κρατάει πίσω, μα πρέπει να υπάρχει έτσι ώστε να συγκρίνουμε, να μαθαίνουμε, να βλέπουμε την εξέλιξη, να καταλαβαίνουμε πότε κάνουμε λάθος και πότε όχι, να μεγαλώνουμε μέσα απ’ αυτό.
Δε ξέρω αν θα επέλεγα ποτέ το κουτί στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να έχω τόσο βαριά ευθύνη στους ώμους για το πότε θα καλέσω το παρελθόν μου να με επισκεφτεί. Γιατί, στην τελική, έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και κατ’ επέκταση τον ίδιο μου τον εαυτό. Έμαθα να τον εμπιστεύομαι όταν έχει ανάγκη να ζήσει ξανά νοσταλγικές, συγκινητικές, αστείες, ταλαιπωρημένες ή θλιβερές στιγμές. Αν είχα εγώ το κλειδί για το κουτί μου ίσως δεν το άνοιγα στις σωστές στιγμές κι ίσως και να έχανα κάπου το κλειδί μου. Καταστροφικό και κάπως τρομακτικό.
Γι’ αυτό προτιμώ να έρχονται οι αναμνήσεις μου όποτε θέλουν. Όπως η ανάμνηση της Πηνελόπης από τα μέσα της δεκαετίας των '90. Απρόσκλητη ήρθε... ένα Σάββατο βράδυ. Βλέποντας ένα εξαιρετικό άνθρωπο από το Σετσουάν μου έφερε στο νου μου πως ή αγάπη κι αν αργήσει μία μέρα, θα έρθει! Η Πηνελόπη και η Σεν Τε, η μία το 1997 κι άλλη στο σήμερα με συγκίνησαν βαθιά! Η Σεν Τε με συγκλόνισε γιατί την ανάμνηση απρόσκλητη μου πρόσφερε. Κι ας άργησε μία μέρα!
Σπάνιο κι όμορφο στις μέρες μας να βλέπεις ακόμα ανθρώπους να μη θεωρούν την ζωή κλισέ αλλά σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό που υπάρχει. Να λατρεύουν να προσφέρουν, γιατί ''παίζοντας'' διακτινίζονται σ’ έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο τους όπου μπορούν να ονειρεύονται και να μη φοβούνται πως θα πέσουν...
Το κουτί σου μπορεί να χωράει όσες αναμνήσεις θες εσύ. Όσες επιτρέπεις να μπουν μέσα. Κι αυτό το κουτί θα μπορείς να το ανοίγεις μόνο εσύ, όποτε και για όσο θες. Δε θα είναι πλέον οι μνήμες όλες αφημένες ανεξέλεγκτα στο μυαλό σου. Δε θα επιτρέπεται πλέον να ξεπροβάλλουν μια Κυριακή πρωί, καθώς πίνεις τον καφέ σου ανέμελος στο μπαλκόνι του σπιτιού σου. Πλέον θα πρέπει να τις καλείς για να έρχονται, να τους επιτρέπεις να μπουν μέσα, να τους δίνεις την άδεια.
Αλήθεια, μοιάζει κάπως σαν ευχή και κατάρα μαζί. Κι αυτό γιατί οι όμορφες αναμνήσεις δε μας ενοχλούν, ακόμα κι αν έρχονται απρόσκλητες. Κι όχι μόνο δε μας ενοχλεί η εισβολή τους, μα κάποτε τις λαχταράμε να έρχονται έτσι απροσδόκητα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κάποιοι από μας θα θυσίαζαν το απρόσκλητο των όμορφων αναμνήσεων, για να ησυχάσουν έστω και για λίγο απ’ την οδύνη των πικρών. Θα διάλεγαν το κουτί στο κεφάλι τους και θα κλείδωναν εκεί μέσα όποια ανάμνηση είχαν, με σκοπό να ζουν για το παρόν και το μέλλον, κι όχι για ένα παρελθόν.
Μα το παρελθόν μας διδάσκει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όσα ζήσαμε. Το παρελθόν μας δεν πρέπει να μας κρατάει πίσω, μα πρέπει να υπάρχει έτσι ώστε να συγκρίνουμε, να μαθαίνουμε, να βλέπουμε την εξέλιξη, να καταλαβαίνουμε πότε κάνουμε λάθος και πότε όχι, να μεγαλώνουμε μέσα απ’ αυτό.
Δε ξέρω αν θα επέλεγα ποτέ το κουτί στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να έχω τόσο βαριά ευθύνη στους ώμους για το πότε θα καλέσω το παρελθόν μου να με επισκεφτεί. Γιατί, στην τελική, έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και κατ’ επέκταση τον ίδιο μου τον εαυτό. Έμαθα να τον εμπιστεύομαι όταν έχει ανάγκη να ζήσει ξανά νοσταλγικές, συγκινητικές, αστείες, ταλαιπωρημένες ή θλιβερές στιγμές. Αν είχα εγώ το κλειδί για το κουτί μου ίσως δεν το άνοιγα στις σωστές στιγμές κι ίσως και να έχανα κάπου το κλειδί μου. Καταστροφικό και κάπως τρομακτικό.
Γι’ αυτό προτιμώ να έρχονται οι αναμνήσεις μου όποτε θέλουν. Όπως η ανάμνηση της Πηνελόπης από τα μέσα της δεκαετίας των '90. Απρόσκλητη ήρθε... ένα Σάββατο βράδυ. Βλέποντας ένα εξαιρετικό άνθρωπο από το Σετσουάν μου έφερε στο νου μου πως ή αγάπη κι αν αργήσει μία μέρα, θα έρθει! Η Πηνελόπη και η Σεν Τε, η μία το 1997 κι άλλη στο σήμερα με συγκίνησαν βαθιά! Η Σεν Τε με συγκλόνισε γιατί την ανάμνηση απρόσκλητη μου πρόσφερε. Κι ας άργησε μία μέρα!
Σπάνιο κι όμορφο στις μέρες μας να βλέπεις ακόμα ανθρώπους να μη θεωρούν την ζωή κλισέ αλλά σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό που υπάρχει. Να λατρεύουν να προσφέρουν, γιατί ''παίζοντας'' διακτινίζονται σ’ έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο τους όπου μπορούν να ονειρεύονται και να μη φοβούνται πως θα πέσουν...
Με την ηθοποιό Πέγκυ Τρικαλιώτη ως Ιώ, έχουμε ''κλεισμένο'' ραντεβού αυτό το καλοκαίρι στο Αρχαίο Θέατρο της Επίδαυρου (Παρασκευή, Σάββατο 9-10 Αυγούστου) και στο Ωδείο του Ηρώδη Αττικού, (Παρασκευή, Σάββατο 29-30 Αυγούστου) για τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου.
Πριν απ' αυτό, θα προσθέσουμε στις αναμνήσεις του μέλλοντός μας, την "εξομολόγηση" της ηθοποιού, Πέγκυς Τρικαλιώτη, που θα φιλοξενηθεί εδώ, στις σελίδες του North Pages, σε μια συνέντευξη, μοναδική στην Ανδρονίκη Παντιώρα. Μείνετε συντονισμένοι, την Κυριακή, 14 Ιουλίου, για να προσθέσετε στο κουτάκι των αναμνήσεών σας, 1000 ακόμα λέξεις από την Πέγκυ!
