γράφει ο Πέτρος Καστορίνης
Το να τον παρακολουθείς ήταν ταξίδι. Ταξίδι άνευ προορισμού... Το ταξίδι στην άκρη της αισθητικής και της δημιουργίας που με συντάραζε συθέμελα. Δεν είχε και δε θα χει τελειωμό.
Όχι γιατί θα είναι για πάντα ο καλύτερος, όσο διότι -πιστεύω- σχεδίαζε με απόλυτο ρεαλισμό, με εξαίσιο ύφος και αλήθεια που κανείς δεν κατάφερε να αποτυπώσει σε ''έργο''. Μόνο αυτός! Σε μία σαθρή κοινωνία που από την δεκαετία των σαράντα, βρίσκετε σε μία διαρκή μεταπολεμική νάρκωση, που κρατά ως σήμερα.
Σε μία κοινωνία που εκτρέφει ανθρώπους άβουλους και υποκριτές. Η ματαιότητα και τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η καταδίκη της υποκρισίας, της βλακείας, του πολέμου, του μικροαστισμού, του συνδικαλισμού. Με γλώσσα κοφτή και σταράτη, η αποδόμηση του υπαρκτού πολιτισμικού συστήματος και η επικράτηση της πεζής, μα απτής, αλήθειας δόθηκε στο ''πιάτο'' από αυτόν τον δημιουργό.
Ανέδειξε τα πάντα αυτής της χώρας. Τα σχέδια τα αντλούσε από τον ελληνικό πολιτισμό. Από ερυθρόμορφα και μελανόμορφα αγγεία, τα βυζαντινά χειρόγραφα, τα ελληνικά παραδοσιακά ξυλόγλυπτα... Μα και τον υπόλοιπο πλανήτη δεν τον άφησε ''φτωχό''. Τα αφρικάνικα, τα κινέζικα, τα ινδονησιακά, τα ρώσικα και τα ισπανικά έργα τέχνης, τα εραλδικά σύμβολα, τα έντομα, τα κινούμενα σχέδια, τα περσικά χαλιά, τα ταπισερί, πίνακες των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων, του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του Ανρί Ρουσσώ, του Γιάννη Γαΐτη μπήκαν στο μικροσκόπιο του τεράστιου δημιουργού και αποδόθηκαν σε ύφασμα με σεβασμό και την σπάνια αισθητική του.
Συνέχισε με ηρεμία το ταξίδι σου...
