γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Ο Δημήτρης Καραγιάννης στο βιβλίο του "Έρωτας ή τίποτα" αναφέρεται στο έρωτα όχι ως το συναίσθημα που προκύπτει κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά ως στάση ζωής.
"...Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί, οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή...".
Για όλους εκείνους που δεν αποδέχονται τη μετριότητα ως συμβιβασμό, γ' αυτούς που η φλόγα του έρωτα, αν δεν μετακυλίεται σε κάθε πτυχή της ζωής και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς, τότε ίσως σύμφωνα με το διακεκριμένο παιδοψυχίατρο και ψυχοθεραπευτή, να αρχίζουμε σιγά-σιγά, να σιγοσβήνουμε και να αποσυρόμαστε από τη φλόγα της ζωής, από το θαύμα της ύπαρξης.
Ο έρωτας δίνει το λόγο, αιτιολογεί το γιατί, γεμίζει το κενό και την απουσία, όμως αν εμείς οι ίδιοι δεν δίνουμε τα ψήγματα ενέργειας και αγάπης που τόσο πολύ ανάγκη έχει η τρωτότητα του εαυτού μας, είναι βέβαιο ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στη λειτουργία του "αυτόματου πιλότου", στη διεκπεραίωση, στην ισοπέδωση της ουσίας, στην απογοήτευση.
Οι ερωτικές σχέσεις και οι ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα που δεν γνωρίζουν να ανανεώνονται, καταλήγουν σε προκαθορισμένη ήττα, σύμφωνα με το Δημήτρη Καραγιάννη. Αναμφισβήτητα οι σχέσεις μας απαιτούν λίγο από το χρόνο μας, λίγο από τη δυναμική μας, λίγο από τη σκέψη μας και λίγο απ' την ενέργειά μας.
Όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε, όσο κι αν η επανάπαυση του δεδομένου που θεωρείται σίγουρη, έρχεται ξανά και ξανά, μοιραία να μας προδώσει, και να μας υπενθυμίσει το αναμενόμενο, η εποχή μας, χρειάζεται όσο τίποτε άλλο περισσότερο, την προσοχή μας στις σχέσεις μας. Στις σχέσεις που εκτιμούμε και σεβόμαστε, καθώς, όταν τα πάντα ρει, η φθορά από τον αμείλικτο χρόνο που σημαδεύει σώμα και ψυχή, μοιάζει να είναι αναπόφευτη και ενίοτε καταστροφική.
Το αφιέρωμά μας στη γιορτή του έρωτα και η γιορτή του έρωτα από μόνη της στις 14 του Φλεβάρη, παραδοσιακά, κάθε χρόνο, καλό θα ήταν να αναμόχλευε κάπως τη σκέψη μας και να επαναπροσδιόριζε τις σταθερές μας.
Χρόνια πολλά! Στους ερωτευμένους της ζωής!
