Χρίζει κοινωνιολογικής εντριφής το φαινόμενο της αφίσας και της ανυπόφορης πλέον ρύπανσης του περιβάλλοντα χώρου που προκαλείται απ’ αυτό, εν έτη 2020, δεν νομίζετε;
Ως πότε παλικάρια της υψηλής αισθητικής, πτυχιούχοι και κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων θα εμμένουμε στην αισθητική τσαντιριού στους δρόμους των πόλεων μας, ευτελίζοντας έναν τόσο προηγμένο κλάδο όσο αυτός της διαφήμισης και βρωμίζοντας κατ’ εξακολούθηση την καλαισθησία μας που τόσο ευφάνταστα υπηρετούμε πιστά σε όλους τους άλλους τομείς της προσωπικής μας ζωής;
Διερωτώμαι σιωπηλά και συλλογίζομαι το πότε θα περάσουμε άραγε από την ατομική λογική στη συλλογική. Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πολιτισμικά ότι η καθαριότητα, η τάξη και η οργάνωση, δεν σταματά στην εξώπορτα της αυλής μας. Έλεος πια, με τον δυσβάσταχτο πόλεμο της χάρτινης αφίσας, είναι καιρός να σταματήσει. Μήτε με σχέδιο νόμου, μήτε με υπουργική απόφαση, μήτε με κοινοτική οδηγία, με ότι νομίζετε. Λυπηθείτε το ρου της εξέλιξης.
Ονειρεύομαι την ημέρα που θα στήνονται στους δρόμους και στις γωνιές των μεγάλων διασταυρώσεων τα τεράστια ηλεκτρονικά διαφημιστικά πλακάτ, όπου θα αναρτώνται και θα περνούν με τη σειρά τα προγράμματα των θεάτρων, των μουσικών σχημάτων και κάθε λογής πολιτιστικών εκδηλώσεων που επιθυμούν να διαφημιστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να «ξεκολλήσει» για τα καλά από την πολιτισμική μας ταυτότητα η ρύπανση της αφίσας. Μαζί της, ας φύγει μακριά και η δεύτερη κατά σειρά ρύπανση του δημόσιου χώρου, ο βανδαλισμός των δημόσιων κτιρίων.
Είναι εξαγριωμένη η ευαισθησία μας που ανεχόμαστε όλους αυτούς που τους επιτρέπει η κοινωνία και η πολιτεία να ζουν καταστρέφοντας την ομορφιά των άλλων. Αυτούς που τους φταίει η σήμανση και μουτζουρώνουν τα στοπ, τους λευκούς τοίχους και ότι δουν περιποιημένο και καθαρό.
Είναι προβληματική επίσης τη σήμερον ημέρα η αδιαφορία, η ισοπέδωση, η ασέβεια. Αλλά περισσότερο ενδεικτική είναι η κανονικότητα του διπλά, που δεν μιλά στις ακαθαρσίες του ζώου του γείτονα, που η κανονικότητά του είναι η βρωμιά, τα συντρίμμια και τα ερείπια, η μπόχα των πεζοδρομίων και η μαυρίλα των κτιρίων.
Ως πότε παλικάρια της άκρας αριστερής επανάστασης, απαιτητές της ελευθερίας και των βασικών αρχών ύπαρξης θα απολαμβάνουμε μόνο την ιδιωτική πρωτοβουλία; Ως πότε θα μένουν όρθια μόνο ότι περιφρουρούνται και πάλι με ιδιωτική κυριαρχία; Πότε η υπόδειξη του υπαιτίου θα αποτελεί άκρα κανονικότητα και δρασκελιά λογικής και όχι αναδρομική μνήμη ακροδεξιών καθεστώτων;
Όχι οι αφίσες στους δρόμους των Αθηνών, δεν είναι όπως η απεικονιζόμενη. Η φωτογραφία του North Pages είναι επεξεργασμένη, εικαστικά δοσμένη. Οι αφίσες στους δρόμους τοιχοκολλημένες σε κολώνες και σε κάθε κενή σπιθαμή δημόσια επιφάνειας, ακολουθούν τη συνέπεια της ασχήμιας και της κακόγουστης ενημέρωσης.
