γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Το άσυλο ιδεών είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί όταν μέσα σε αυτό έχουν παρεισφρύσει ομάδες ανθρώπων που δεν αντίκειται στις πολιτικές αποφάσεις, παρά επιθυμούν την καταστροφή και τη λεηλασία σε κάθε περίπτωση.
Δυστυχώς ο ιδεολογικοπολιτικός χαρακτήρας των αναρχικών παρεμβάσεων κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έχει μεταλλαχθεί με τη χρόνια ανοχή της πανεπιστημιακής και της φοιτητικής κοινότητας, παράλληλα με την έλλειψη πολιτικής πρωτοβουλίας, γεγονός που καθιστά πλέον αναγκαία την παρέμβαση και την παρεμβολή της αστυνομίας, όχι με απρεπείς επιδείξεις βίας σε πολίτες, αλλά προβάλλοντας το πρόσωπο της ασφάλειας και της προστασίας. Αυτό που πρεσβεύει θεωρητικά η ελληνική αστυνομία, καθώς στο όνομα της αγάπης και της ασφάλειας ενός έθνους, έχουν γίνει πατροπαράδοτα τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Δυστυχώς η εικόνα της αστυνομίας μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι ασύμβατη με τις αρχές της ελευθερίας και της ανεμπόδιστης μετάδοσης και μεταφοράς της γνώσης και των ιδεών. Ωστόσο το ίδιο ασύμβατη είναι και η κλιμακούμενη αίσθηση παντελής ανοχύρωσης του ασύλου, με την εικόνα βανδάλων και βανδαλισμένων (κτιρίων και πνευματικής περιουσίας), να περνούν στη σφαίρα της κανονικότητας και του σύνηθες.
Τα πάλαι ποτέ ισχυρά φοιτητικά κινήματα έχουν μεταλλαχθεί με αποτέλεσμα να έχει συρρικνωθεί η δύναμή τους. Επιπροσθέτως, ο φόβος και η παράνοια, κατακλύζει την πανεπιστημιακή ζωή της εκπαίδευσης με τον πόλεμο μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των κουκουλοφόρων, να εκτραχύνεται ολοένα και περισσότερο. Μοιάζει δε με το παιχνίδι μεταξύ νεαρών παιδιών, που η κάθε ομάδα έχει λάβει θέση στο στρατόπεδό της, για να ξεκινήσει η μάχη, ο «πετροπόλεμος».
Το ζήτημα, δυστυχώς για τη φιλοσοφία μας και την ιδιοσυγκρασία μας, από την στιγμή που μια πολιτική ηγεσία αποφάσισε να το δει και να το αντιμετωπίσει σοβαρά, έγινε σοβαρό, καθώς είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να ξεπεράσουμε τους δαίμονες της αστυνομοκρατίας, τα φαντάσματα της χουντικής τρομολαγνείας και την ιδεοληψία σχετικά με το ρόλο της αστυνομίας και να καθαρίσουμε το ομιχλώδες τοπίο που επιτρέπουμε να αιωρείται πολλά χρόνια πάνω απ’ τα κεφάλια μας, πληρώνοντας υψηλότατο τίμημα σε όλους του τομείς της κοινωνικής και της πολιτικής μας ζωής και το οποίο μας καθίζει αισθητά στην πνευματική μας εξέλιξη και την πολιτισμική μας πρόοδο.
Ούτε η παρελθούσα κυβέρνηση της εκμοντερνισμένης «Αριστεράς», δεν έσπασε τις αλυσίδες αυτού του τρομοκρατικού καθεστώτος που έχει παραλύσει την πανεπιστημιακή ζωή της χώραςς τα τελευταία 30 χρόνια, ευλογώντας τη βία εκατέρωθεν και αντιμετωπίζοντας αυτό το τόσο ευαίσθητο και σημαντικό θέμα, με τη λογική της καταστολής και της προσωρινής απαλλαγής.
Με τις υγείες μας!
Δυστυχώς ο ιδεολογικοπολιτικός χαρακτήρας των αναρχικών παρεμβάσεων κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έχει μεταλλαχθεί με τη χρόνια ανοχή της πανεπιστημιακής και της φοιτητικής κοινότητας, παράλληλα με την έλλειψη πολιτικής πρωτοβουλίας, γεγονός που καθιστά πλέον αναγκαία την παρέμβαση και την παρεμβολή της αστυνομίας, όχι με απρεπείς επιδείξεις βίας σε πολίτες, αλλά προβάλλοντας το πρόσωπο της ασφάλειας και της προστασίας. Αυτό που πρεσβεύει θεωρητικά η ελληνική αστυνομία, καθώς στο όνομα της αγάπης και της ασφάλειας ενός έθνους, έχουν γίνει πατροπαράδοτα τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Δυστυχώς η εικόνα της αστυνομίας μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι ασύμβατη με τις αρχές της ελευθερίας και της ανεμπόδιστης μετάδοσης και μεταφοράς της γνώσης και των ιδεών. Ωστόσο το ίδιο ασύμβατη είναι και η κλιμακούμενη αίσθηση παντελής ανοχύρωσης του ασύλου, με την εικόνα βανδάλων και βανδαλισμένων (κτιρίων και πνευματικής περιουσίας), να περνούν στη σφαίρα της κανονικότητας και του σύνηθες.
Τα πάλαι ποτέ ισχυρά φοιτητικά κινήματα έχουν μεταλλαχθεί με αποτέλεσμα να έχει συρρικνωθεί η δύναμή τους. Επιπροσθέτως, ο φόβος και η παράνοια, κατακλύζει την πανεπιστημιακή ζωή της εκπαίδευσης με τον πόλεμο μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των κουκουλοφόρων, να εκτραχύνεται ολοένα και περισσότερο. Μοιάζει δε με το παιχνίδι μεταξύ νεαρών παιδιών, που η κάθε ομάδα έχει λάβει θέση στο στρατόπεδό της, για να ξεκινήσει η μάχη, ο «πετροπόλεμος».
Το ζήτημα, δυστυχώς για τη φιλοσοφία μας και την ιδιοσυγκρασία μας, από την στιγμή που μια πολιτική ηγεσία αποφάσισε να το δει και να το αντιμετωπίσει σοβαρά, έγινε σοβαρό, καθώς είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να ξεπεράσουμε τους δαίμονες της αστυνομοκρατίας, τα φαντάσματα της χουντικής τρομολαγνείας και την ιδεοληψία σχετικά με το ρόλο της αστυνομίας και να καθαρίσουμε το ομιχλώδες τοπίο που επιτρέπουμε να αιωρείται πολλά χρόνια πάνω απ’ τα κεφάλια μας, πληρώνοντας υψηλότατο τίμημα σε όλους του τομείς της κοινωνικής και της πολιτικής μας ζωής και το οποίο μας καθίζει αισθητά στην πνευματική μας εξέλιξη και την πολιτισμική μας πρόοδο.
Ούτε η παρελθούσα κυβέρνηση της εκμοντερνισμένης «Αριστεράς», δεν έσπασε τις αλυσίδες αυτού του τρομοκρατικού καθεστώτος που έχει παραλύσει την πανεπιστημιακή ζωή της χώραςς τα τελευταία 30 χρόνια, ευλογώντας τη βία εκατέρωθεν και αντιμετωπίζοντας αυτό το τόσο ευαίσθητο και σημαντικό θέμα, με τη λογική της καταστολής και της προσωρινής απαλλαγής.
Με τις υγείες μας!
