γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν και μεγάλες θυσίες. Στεκόμενοι στο ύψος των περιστάσεων και αποτιώντας φόρο τιμής στη μνήμη των αγωνιστών της ελευθερίας και του ελεύθερου πνεύματος της Ελλάδας του '74, ο σημερινός, δικός μας, προσωπικός, εορτασμός του Πολυτεχνείου, θα γίνει από τις θέσεις μας, φέροντας στη σκέψη μας το ύψιστο αγαθό.
Ας μην αναλωθούμε άλλο σήμερα σε μικροπολιτικά αφηγήματα περί σκόπιμων απαγορεύσεων του εορτασμού της μεγαλύτερης γιορτής για τη χώρα και ας παραδεχτούμε κοινότυπα ότι τα δικαιώματα της ελευθερίας δεν κατέχονται, μήτε από κόμματα, μήτε από ανθρώπους, κατακτώνται και απολαμβάνονται από αυτούς, με κόπο και μόχθο. Είμαι ελεύθερη για να ζήσω και θέλω να ζήσω σε ένα κράτος που περιμένω να με προστατεύσει όπου χρειαστεί.
Σήμερα, τις ημέρες που διανύουμε, διαβιούμε όλοι μας υπό καθεστώς απειλής, μηδενός εξαιρουμένου. Κάποιοι άνθρωποι μάλιστα έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με αυτή την απειλή, στην πρώτη γραμμή της μάχης, με σθένος και αυταπάρνηση. Η ευθύνη της διασφάλισης της δημόσιας υγείας διέρχεται από το ίδιο το κράτος. Αρχίζει από αυτό και τελειώνει σε αυτό.
Όχι δεν φοβήθηκα για τη στέρηση των συνταγματικών μου δικαιωμάτων, που μου απαγορεύει το κράτος που ζω, να μπω σήμερα μες το Πολυτεχνείο, μέρα που είναι, να περιηγηθώ και να περπατήσω στους δρόμους γύρω απ' αυτό. Θα ανησυχούσα αν μπορούσα. Φοβάμαι για τους "αριστερισμούς" και τα τερτίπια μιας ιδεολογίας που διεκδικεί την πατρότητα των αγώνων για την ελευθερία και μαζί της οικειοποιούνται των περιστάσεων πρόσωπα και πολιτικές εκδοχές για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, διακυβεύοντας τι; Την ελευθερία μας, επί της ουσίας. Διότι είπαμε. Η ευθύνη που μου αναλογεί είναι μεγάλη, δεν είναι όμως τόσο μεγάλη όσο το κάδρο της πιθανότητας μιας μαζικής διασποράς.
