γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα
Γεννήθηκε και αναδύθηκε στο κοινωνικό περιθώριο, μέσα απ’ τα σοκάκια των μεταναστών και την απαξίωση του ανθρώπινου ιδεώδους. Ανδρώθηκε μέσα από τη θλίψη, θέριεψε μέσα απ’ το θυμό και την αδικία. Έντονα βλέμματα, παθιασμένες κινήσεις, φλερτ εν χορώ, αναμειγμένα με μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας, παρακμής, σε ένα ανεκδιήγητο περιτύλιγμα ρομαντισμού.
Ακούς τη μουσική του και πονάς, βλέπεις το χορό και λυγοψυχάς. Μια απροσδιόριστη θλίψη σε κυριεύει ξαφνικά, φερόμενη απ’ το παρελθόν, απ’ το μακρινό παρελθόν. Βγαλμένο από το εσωτερικό και προσωπικό βάσανο της κατατρεγμένης ανθρώπινης ύπαρξης, ταυτίζεται με τον πόνο και ο πόνος ταυτίζεται μαζί σου. Είναι μια σχέση πρωταρχική, πρωτόγονη. Μπορεί την ίδια στιγμή, να είναι ευαίσθητο και συνάμα επιθετικό. Το τάνγκο ναι, είναι ο χορός του πάθους. Του ερωτικού πάθους και του πάθους γενικά της ζωής, της ύπαρξης.
Ο Κώστας Νικολαίδης είναι δάσκαλος και χορευτής τάνγκο. Διατηρεί τη δική του σχολή χορού στο κέντρο της Αθήνας, στο Γκάζι, τη "Baile de bario". Τι είναι το τάνγκο τον ρώτησα ''…Είναι ερωτικός χορός, αλλά και ρομαντικός. Εμπεριέχει εκδίκηση, ζήλια, αλλά είναι και μια εσωτερική αναζήτηση. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, μια αγκαλιά. Μια ευγενική αγκαλιά. Εσωκλείει και αυτή την θεραπευτική ιδιότητα της αγκαλιάς. Το τάνγκο είναι η μουσική του. Είναι κλασικό. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η μουσική γεννάει αυτό το χορό, δεν μπορεί να γεννήσει άλλο χορό…'', μας αναφέρει ο Κώστας Νικολαίδης.
Το τάνγκο δημιουργήθηκε στο Μπουένος Άιρες, στη χώρα των Καλών Ανέμων, από μετανάστες, μια μίξη εθνικοτήτων και κουλτούρας, Ιταλών, Περουβιανών και Αφρικανών. Πολύ γρήγορα μπήκε στα σαλόνια του Παρισιού και από το Παρίσι ξαναγύρισε πίσω στο Μπουένος Άιρες πια, με περισσότερη αίγλη. Η υψηλή τάξη στην Αργεντινή ιστορικά δεν το ήθελε. Το φοβόταν. Το θεωρούσε, ύποπτο, βρώμικο και ανατρεπτικό.
Εσύ πως το βρήκες τον ξαναρώτησα. ''…Εγώ πήγα και είδα μια παράσταση στο Λυκαβητό μια φορά, κοντά στο 2000 και από τότε, δεν έχω σταματήσει να χορεύω…'', σημειώνει ο Κώστας. ''… Το τάνγκο δεν έχει ηλικία! Είναι ένας φοβερά επικοινωνιακός χορός. Ακαταμάχητος. Είναι αυτοσχεδιαστικός, δεν έχει στην πραγματικότητα βήματα, έχει μία φόρμα, στηρίζεται στα οχτάρια, στις κινήσεις που κάνει η ντάμα. Με διακριτούς ρόλους μεταξύ του ζευγαριού, το τάνγκο είναι ταίριασμα. Στενή επαφή και ταίριασμα. Είναι όμως και αλληλοσυμπληρωματικό…'', προσθέτει.
''… Για μένα όλη η αισθητική, η ουσία, η αγκαλιά και η επαφή που σου προσφέρει το τάνγκο προέρχεται από αυτό. Η καρδιά του τάνγκο, η δυναμική του, είναι οι κινήσεις της ντάμας. Είναι μια ενέργεια που ανακυκλώνεται...
...Η χρυσή εποχή του τάνγκο ’35– 50, είναι συνυφασμένη με τον Περόν και την Εβίτα, όπου για να του ενισχύσει το κοινωνικό του προφίλ, άρχισε να χρηματοδοτεί τις ορχήστρες. Η Εβίτα Περόν είναι μια μεγάλη προσωπικότητα για το τάνγκο και ήτανε μέρος της χρυσής εποχής του τάνγκο γιατί τότε το τάνγκο άρχισε να μπαίνει στα σαλόνια. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι η αναβίωση του τάνγκο. Έχει μεγάλη δυναμική πλέον και αποκτά θεραπευτικές διαστάσεις για τις κοινωνίες...'', διευκρινίζει ο Κώστας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας, έχουν οι περιβόητες, κλασικές Millongas, οι βραδιές τάνγκο θα λέγαμε, που διοργανώνονται, στις οποίες αναδύεται η κουλτούρα του τάνγκο, αναδεικνύεται η συναναστροφή των ανθρώπων και εκεί το τάνγκο χορεύεται κοινωνικά.
