Ζωντανεύουν και πάλι τα σχολεία!

γράφουν η Ανδρονίκη Παντιώρα, Πέτρος Καστορίνης

Το κράτος που ''μισούμε'' όταν μας ''παίρνει'' και αγαπάμε όταν μας δίνει... Όταν έρχεται η στιγμή να συναλλαγούμε μαζί του υπό τη μορφή της υποβολής μιας αίτησης, συμπλήρωσης ενός εντύπου, μας φτάνει στο συναισθηματικό απροχώρητο. Όταν μας δίνει, μας φροντίζει, μας παραχωρεί, αισθανόμαστε τη δίκαια συμμετοχή του σε μια μακροχρόνια, ταραγμένη σχέση, αλά Ελληνικά.

Δυόμιση μήνες πριν, η ανακοίνωση του γενικού lock down της χώρας, αποδείχθηκε ενδεδειγμένη. Από τα τέλη του μήνα, μία, μία οι κοινωνικές και οικονομικές δομές του κράτους, τίθενται ξανά σε λειτουργία. Ένα αβάσταχτο ουφ, ένα σιγανό, αλλά εκκωφαντικό ξεφύσημα εσωτερικής ανακούφισης από τους φορείς της πολιτείας, για την επιθυμητή έκβαση αυτής της πολύ δύσκολα διαχειρίσιμης υπόθεσης, της πρώτης φάσης διαχείρισης του ιού. Τη Δευτέρα, πρωτομηνιά, οι κρατικοί ιθύνοντες, πολιτικοί και επιστήμονες, με γνώμονα τα επιστημονικά δεδομένα, αναλαμβάνουν την ευθύνη της μη απειλής του Covid-19 και χτυπούν και πάλι το κουδούνι στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις στα μικρότερα παιδιά την φιλοσοφία και την εφαρμογή ενός πρωτοκόλλου υγιεινής. Αλλά δεν χρειάζεται, ίσως υπό την αυστηρή έννοια του όρου. Αυτό που αρχίζει να διαφαίνεται προφανώς απαραίτητο, με αφορμή την πανδημία, είναι η εκπαίδευσή τους σε μια αγωγή υγιεινής γενικότερα, πέραν κάθε εν δυνάμει ιογενούς απειλής.

Τα παιδιά εισέπραξαν την ανησυχία και το φόβο, όλο το διάστημα του εγκλεισμού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η επιστροφή στα θρανία, θα τα επαναφέρει στη σταθερά τους. Θα συζητήσουν την εμπειρία τους, το βίωμά τους συνολικά για την κατάσταση, με τους δασκάλους τους, γεγονός που θα εξισορροπήσει τυχόν οξυμένες αντιλήψεις. Πάνω απ' όλα όμως αυτό που έχει σημασία, για τα παιδιά και για όλους μας, είναι ότι η εμπειρία του κορονοϊού, να καταχωρηθεί στη σκέψη τους ως μια φυσιολογική εμπειρία ζωής, ως μια εμπειρία εξέλιξης και όχι ως κάτι αφύσικο, περίεργο, ως κάτι τρομαχτικό.

Τέλος, αυτό που χρειάζεται επίσης να αξιοποιήσουμε θετικά στα παιδιά, είναι το έμφυτο χαρακτηριστικό της περιέργειας τους, για να τα οδηγήσουμε να σκεφτούν και να ψάξουν, να δοκιμάσουν, να ξαναδοκιμάσουν και να μάθουν τελικά ότι η μάθηση δεν έχει τέλος. Η μάθηση είναι το ταξίδι... Και για αυτά το ταξίδι είναι όμορφο, με πολλά διαλείμματα και μελωδικές φωνές..!

Λαχταράμε τις φωνές των παιδιών μας που ακούγοντάς ανιχνεύουμε το δικό μας συναίσθημα, τη δική μας αίσθηση του ωραίου και του καλού της ζωής και του μέλλοντος μας.

Καλή συνέχεια σε όλους!