Διερωτώμαι σιωπηλά και συλλογίζομαι το πότε θα περάσουμε άραγε από την ατομική λογική στη συλλογική. Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πολιτισμικά ότι η καθαριότητα, η τάξη και η οργάνωση, δεν σταματά στην εξώπορτα της αυλής μας. Έλεος πια, με τον δυσβάσταχτο πόλεμο της χάρτινης αφίσας, είναι καιρός να σταματήσει. Μήτε με σχέδιο νόμου, μήτε με υπουργική απόφαση, μήτε με κοινοτική οδηγία, με ότι νομίζετε. Λυπηθείτε το ρου της εξέλιξης.
Ονειρεύομαι την ημέρα που θα στήνονται στους δρόμους και στις γωνιές των μεγάλων διασταυρώσεων τα τεράστια ηλεκτρονικά διαφημιστικά πλακάτ, όπου θα αναρτώνται και θα περνούν με τη σειρά τα προγράμματα των θεάτρων, των μουσικών σχημάτων και κάθε λογής πολιτιστικών εκδηλώσεων που επιθυμούν να διαφημιστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να «ξεκολλήσει» για τα καλά από την πολιτισμική μας ταυτότητα η ρύπανση της αφίσας. Μαζί της, ας φύγει μακριά και η δεύτερη κατά σειρά ρύπανση του δημόσιου χώρου, ο βανδαλισμός των δημόσιων κτιρίων.
Είναι εξαγριωμένη η ευαισθησία μας που ανεχόμαστε όλους αυτούς που τους επιτρέπει η κοινωνία και η πολιτεία να ζουν καταστρέφοντας την ομορφιά των άλλων. Αυτούς που τους φταίει η σήμανση και μουτζουρώνουν τα στοπ, τους λευκούς τοίχους και ότι δουν περιποιημένο και καθαρό.
Είναι προβληματική επίσης τη σήμερον ημέρα η αδιαφορία, η ισοπέδωση, η ασέβεια. Αλλά περισσότερο ενδεικτική είναι η κανονικότητα του διπλά, που δεν μιλά στις ακαθαρσίες του ζώου του γείτονα, που η κανονικότητά του είναι η βρωμιά, τα συντρίμμια και τα ερείπια, η μπόχα των πεζοδρομίων και η μαυρίλα των κτιρίων.
Ως πότε παλικάρια της άκρας αριστερής επανάστασης, απαιτητές της ελευθερίας και των βασικών αρχών ύπαρξης θα απολαμβάνουμε μόνο την ιδιωτική πρωτοβουλία; Ως πότε θα μένουν όρθια μόνο ότι περιφρουρούνται και πάλι με ιδιωτική κυριαρχία; Πότε η υπόδειξη του υπαιτίου θα αποτελεί άκρα κανονικότητα και δρασκελιά λογικής και όχι αναδρομική μνήμη ακροδεξιών καθεστώτων;
Όχι οι αφίσες στους δρόμους των Αθηνών, δεν είναι όπως η απεικονιζόμενη. Η φωτογραφία του North Pages είναι επεξεργασμένη, εικαστικά δοσμένη. Οι αφίσες στους δρόμους τοιχοκολλημένες σε κολώνες και σε κάθε κενή σπιθαμή δημόσια επιφάνειας, ακολουθούν τη συνέπεια της ασχήμιας και της κακόγουστης ενημέρωσης.
Όχι, η απόφαση για ολοκληρωτική καταστροφή της αφίσας, δεν θα επαναφέρει την εποχή Παπαθεμελή με το ωράριο στη νύχτα, ούτε θα ξεσηκώσει αυτούς που δράττονται της ευκαιρίας για να ξεσηκωθούν, ψάχνοντας την αφορμή της αντίδρασης, θα φέρει αέρα πολιτισμού και ουσιαστική κατάρρευση της αναρχίας και της αυτονομίας και όταν θα έρθει θα σημάνει την απαρχή μια κοσμογονικής αλλαγής για τη χώρα.
Γιατί ως γνωστόν, οι αλλαγές γίνονται μόνο με πολιτική βούληση και πολιτική πρωτοβουλία. Όπως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις προσωπικές αλλαγές. Συμβαίνουν μόνο μετά από προσωπική απόφαση και προσωπική πρωτοβουλία.
Ανδρονίκη Παντιώρα/North Pages
