Μάθημα σε σχολή δημοσιογραφίας και απάντηση στην ερώτηση "...γιατί θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος...;". Η απάντηση γνωστή, είναι κοινή, κοινή και χιλιοειπωμένη:
''Από μικρός ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, ήθελα να λέω τη γνώμη μου και μέσω της δημοσιογραφίας να ακούγεται η άποψή μου σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, από όσους αν έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά''.
Για να μπορούμε να λέμε τη γνώμη μας λοιπόν και αυτή να γίνεται αντιληπτή, απαιτούνται δύο πράγματα. Αρχικά να υπάρχει η ικανότητα σχηματισμού άποψης και μετέπειτα η ικανότητα διατύπωσης αυτής, προκειμένου να είναι εύληπτη και κατανοητή σε αυτούς που απευθύνεται και τη διαβάζουν. Μετά η αντιπαράθεση είναι μονόδρομος, καθώς το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή απόψεων και η επιχειρηματολόγηση.
Η Ελληνική γλώσσα, κατά κοινή ομολογία, είναι μία από εκείνες που δίνουν στον ''ομιλητή'' πληθώρα εργαλείων που βοηθούν στο χειρισμό της. Δεν υποστηρίζω πως η δική μας γλώσσα είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες, αλλά είναι μία από τις αρχαιότερες και σχεδόν κάθε λέξη της απαντά στο ερώτημα: ''τι εστί".
Έτσι κατανοούμε ότι το ζήτημα είναι ο χειρισμός της. Γιατί η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και η υποταγή της γλώσσας είναι το ισχυρότερο μέσο αδρανοποίησης της σκέψης. Έστω και μία φράση, έστω και μία λέξη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Η πιο γνωστή μάχη της ανθρωπότητας, αυτή των Θερμοπυλών, συνέβη γιατί ο Λεωνίδας ξεστόμισε μόλις δύο λέξεις: ''Μολών Λαβέ''.
Για φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η παγκόσμια ιστορία αν χρησιμοποιούσε έναν μακροσκελή λόγο μπροστά στον Ξέρξη προσπαθώντας να τον πείσει. Δεν ξέρουμε αν θα συνέβαινε κάτι καλύτερο ή χειρότερο, αλλά σίγουρα θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό.
Η τέχνη του λόγου, είναι ένας από τους τρόπους για να μάθει κάποιος τη γλώσσα και τη δύναμη των λέξεων. Γιατί οι λέξεις είναι ένα παζλ με κομμάτια που συνεχώς αλλάζουν σχήμα. Μόλις καταφέρεις να τα βάλεις στη σειρά, απαιτείται να τα χρησιμοποιείς σωστά για να μπορέσεις να πείσεις επιχειρηματολογώντας.
Επιμύθιο δεν υπάρχει. Ας διαβάσουμε. Ας διαβάζουμε συνέχεια. Έτσι θα μάθουμε τη γλώσσα μας ή και άλλες γλώσσες για να μπορούμε να τις πλάθουμε και να ομορφαίνουμε τις ζωές μας, γεμίζοντάς τες με συναισθήματα, ώστε να μην ''παραδινόμαστε''.
Εδώ στις ενότητες των 400 λέξεων..., στο North Pages, όποτε έχουμε κάτι να πούμε και όχι σε τακτικές ημερομηνίες, θα καταθέτουμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στη διαμόρφωση σφαιρικότερων συνειδήσεων και ευελπιστώντας κατά συνέπεια στον κατακερματισμό του απολυτότητας, στην απομυθοποίηση της σοβαροφάνειας, της κατ’ επίφαση πραγματικότητας.
Η Ελληνική γλώσσα, κατά κοινή ομολογία, είναι μία από εκείνες που δίνουν στον ''ομιλητή'' πληθώρα εργαλείων που βοηθούν στο χειρισμό της. Δεν υποστηρίζω πως η δική μας γλώσσα είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες, αλλά είναι μία από τις αρχαιότερες και σχεδόν κάθε λέξη της απαντά στο ερώτημα: ''τι εστί".
Έτσι κατανοούμε ότι το ζήτημα είναι ο χειρισμός της. Γιατί η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και η υποταγή της γλώσσας είναι το ισχυρότερο μέσο αδρανοποίησης της σκέψης. Έστω και μία φράση, έστω και μία λέξη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Η πιο γνωστή μάχη της ανθρωπότητας, αυτή των Θερμοπυλών, συνέβη γιατί ο Λεωνίδας ξεστόμισε μόλις δύο λέξεις: ''Μολών Λαβέ''.
Για φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η παγκόσμια ιστορία αν χρησιμοποιούσε έναν μακροσκελή λόγο μπροστά στον Ξέρξη προσπαθώντας να τον πείσει. Δεν ξέρουμε αν θα συνέβαινε κάτι καλύτερο ή χειρότερο, αλλά σίγουρα θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό.
Η τέχνη του λόγου, είναι ένας από τους τρόπους για να μάθει κάποιος τη γλώσσα και τη δύναμη των λέξεων. Γιατί οι λέξεις είναι ένα παζλ με κομμάτια που συνεχώς αλλάζουν σχήμα. Μόλις καταφέρεις να τα βάλεις στη σειρά, απαιτείται να τα χρησιμοποιείς σωστά για να μπορέσεις να πείσεις επιχειρηματολογώντας.
Επιμύθιο δεν υπάρχει. Ας διαβάσουμε. Ας διαβάζουμε συνέχεια. Έτσι θα μάθουμε τη γλώσσα μας ή και άλλες γλώσσες για να μπορούμε να τις πλάθουμε και να ομορφαίνουμε τις ζωές μας, γεμίζοντάς τες με συναισθήματα, ώστε να μην ''παραδινόμαστε''.
Εδώ στις ενότητες των 400 λέξεων..., στο North Pages, όποτε έχουμε κάτι να πούμε και όχι σε τακτικές ημερομηνίες, θα καταθέτουμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στη διαμόρφωση σφαιρικότερων συνειδήσεων και ευελπιστώντας κατά συνέπεια στον κατακερματισμό του απολυτότητας, στην απομυθοποίηση της σοβαροφάνειας, της κατ’ επίφαση πραγματικότητας.
