γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Η επέτειος του βροντόφωνου "Όχι" και η παραπομπή στην απόλυτη αντίσταση των επιταγών της Ιταλικής επέλασης από την Ελληνική επικράτεια, πιθανόν να μην σταματήσει να ταυτίζεται ανά εποχή και με έναν ιδιαίτερο τρόπο κάθε φορά, με τα τρέχοντα διπλωματικά συμβάντα της δικής μας, εθνικής επικαιρότητας.
Το 1940 ήταν η Ιταλία εν μέσο 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Σήμερα, το 2020, είναι η Τουρκία, η γείτονα χώρα, αυτή που μας κρατά με στρατηγική ευλάβεια αρκετούς μήνες τώρα, σε διπλωματική εγρήγορση και ξεσκονίζει με ακλόνητη απείθεια τις γεωγραφικές της αξιώσεις στο Αιγαίο. Εγείρει συζητήσεις, διερευνητικές τάχα μου, κουνά προκλητικά το χαρτί των διαπραγματεύσεων, στέλνοντας τα πλοία της να ανιχνεύσουν ενεργειακά κοιτάσματα στα "θολά νερά" του Αιγαίου.
Και η Ευρώπη παρακολουθεί χαμηλόφωνα, υπαγορεύοντας τις θεμιτές διόδους διελεύκανσης των ισχυρισμών εκατέρωθεν, πετώντας την ευθύνη στα κράτη - μέλη. Μεταθέτοντας το χρόνο των ουσιαστικών συζητήσεων και νουθετώντας ηθικολογώντας, καθώς οι εξαγωγές της στα οπλικά συστήματα στην Τουρκία, δεν της επιτρέπουν κάτι περισσότερο και η ιδέα ότι η "μεγάλη" Ρωσία θα επωφεληθεί των συσχετισμών δυνάμεων και θα λάβει μερίδιο της πίτας, της φέρνει ήδη πονοκέφαλο.
Ο Έλληνας δικτάτορας λοιπόν του '40, χρησιμοποίησε την απόλυτη στάση των πολιτικών του πεποιθήσεων και ήχησε τις σειρήνες του πολέμου. Εμείς σίγουρα μπορούμε και καλύτερα! Μπορούμε να μιμηθούμε το απόλυτο αυτού και το αδέκαστο, το αδιαπραγμάτευτο της διπλωματικής οδού. Η σημερινή κρίση στα ελληνοτουρκικά, αγγίζει τη σοβαρότητα του '74. Μπορούμε επίσης να συνεχίσουμε επιτυχώς τις δικές μας συνέργειες, καθώς η διαπραγματευτική δύναμη αυτής της χώρας, δεν έπαψε ποτέ να είναι η θέση της. Αυτό το υπέροχο και ηλιόλουστο "οικόπεδο".
Χρόνια πολλά για την αυριανή ημέρα. Μπορεί ο ιός να μην μας επιτρέπει τυμπανοκρουσίες, παρελάσεις και τον εορτασμό του "Όχι", όπως μας αρέσει να θυμόμαστε. Το μοναδικό μας ταπεραμέντο όμως, μας επιτρέπει να τραγουδάμε δυνατά, με τη σημαία μας ψηλά!
